Chochoły (twarda)

Chochoły Szostaka mogą śmiało konkurować nie tylko z "Biegunami" Tokarczuk, ale i np. ze "Sto lat samotności" Marqueza - są tak samo mitologiczne, bogate w koloryt lokalny (w tym przypadku krakowski) i wymykające się gatunkowym klasyfikacjom. Ale jeśli u Tokarczuk mieliśmy literacką wariację na temat zmiany, przemijania, niestałości, podróży, to u Szostaka przeciwnie – mamy do czynienia z literacką próbą uchwycenia tego, co stałe niezmienne, archetypiczne – w sensie przestrzennym (centrum świata jest tutaj krakowska kamienica) i czasowym (traktowanie roku kalendarzowego w kategorii kolejnych nowych początków – Wigilia, Nowy Rok, Karnawał, Popielec – za każdym razem świat zaczyna się na nowo). /
Szostak, korzystając z ulubionych przez siebie motywów i archetypów (domu, labiryntu, początku, sobowtóra, snu) opisał świat bogaty w realistyczne detale w opisach ceremonii i rytuałów krakowskiego mieszczaństwa, a następnie wplótł go w wykreowaną przez siebie wyrafinowaną konstrukcję literacko-metafizyczno-fantastyczną (albo inaczej borgesowską). Mamy też w powieści kawał dobrej, wiarygodnej psychologii – nie jest tak, że powieść jest jakąś konstrukcją bez duszy, pierwszoosobowy narrator i członkowie rodu Chochołów to pełnokrwiste kreacje literackie. /
Zwolennicy szybkiej akcji nie mają tu czego szukać, natomiast miłośnicy klimatu i literatury, która jest rebusem, zagadką i tajemnicą i dla których realizm nie jest celem samym w sobie, ale próbą powiedzenia czegoś więcej – jak najbardziej. Można powiedzieć, że jest to taki nowoczesny realizm magiczny przeniesiony w polskie realia, ale to też byłoby uproszczeniem.