Chąśba

Pewnego dnia w grodzisku zostaje znalezione ciało karczmarki. Mąż zostaje szybko osądzony przez kasztelana a po jego osobę wysłany kat. Zamir będzie musiał pozbawić młodego wdowca głowy.
Jakby problemów było mało nigdzie nie mogę znaleźć Marzanny. A czas ponagla. Za dwa dni jare święto, czas wiosny a Marzanna hula sobie po lasach, przez co zima trwa w najlepsze. Najwyższa pora spalić pannicę na stosie...
Nagle, w feworze wszytkich wydarzeń, okazuje się, że tarcza Jarowita zniknęła. Miała chronić mieszkańców grodziska, ale i oni mieli pilnować tarczy boga wiosny i wojny. Bez niej obchody nie mogą się odbyć a Jarowit będzie wściekły na ludzi.

Ciekawe połączenie wątków I niesamowite zagadki, miłym dodatkiem jest ciekawy język, taki prasłowiański. Potrzeba kilku stron m, żeby wciągnąć się w klimat tej historii. Bardzo lubie mitologię słowiańską, więc ta książka była dla mnie prawdziwą ucztą????
Tutaj nic nie jest oczywiste i nikt nie jest krystalicznie czysty.
Takiej książki jeszcze nie czytałam i mam na myśli tutaj totalnie inny styl. Swego rodzaju możliwość wyboru czego chcemy się dowiedzieć a co jest nie istotne, ale z moje punktu widzenia istotne jest wszystko ????i tak przenosimy sie z gawędy do anegdoty i odwrotnie.

Byłam tak zaabsorbowana, że po przeczytaniu ostatniej anegdoty szukałam kolejnych stron i ciągle myślałam, że gdzieś mi coś umknęło. Ta historia pozostawia czytelnika z natłokiem galopujących myśli i ogromnym niedosytem. Wydaje mi się, że pewne wątki mogłyby zostać pociągnięte dalej????być może autorka zostawiła sobie furtkę do kolejnej części, na co niezmiernie liczę ????

Fani twórczości pani Puzyńskiej wiedzą, że jest to jej debiut jeśli chodzi o fantastykę, ale moim skromnym zdaniem, bardzo udany ????

Uwaga będzie zaskoczka, bo nie przeczytałem wcześniej żadnego kryminału autorki i na pierwszy ogień, poszła książka fantasy, ale wiadomo słowiańskie klimaty, legendy, wierzenia szanujemy, rozumiemy i tak dalej moi mili?

Cała historia mi się podobała, wielki szacuneczek, że był Leszy, bo wiadomo Leszy jest królem lasu jak Żuberek jest królem każdej watahy doliniarzy pod sklepem, są też inne postacie jak utopce, wąpierze, południce i tak dalej i, dalej i, dalej??Swoją drogą bardzo ciekawa jest sytuacja, że większość potworów i zjaw jest płci żeńskiej, a Leszy król pan i władca jest jednak facetem. Bardzo szanuję i lubię takie rozsądne podejście do sprawy.

Co do samej fabuły jest ciekawa, nie jest to opowieść, którą śledzi się z wypiekami na twarzy, ale można z nią ciekawie spędzić czas i ja właśnie tak to potraktowałem jako ciekawostkę.?Zostało trochę otwartych wątków więc nie zdziwię się jeśli autorka zdecyduje się na kontynuację.

Jest jednak pewien zabieg, którego mój umysł nie obejmuje, mianowicie skoki po liniach czasowej i treści.?Słowo ?drogowskaz? momentami mi wskazywało drogę do Spirytusu Krasnoludów, który pewne tematy rozświetlał i ułatwiał przyswajanie. Finalnie nawet zacząłem ten zabieg rozumieć, jednak nie było to dla mnie rozsądne posunięcie.

Powieść jest specyficzna, bo w gruncie rzeczy to jest tam wątek kryminalny osadzony w świecie fantasy. Ta książka jednak trafi wyłącznie do wąskiego grona odbiorców, bo styl napisania i słownictwo są nietypowe, co utrudnia odbiór.?Jeśli będzie kontynuacja, to pewnie przeczytam, ale nie będzie to dla mnie priorytet i lektura pierwszego wyboru.

A ja sobie teraz wezmę mój srebrny miecz i zapoluję na jakąś południce, co by poskromić taką morową dziewicę i tak dalej, rozumiecie moi mili?

,,Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej to zupełnie nowy gatunek dla tej autorki znanej z kryminalnej serii o Lipowie. Tym razem postanowiła spróbować swoich sił w fantastyce.

Z olbrzymią przyjemnością śledzę kolejne tomy o Lipowie. Jestem zakochana w tamtej serii, są to obszerne tomiszcza, jednak nie sposób się od nich oderwać. Postanowiłam też sprawdzić, jak Katarzyna Puzyńska odnalazła się w zupełnie nowym dla niej gatunku - fantastyce. Jak możemy przeczytać we wstępie, pisarka chciała napisać coś z tego nurtu i udało jej się to zrobić. Czy lektura ,,Chąśby" okazała się dla mnie satysfakcjonująca? Jak najbardziej, skoro pojawił się w niej też wątek kryminalny, który urozmaicił całą sprawę.

Przenosimy się do świata słowiańskiej mitologii, a zaręczam, że w wydaniu Katarzyny Puzyńskiej nie będzie brakowało magicznych istot. Ich przekrój jest tak ogromny, że z powodzeniem można by było dodatkowo pokusić się o wykaz i cechy danej postaci. Bardzo podobał mi się pomysł na fabułę. Z Królestwa miały zniknąć wszystkie magiczne istoty, co nie każdemu mogło się podobać. Wdowa karczmarka upatrzyła sobie nowego męża, po czym niedługo potem sama zeszła z tego świata. Oczywiście oskarżono jej partnera, który musiał uciekać przed katowskim toporem.

Tym co okazało się być dla mnie też bardzo zaskakujące były wstawki, ze jeśli interesuje Cię dane rozwinięcie wątku to możesz przenieść się na końcową stronę. Wszystko było dokładnie opisane, te dodatki na pewno pozwalały inaczej spojrzeć na dane wydarzenie. Bardzo odpowiada mi także otwarte zakończenie związane z jedną z postaci, czytelnik sam może dopowiedzieć sobie jej zakończenie. Jeśli chodzi o ,,Chąśbę" to jest to ciekawa fantastyka z kryminalnym wątkiem, w której aż roi się od magicznych istot i bóstw.

Są takie książki, które porywają już od pierwszej strony, fascynują klimatem, intrygują niemal do tego stopnia, że czytelnik odczuwa czystą euforię. Powieść Katarzyny Puzyńskiej zdecydowanie do nich należy i jestem pewna, że wkrótce będzie o niej bardzo głośno. Pisarka naszkicowała doskonałe połączenie powieści fantastycznej z klimatycznym kryminałem, nutką grozy i dodatkowo dopieściła je fascynującymi, dawnymi wierzeniami słowiańskimi, tworząc tym samym porywającą lekturę zarówno dla młodszych, jak i starszych czytelników. Całość nakreślona jest wyjątkowo lekkim, przyjemnym i sugestywnym piórem, dzięki czemu czytanie stanowi nie tylko niezapomnianą frajdę, ale i zabiera nas w pasjonującą, w pełni angażującą podróż w nieznane, wręcz magiczne miejsce.

Fundamentem tej powieści są wyraziste postacie, które pozostawią po sobie ślad w sercu jeszcze na długo po zakończeniu lektury. Każda z nich owiana jest nutką tajemniczości, poznajemy je stopniowo, co dodatkowo podsyca napiętą już atmosferę. Wspaniałym urozmaiceniem są anegdoty, które mącą w głowie, pozwalają podróżować po książce i w pewnym stopniu decydować, ile informacji o poszczególnych bohaterach zostanie nam przekazane.

"Chąśba" to porywająca, nieprawdopodobnie przyjemna, dopracowana w każdym szczególe, hipnotyzująca powieść, która Was pochłonie i oczaruje. Interesująca fabuła, nietuzinkowe postacie, istoty nadprzyrodzone, których los przeplata się z życiem zwykłych ludzi, legendy, nabierające autentyczności, i tajemnice, bijące niemal z każdej strony, tworzą razem kapitalną całość, która uzależnia i angażuje na wskroś. Przygotujcie się na niezwykłą podróż do bajecznego, misternie skonstruowanego i przemyślanego fantastycznego świata, z którego nie chce się wracać ani na chwilę. Polecam całym sercem!

Chąśba, czyli kradzież lub także tytuł najnowszej książki Katarzyny Puzyńskiej. Kasi w zupełnie innym wydaniu niż ten, do którego przywykliśmy w Lipowie.
O tym, że uwielbiam serie o Lipowie nie muszę Was przekonywać. Z zainteresowaniem sięgnęłam więc po nową fantastyczną książkę Puzyńskiej. Inaczej być nie mogło.
I wiecie co? Nie do końca mi ta nowa Kasia przypadła do gustu.
Kasia wielokrotnie na swoich social mediach podkreślała swoją wielką miłość do Sapkowskiego i Wiedźmina. Nic więc dziwnego, że sama zapragnęła stworzyć coś na wzór historii Geralta. Nie mogę winić jej za to, że spełniła swoje marzenie i napisała Chąśbę. Dla mnie jednak Chąśba była troszkę? nieporozumieniem? Chyba tak to mogę określić. Generalnie to nie jest książka z kategorii tych ?złych?, ale na pewno w mojej biblioteczce ta książka dostała zawieszkę ?mogło być lepiej?. Poprzeczka była postawiona wysoko, bo przecież to Puzyńska.
Chąśba, w moim odczuciu, w przeciwieństwie do Wiedźmina jest troszkę infantylna. Napisana trochę tak, jakby miała być kierowana do młodszych czytelników niż ci, którzy już zgromadzili się w fanklubie Kasi.
Sama końcówka wydała mi się nie do końca zrozumiała i troszkę bardziej pogorszyła mój globalny stosunek do tej książki.
Jeśli Kasia będzie kontynuować tę serię ? nie wiem jeszcze czy sięgnę po kontynuacje? Czas pokaże!
Was za to jak zawsze zachęcam do wyrobienia sobie swojego własnego przekonania o tej książce! Szczególnie, jeśli jesteście tak jak ja fantami Kasi ? warto poznać jej inną twarz.

"Myślę, że jak na debiut pani Katarzyny w świecie fantastyki poszło całkiem nieźle, choć to bardziej kryminał otoczony aurą fantastyki. Szczerze powiem, że zagadka zaintrygowała mnie na tyle, że chciałabym przeczytać jakiś kryminał tej autorki. ...

"Myślę, że jak na debiut pani Katarzyny w świecie fantastyki poszło całkiem nieźle, choć to bardziej kryminał otoczony aurą fantastyki. Szczerze powiem, że zagadka zaintrygowała mnie na tyle, że chciałabym przeczytać jakiś kryminał tej autorki. ...

ZARYS FABUŁY
Kiedy gruba Bolemira wychodzi z domu, zostawiając młodszego męża samego z gośćmi, pozostawia mu pewien tajemniczy przedmiot i wymusza na nim złożenie obietnicy. Mężczyzna nie ma pojęcia, że właśnie przychodzi czas wielkich zmian i że już nic nie będzie takie samo.

W świątyni w grodzisku zostaje dokonana chąśba. Ktoś kradnie tarczę boga Jarowita, przedmiot będący szczęściem, ale i przekleństwem mieszkańców. Czas nagli, a gniew bóstwa wydaje się być coraz bliższy. To jednak nie jedyne zmartwienie ludzi. Ktoś najprawdopodobniej zamordował jedną z kobiet, zaś w lesie zostaje odnaleziony chromy chłopiec ? odmieniec, który choć niepozorny, może przynieść ratunek całemu Królestwu.

Zamir, Strzebor i Mora, kulawy kat, chuderlawy mężczyzna i pyskata dziewucha wyruszają w pewną misję, której celu tak naprawdę sami do końca nie znają. Na pozór nie łączy ich nic. Teraz muszą się zjednoczyć. Czy przepowiednia o toporze, który zakończy wszystko, okaże się prawdziwa? Co czeka mieszkańców grodziska?

STAROSŁOWIAŃSKIE TŁO
Autorka zabiera swoich czytelników w odległą przeszłość, w świat, w którym słowiańscy bogowie, ludzie i wielkie olbrzymy stąpali po jednej powierzchni. A symbioza wcale nie przychodziła im łatwo. Rzeczywistość naznaczona ogromną porcją wierzeń, strzygi, utopce, szeptuchy, demony ? to wszystko nie pozostaje tylko w sferze wyobraźni bohaterów. Oni po prostu pośród tego funkcjonują i tym są. Wszak to powieść kategoryzowana jako historia spod gatunku fantasy. Katarzyna Puzyńska używa tutaj języka, który wydaje się adekwatny do czasów poniekąd czytelnikom nieznanych. Trzeba przymknąć oko, jak na podobne historie przystało, bo tak, jak elementy wierzeń słowiańskich bywają dodatkiem w powieściach, tutaj akcja jest nimi porządnie nasycona.

SENSACJA I POSTACI
Jak na prozę autorki przystało, nie brakuje elementów kryminalnych. Tym razem również mających znacznie większe pole do popisu, wszak to nie powieść mająca udawać prawdę, a raczej pobudzić do działania złaknioną paranormalnych wrażeń wyobraźnię. Jest znalezione ciało kobiety. Jest kradzież przedmiotu, która wywołuje panikę i niepokój, w końcu chodzi o podarunek dość gniewnego boga, mającego wkrótce zawitać w grodzisku. Jest i planowany obrzęd rytualnego zabicia chłopca i poświęcenia go w ofierze. Zdaje się, że właśnie tego domaga się siła wyższa, zsyłając na ludzi nieszczęście powodowane przez utopce. A to wszystko zostaje nasączone ogromną dozą tajemnicy. Sekretny klucz, przepowiednie, poszukiwania winnego. Akcja na pewno nie szczędzi tempa, a to wszystko w towarzystwie dość doborowego grona bohaterów. Mężczyzny, którego żona zdała się dominować w małżeństwie, kata kaleki, którego codzienność to ścinanie głów i pyskatej dziewczyny.

PODSUMOWANIE
?Chąśba? to wypełniona po brzegi prasłowiańskimi wierzeniami powieść o ludziach, którym przychodzi funkcjonować u bogu bogów oraz istot rozumnych, a jednak ludźmi nie będących. Z nutką grozy, wyraźną porcją sensacji, oryginalną fabułą oraz ciekawą konstrukcją. Autorka przygotowała dla czytelników coś dodatkowego, w trakcie czytania można odnieść się do wskazówek i na jakiś czas przeskoczyć parę stron, by dowiedzieć się czegoś uzupełniającego. Albo i nie ? w zależności od kaprysu. A treść składa się z gawęd i anegdot. Co ja na to? To było dla mnie egzotyczne przeżycie, choć nie do końca udało mi się tutaj odnaleźć. Wolę tradycyjną wersję pani Puzyńskiej, choć chylę czoła jeśli chodzi o wyobraźnię i research, które były niewątpliwie potrzebne do napisania tej historii. Ogółem powiem, że to było całkiem interesujące. ...