Chwila bez rutyny

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Fujaka, z fabuły wywnioskowałam, że "Chwila bez rutyny" jest bezpośrednią kontynuacją pierwszej wydanej jego książki "Noc inna niż wszystkie" i czeka nas przynajmniej jeszcze jeden tom, bo autor zostawił nas w tym tomie z mnóstwem pytań i niewyjaśnionych wątków, a niektóre z nich dopiero w końcówce nabierają jakiegoś realnego kształtu i odkrywają powiązania pomiędzy bohaterami oraz tajemnicę, którą autor ukrył w tej historii.

Długo zastanawiałam się co napisać o tej historii, bo mam tak zmieszane odczucia, że sama nie wiem, co o tej książce myśleć. Nie "siadła" mi ta książka absolutnie i czuję pewnego rodzaju rozczarowanie. Przyznaję, że spodziewałam się zupełnie czegoś innego.
Nie będę opisywać fabuły, bo opis wydawcy już wszystko zdradza i tak naprawdę niczym nas już za bardzo nie zaskoczy- choć powiem, że jeden wątek, a raczej para sprawiły, że oczy wyszły mi nie raz z orbit, gdy oceniałam ich zachłanność i brak jakiejkolwiek refleksji- to znaczy wróć... refleksja była, ale dotyczące nie tego co w obliczu śmiertelnego zagrożenia powinno być na pierwszym miejscu.
Pomysł na fabułę był bardzo ciekawy i miał on olbrzymi potencjał, ale został on totalnie zaprzepaszczony.
Odnoszę wrażenie (może mylne), ale książka jest niedopracowana, momentami niemal ocierająca się o absurdalność, na pewno nie był zrobiony porządny research, chociażby przy tym jak zachowują się lotnicy w trakcie wichury (w tym przypadku chyba nawet huraganu), że nie polecą w tak dramatycznych warunkach, jakie przedstawia nam autor.
Sam styl tej książki zupełnie do mnie nie przemawia, jest bardzo prosty, wręcz płaski, pozbawiony emocji i głębszych uczuć, dialogi tak bardzo sztuczne, przyprawiają o zgrzytanie zębów swą nijakością.
Jedyne co mogę dobrego napisać o tej historii to to, że autor podkreśla (bardzo często), jak ważna jest dana chwila, ten jeden moment, jak życie jest ulotne, jak ważne w naszym życiu jest zaufanie i praca, którą wykonujemy na co dzień. Ale by to odkryć i dojść do tych wniosków musiałam przebrnąć przez historię, która wcale mnie nie zaintrygowała, nie porwała.
Tak jak wspomniałam wyżej, wnioskuję po mocno otwartym zakończeniu, że dostaniemy jeszcze kontynuację, czy po nią sięgnę? Nie wiem, muszę się solidnie zastanowić.

Czy polecam?
Mnie ta książka nie zainteresowała, ale tak jak się mówi ile ludzi tyle gustów, więc musicie sobie sami wyrobić zdanie na jej temat. Myślę, że znajdzie się spora grupa odbiorców, którym się spodoba.

Dość długo myślałam jak mam napisać recenzję do tej książki. Wszystko przez to, że mieszają mi się uczucia, które odebrał tutaj rozum i serce. Każde z nich szeptało mi coś innego, zupełnie przeczącego sobie nawzajem. Postaram się jak najogólniej przedstawić wam to, co tutaj znalazłam. Jak widzicie książka ma 162 strony i jest wydana dużym drukiem. To opowieść dwóch par, które w późniejszej wersji będą miały coś ze sobą wspólnego. Opowieść napisana w pierwszej osobie, ale i tak nie dokładnie wiemy co kto tutaj myśli. Niby dokonuje się tutaj bardzo mało, ale w sposobie jaki jest napisana wydaje nam się, że dzieje się ogromnie wiele.
Chcę jeszcze dodać, że po wstępie wy również będziecie mieli mętlik w głowie z oceną tej książki, gdyż kim my jesteśmy, by oceniać spełnienie czyichś marzeń? Czy i my nie mamy rzeczy, które pragniemy aby się spełniły? I czy podobało by nam się, jeśli to w co wierzymy komuś bardzo by przeszkadzało? To druga pozycja autora, która została wydana co przepełnia go ogromną radością. Dlatego tak trudno mi było ją ocenić. Wiem również, że jakakolwiek ocena w czyimkolwiek wydaniu nie będzie tu odpowiednia. Ten kto ją przeczyta, zrozumie.
Opowieść przedstawia losy dwóch par, którym przyszło się zmierzyć z przeciwnościami losu. Patrząc pod kątem marzeń, mogło tak być, postacie miały prawo być zwyczajne, zagubione i ludzkie. Ich opowieść mogła być zagmatwana, miały prawo pamiętać to, co pamiętały, gdyż nie zbadany jest mózg każdego z nas. Dużą role odgrywa tutaj miłość, więc wiadomo, że i w tedy człowiek potrafi wygadywać banialuki kiedy jest blisko osoby, którą pragnie mieć, nie może i może jednocześnie, ale wie, że nie może. Autor poświęcił tutaj czas na przemyślenie tego co komu jest pisane i jak niewielki mamy wpływ na to, co nam się może przydarzyć. Podkreśla również, że każda podarowana nam chwila na której możemy skorzystać, bądź być szczęśliwi, powinna być dobrze przez nas spożytkowana. Według niego nic nie dzieje się bez przyczyny i tutaj się zgadzam. Zakończenie pozostawił otwarte z zamiarem przemyślenia dla nas, bądź kontynuacji, którą podejmie w zależności jaki książka będzie miała odbiór. Polecam ją tym, którzy lubią lektury leciutkie, którzy nie chcą myśleć przy czytaniu, którzy rozumieją zagubienie i powtarzalność słów spowodowaną zauroczeniem i nagłą chwilą, którą w każdej chwili można stracić.