Ciemne sekrety

go­nie, które zatrzy­my­wało wszyst­kie sprawy? Naj­wy­raź­niej nie. Po przy­by­ciu do Väster?s kilka godzin temu Seba­stian poje­chał do firmy pogrze­bo­wej i ode­brał klu­cze od domu. Naj­wy­raź­niej jedna z naj­star­szych przy­ja­ció­łek matki zajęła się pogrze­bem, skoro on nie chciał mieć z tym nic wspól­nego. Berit Holm­berg. Seba­stian nie mógł sobie przy­po­mnieć, żeby kie­dy­kol­wiek sły­szał to nazwi­sko. Firma pogrze­bowa zapro­po­no­wała mu obej­rze­nie jakie­goś albumu ze zdję­ciami z cere­mo­nii, podobno bar­dzo pięk­nej, nastro­jo­wej, z dużą liczbą uczest­ni­ków. Seba­stian nie reflek­to­wał. Potem poszedł do restau­ra­cji. Spę­dził tam dłuż­szy czas przy dobrym posiłku. Sie­dział jesz­cze potem, czy­ta­jąc książkę. Wypił kawę. Obra­cał w pal­cach wizy­tówkę, którą dostał od czy­ta­jącej kobiety z pociągu, ale zde­cy­do­wał się zacze­kać. Zadzwoni jutro albo poju­trze. Pokaże, że mu zależy, ale nie jest zde­spe­ro­wany, to zawsze naj­le­piej dzia­łało. Prze­spa­ce­ro­wał się. Zasta­na­wiał się, czy nie pójść do kina, ale zre­zy­gno­wał. W reper­tu­arze nie było nic, co by go inte­re­so­wało. Wresz­cie nie mógł już dłu­żej odsu­wać od sie­bie wła­ści­wej sprawy, którą miał tu do zała­twie­nia, i zła­pał tak­sówkę. Stał więc teraz na ulicy i przy­glą­dał się domowi, który opu­ścił na drugi dzień po swych dzie­więt­na­stych uro­dzi­nach. Po obu stro­nach wyło­żo­nej kamie­niami ścieżki były wypie­lę­gno­wane rabatki. Teraz rosły na nich sta­ran­nie przy­strzy­żone iglaki, ale wkrótce miały zakwit­nąć byliny. Jego matka kochała swój ogród i pie­lę­gno­wała go czule. Za domem znaj­do­wał się sad i grządki warzywne. Kamienna ścieżka pro­wa­dziła do dwu­pię­tro­wej willi. Seba­stian miał dzie­sięć lat, kiedy się tu wpro­wa­dzili. Dom był wtedy nowo wybu­do­wany. Nawet w sła­bym świe­tle ulicz­nych latarni widział, że budy­nek naprawdę wymaga remontu. Tynk odpa­dał z fasady, farba obła­ziła z okien, a dach w dwóch miej­scach wyda­wał się o ton ciem­niej­szy. Przy­pusz­czal­nie bra­ko­wało dachó­wek. Seba­stian prze­zwy­cię­żył fizyczną wręcz nie­chęć przed wej­ściem do środka i pod­szedł do drzwi. Otwo­rzył je i wszedł do dusz­nej, nie­wie­trzo­nej sieni. Posta­wił walizkę. Stał pod łukiem pro­wa­dzą­cym do pozo­sta­łej czę­ści domu. Zaraz za nim znaj­do­wał się kom­pleks jadalny, a dalej w prawo zaczy­nał się salon. Seba­stian zauwa­żył, że wybili jedną ścianę i par­ter był teraz tak zwaną prze­strze­nią otwartą. Szedł dalej. Roz­po­zna­wał jedy­nie nie­wielką część mebli. Sekre­ta­rzyk po dziadku Seba­stiana i kilka obra­zów na ścia­nach wyglą­dało zna­jomo, ale tapety były cał­kiem nowe. Podob­nie par­kiet. Jak długo tu nie był? Seba­stian nie chciał myśleć o tym miej­scu jako o ,,domu". Wypro­wa­dził się ze swo­imi rze­czami w wieku dzie­więt­na­stu lat, ale potem jesz­cze przy­jeż­dżał w odwie­dziny. Żywił próżną nadzieję, że być może kie­dyś, jako doro­sły czło­wiek, poro­zu­mie się z rodzi­cami. Ale się nie udało. Pamię­tał, że odwie­dził ich tydzień po swo­ich dwu­dzie­stych pią­tych uro­dzi­nach. Czy to był ostatni raz? Wkrótce minie trzy­dzie­ści lat. Nic dziw­nego, że czuł się tu obco. W czo­ło­wej ścia­nie salonu znaj­do­wały się zamknięte drzwi. Kiedy Seba­stian tu miesz­kał, był tam pokój gościnny. Rzadko uży­wany. Rodzice mieli wpraw­dzie sze­ro­kie grono zna­jo­mych, ale skła­dało się ono nie­mal wyłącz­nie z miesz­kań­ców mia­sta. Otwo­rzył te drzwi. Jedną ścianę zakry­wały półki z książ­kami, a tam, gdzie kie­dyś stało łóżko, teraz znaj­do­wało się biurko z maszyną do pisa­nia i maszyną liczącą z rolką papieru. Seba­stian z powro­tem zamknął drzwi. Dom był pew­nie pełen podob­nych rupieci. Co on ma z tym wszyst­kim zro­bić? Poszedł do kuchni. Nowe szafki kuchenne, nowy stół, ale ta sama pla­sti­kowa wykła­dzina jak z warsz­tatu samo­cho­do­wego. Seba­stian otwo­rzył lodówkę. Dobrze zaopa­trzona. Wszystko zepsute. Się­gnął po kar­ton mleka na drzwiach. Otwarty. Data przy­dat­no­ści do spo­ży­cia: ósmy marca. Mię­dzy­na­ro­dowy Dzień Kobiet. Choć wie­dział, co tam jest, wetknął nos w otwór kar­tonu. Wykrzy­wia­jąc twarz, odsta­wił mleko z powro­tem. Wyjął puszkę nisko­pro­cen­to­wego piwa, leżącą obok torebki, która, jak się domy­ślił, musiała kie­dyś zawie­rać ser, ale teraz wyglą­dała jak udany pro­jekt w labo­ra­to­rium bada­nia ple­śni. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki