Cięcie

W jednej z duńskich miejscowości w niewyjaśnionych okolicznościach znika chłopiec, okazuje się, że fascynował się on pareidolią, czyli dostrzeganiem twarzy w przedmiotach i martwej naturze. Dziennikarka śledcza Heloise Kaldan, która aktualnie pisze artykuł o żołnierzach cierpiących na zespół stresu pourazowego, postanawia napisać o zaginionym Lucasie. Znów przyjdzie jej połączyć siły oraz współpracować ze swoim przyjacielem Erikiem Schaferem, który prowadzi owo dochodzenie.

Nie wiem, jak Skandynawowie to robią, ale są dla mnie bezwzględnymi mistrzami kryminału. Autorzy z innych narodowości powinni się od nich uczyć tworzenia klimatu oraz niepokojącej aury, Do tej pory nie znałam twórczości Anne Mette Hancock, o tym, że jest to drugi tom serii, dowiedziałam się tuż przed rozpoczęciem lektury. Na szczęście brak znajomości ?Ostrza?, nie popsuł mi przyjemności z czytania ?Cięcia?, ponieważ każda z tych powieści opowiada inną historię, ale wiadomo, jak to jest z nami czytelnikami, wolimy zaczynać cykl od początku.

Mnie ta historia bardzo ciekawiła, do samego końca nie wiedziałam, jakie będzie rozwiązanie, autorce udało się mnie zaskoczyć i to wielokrotnie. Nie spodziewałam się takich zwrotów akcji. Jest to typ książki, w której akcja rozgrywa się raczej powoli, nie ma tu spektakularnych pościgów i wybuchów, ale ma ona w sobie coś niepokojącego, coś, co sprawia, że ciężko się od niej oderwać. Zapewne ma to związek z mroczną atmosferą, dusznym zimnym klimatem, niepewnością związaną z zaginięciem chłopca.

Bohaterowie są różnorodni. Bardzo podobał mi się nieoficjalny duet dziennikarki i śledczego. Mężczyzna traktuje kobietę jak córkę, której nie ma, niepokoi się, kiedy w jej życiu dzieje się coś złego, ale też potrafi nieźle utrzeć jej nosa, zwłaszcza gdy zachowuje się jak natrętna mucha, której nie da się tak łatwo pogonić. W powieści występuje sporo postaci i wątków pobocznych. Prócz głównych postaci poznajemy również między innymi Gerdę ? przyjaciółkę Heloise i jej córkę, policjantkę Lisę Augustin oraz Finna ? upośledzonego umysłowo sprzedawcę, który lubi dzieci. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jaką rolę oni wszyscy odegrali w niniejszej książce, musicie sami po nią sięgnąć.

?Cięcie? to historia o mrocznych zakątkach ludzkiego umysłu, o pozorach, które ludzie potrafią sprawiać, podczas gdy ich życie wygląda zupełnie inaczej, o śledztwie, które nie jest łatwe, ponieważ dotyczy dziesięciolatka. Jest to również książka, która porusza w tle bardzo ważny temat, jakim jest zespół stresu pourazowego u żołnierzy, którym to zaburzenie psychiczne nie pozwala prawidłowo funkcjonować. Uważam, że warto sięgnąć po tę pozycję, zwłaszcza jeśli jesteście miłośnikami gatunku tak jak ja.

"Mroki Kopenhagi" to bardzo udany cykl, po świetnym I tomie, przyszedł czas na równie mocną II.

Osią fabuły jest poszukiwanie zaginionego dziecka, jednak nie brak w niej dodatkowych wątków, które tę oś dopełniają i choć początkowo ciężko "skleić" wszystkie w całość, to przy końcówce autorka każdy z nich mistrzowsko splata w jedno.
Dwójka głównych bohaterów, policjant Erik Schäfer oraz dziennikarka śledcza Heloise Kaldan, dali się już poznać przy "Ostrzu". Tu nadal potrafią ze sobą współpracować, nawet, mimo tego, iż stoją po przeciwnych stronach. Każdy z nich wykonuje swoją pracę, żadne nie wysuwa się na pierwszy plan, robią swoje, niekiedy ramię w ramię, niekiedy obok siebie.

Bohaterowie Anne Hancock wymykają się znanym w kryminałach schematom (jak chociażby sterany życiem śledczy), są zwyczajnymi ludźmi ze zwyczajnym życiem, które dzieje się gdzieś tam obok prowadzonego śledztwa.

Klimat autorka tworzy genialnie, tempo również jest odpowiednio wyważone, a sposób prowadzenia fabuły powoduje, że nie tracimy powieścią zainteresowania nawet na jedną chwilę. Z niecierpliwością czekam na finałowy tom.

?CIĘCIE. MROKI KOPENHAGI.?

Anne Mette Hancock Wydawnictwo Mova

?Cięcie? to drugi tom, mrocznej serii ?Mroki Kopenhagi?. Tym razem autorka przenosi nas w dramatyczną sytuację ? zaginął chłopiec- Lucas. Nikt nie wie co się z nim stało. Ostatnio widziany był jak wchodził do szkoły. Jednak do swojej klasy nigdy nie dotarł. Czy został porwany przez psychopatycznego pedofila? Czy może został zamordowany? Czy może sam uciekł? Cała Kopenhaga żyje tym zaginięciem. Nic dziwnego, w końcu zaginęło dziecko. Każdy chce pomóc. Co tak naprawdę stało się z Lucasem?
Sprawę próbuje rozwiązać dobrze nam znany duet: policjant śledczy Erik Schafer oraz dziennikarka śledcza Heloise Kaldan. Czy tej parze uda się odkryć prawdę? Czy chłopiec nadal żyje?
Jeżeli macie dzieci to ta historia jest idealna dla was. Powieść wciąga od samego początku. Każda sekunda od zaginięcia dziecka jest na wagę złota. Może decydować o jego życiu lub śmierci. Fałszywe zgłoszenia i mylne tropy mogą sprowadzić na chłopca śmierć. Mam dzieci, więc ta książka głęboko mną wstrząsnęła. Miałam nadzieję, że nasza parka odnajdzie żywego chłopca. Dlatego połączyłam się z Erikiem i Heloise i razem z nimi prowadziłam śledztwo. Czy nam się to udało?
Anna Mette Hancock stworzyła idealny kryminał/ thriller, który na długo pozostanie w moim sercu. Tej historii nie da się zapomnieć. Wielkie brawa.
Czy uda się odnaleźć właściwy trop i dotrzeć do chłopca na czas? Poczytajcie.
Niesamowici bohaterowie, fabuła, która przyciąga, wartka akcja ? przy której nie da się nudzić i bardzo dobry motyw przewodni sprawiają, że trzeba tą powieść przeczytać.
Nie czytacie kryminałów/thrillerów? To nic nie szkodzi. Zacznijcie od tej książki a na pewno się nie zawiedziecie. Przez powieści Anne Mette Hancock pokochacie ten gatunek.
Powieść ?Cięcie. Mroki Kopenhagi.? jest godna polecenia i zarwania nocki.

W drugim tomie serii "Mroki Kopenhagi" Anne Mette Hancock nie zawodzi. Tak jak poprzednio książka jest wielowątkowa, porusza kilka dużych ważnych tematów takich jak przemoc w rodzinie, alkoholizm, PTSD czy tolerancja. Część z nich stanowi element głównej linii fabularnej, a inne wplecione są w tekst subtelnie i nienachalnie. Główny wątek dotyczy poszukiwań zaginionego chłopca, który zniknął spod szkoły w niewyjaśnionych okolicznościach. Śledztwo przejmuje Erik Schäfe, a Kaldan zostaje zmuszona przez swoją redaktor naczelną, do zainteresowania się tą sprawą. Szybko okazuje się jednak, że sprawa nie jest tak oczywista jak mogłoby się wydawać, a prawdę trzeba wydobyć spod grubej warstwy kłamstw i tajemnic.
Drugim, równie ważnym tematem, jest PTSD zbierające krwawe żniwo wśród byłych żołnierzy. Autorka doskonałe przybliża nam ten temat, pokazując jak trudne jest życie z piętnem paraliżującego strachu. Bardzo sprawnie łączy oba wątki w jedną spójną całość wieńcząc historię fenomenalnym zakończeniem! Serwuje nam zwrot akcji, jakiego nie obstawiam w najbardziej śmiałym scenariuszu. Jednak to finałowa scena sprawiała, że miałam ciarki!
Mam wrażenie, że w literaturze skandynawskiej dużą rolę odgrywa od jakiegoś czasu problem imigracji. Tutaj również jest on widoczny. Pokazuje jak podzielone jest duńskie społeczeństwo i jak spolaryzowane ma poglądy.
Tych tematów aktualnych i ważnych społecznie jest tutaj wiele, jednak pojawiają się bardzo naturalnie, a ich sposób przedstawienie nie narzuca czytelnikom poglądów autorki. Poruszane są w sposób obiektywny pokazując dwie strony jednej monety.
Autorka pisze bardzo dobrze. Cała książka podzielona jest na krótkie rozdziały, przez co akcja jest dynamiczna, a całość czyta się właściwie sama. Ja się nie zawiodłam i czekam na finałową część trylogii.