Cień w lustrze

Alkohol w naszym kraju pije się od zawsze i jest to normalne, przecież piją wszyscy. Spotkany na ulicy pijany mężczyzna, za bardzo nikogo nie dziwi, chociaż spoglądamy na niego z dezaprobatą, natomiast pijana kobieta, budzi w nas niesmak, ale czy zdziwienie. Pijany człowiek, który wystawił się na widok publiczny, to tylko jedna strona medalu, gdyż największe dramaty rozgrywają się w domach, a osoba, która regularnie sięga po alkohol, wcale nie musi upijać się do nieprzytomności. Alkoholizm, to straszna i podstępna choroba, która może dopaść każdego. Niewinne drinki po południu, czasem piwko traktowane jak napój, lampka wina do kolacji, a potem coraz więcej, coraz częściej, aż w końcu na odwrót jest już za późno. Bez fachowej pomocy alkoholik nie jest w stanie sobie poradzić, tylko że najpierw sam przed sobą musi przyznać, że ma problem, żeby taką pomoc uzyskać. Kobiety piją mniej, ale za to szybciej wpadają w nałóg i trudniej z niego wychodzą. Przez pijącego rodzica, zwłaszcza matki najbardziej cierpią dzieci, gdyż ich potrzeby często znajdują się na drugim miejscu, a ich problemy tracą na znaczeniu.

Lidka Torańska marzy o normalnym domu, wspaniałym mężu i pięknych dzieciach, ale gdy te marzenia się realizują, to wcale z tego powodu nie czuje się szczęśliwa. Niestety, życie to nie bajka, wyobrażenia Lidki są dalekie od rzeczywistości. Codzienna rutyna, piętrzące się wciąż problemy, to nie to, o czym marzyła. Bycie matką, nie spełnia jej oczekiwań, nie tak wyobrażała sobie swoje macierzyństwo. Widziała siebie spacerującą z uśmiechniętym i szczęśliwym dzieckiem w wózku, tymczasem jej codzienność to ciężka praca na cały etat. Ceną za wymarzone szczęście jest nieustanne gotowanie, pranie, ciągłe porządki i nieprzespane noce. Nie potrafi się z tym pogodzić, jak i z faktem, że mąż jej zdaniem zbyt mało angażuje się w pomoc przy dziecku, który zamiast ją wspierać, zaabsorbowany jest pracą i rozwijającą się firmą. Nie satysfakcjonuje jej również bezinteresowna pomoc matki. Stres sięga często zenitu, do nikogo nie ma już cierpliwości, nawet do swojego wyczekiwanego i upragnionego dziecka. Wtedy postanawia, że dla odprężenia wypije mały łyczek alkoholu. Myśli, że dopiero wtedy będzie dobrą żoną i matką. Alkohol powoduje, że faktycznie pod jego wpływem jest w lepszym nastroju. Powtarza to codziennie, picie staje się jej rytuałem. W efekcie rozwija się u niej tolerancja na alkohol i musi pić coraz więcej i więcej. Mija kolejny dzień, kolejny kieliszek, potem dwa i kilka, aż zmieni się to w butelkę, potem już i to nie wystarczy.

Natalia Nowak-Lewandowska nie unika w swoich powieściach kontrowersyjnych tematów, o czym czytelnicy niejednokrotnie mogli się już przekonać. Teraz z niezwykłą wnikliwością przedstawia studium stopniowego popadania w nałóg kobiety, która nie może poradzić sobie z problemami życia codziennego i sięga po alkohol, wmawiając sobie, że jego picie przyniesie jej ulgę i pozwoli normalnie egzystować. Tylko że ta normalność jest zaburzona przez coraz większe dawki alkoholu, które wypija. W swoim nałogu nie widzi nic złego, bo przecież wiele młodzieńczych smutków topiła z koleżankami w alkoholu, nie myśląc o konsekwencjach i nic się nie stało, bo przecież każdy pił.

Z relacji głównej bohaterki można się dowiedzieć, jak niepostrzeżenie stała się alkoholiczką, a potem jak nieustannie walczy, o to, by powstrzymać się od picia i pozostać w stanie trzeźwości. W chwili gdy odczuwa suchy ciąg, nie potrafi skierować myśli na inne tory, zająć głowy czymkolwiek, tak strasznie się wtedy boi, że zapije i starci lata karkołomnej pracy, aby uwolnić się z nałogu.
Niestety milczące przyzwolenie społeczeństwa na picie alkoholu wszędzie i przy każdej okazji, ma się dobrze. Zakrapiane imprezy, na których kobiety równie chętnie sięgają po alkohol, co mężczyźni są na porządku dziennym. Nikogo już nie dziwi pijąca kobieta, dziewczyna, nawet dziewczynka z puszką piwa w ręce zamiast napoju. Jest to poważny problem społeczny, wstydliwy i bolesny. To, że pijąca kobieta nie maltretuje swoich dzieci, nie oznacza, że ich nie krzywdzi, bo często wstydzą się one swojej matki i ukrywają przed innymi jej nałóg. Jeśli alkoholik jakimś cudem się ocknie i postanowi leczyć, na terapię musi pójść cała rodzina, gdyż są współuzależnieni. Jak to tragicznie brzmi, jeden pijący niszczy wszystkich członków swojej rodziny, zwłaszcza dzieci. Lektura tej książki, wstrząsnęła moim światem, bo jej fabuła jest tak bardzo prawdziwa.

Autorka głosem Lidki Torańskiej, opowiada o początkach choroby, jej pierwszych symptomów, aż do próby uwolnienia się z nałogu. Bohaterka nie jest postacią z tak zwanego marginesu ani patologią. Zwyczajna kobieta z sąsiedztwa, którą przerosła codzienność, znajdująca odprężenie w piciu alkoholu, niezdająca sobie sprawy, jak szybko i niepostrzeżenie nałóg może ją złapać w swoje szpony. To ktoś, kogo dobrze znamy. ?Może sąsiadka, koleżanka z pracy, córka? A może cień w lustrze?? Droga Lidki ku normalności będzie długa i kręta, pełna wzlotów i upadków, ale ona doskonale wie, że musi walczyć i to już do końca życia. Dla siebie i dla bliskich, których pijąc, tak bardzo skrzywdziła.

Natalia Nowak-Lewandowska napisała wspaniałą, a zarazem trudną w odbiorze powieść, w której poruszyła temat tabu, jakim jest alkoholizm kobiet. Książkę, którą powinien przeczytać każdy, ku przestrodze, żeby uświadomić sobie, jak łatwo można stać się ofiarą nałogu i jak trudno potem z niego wyjść.

Lidka Torańska jest młodą matką spełniającą się zawodowo. Każdy mógłby pomyśleć, że jej życie jest niemal idealne, więc co ją w takim razie pcha ku alkoholowi?

"Cień w lustrze" nie jest prostą, ale za to potrzebną lekturą. Alkoholizm jest tematem tabu, rzadko poruszanym, tymbardziej jeśli ta choroba dotyczy kobiet. Kobiecie przecież nie przystoi tyle pić, ma zajmować się domem i dziećmi.
Autorka doskonale nam przedstawia Lidkę i moment w którym tak naprawdę zaczęła sięgać po alkohol i stoczyła się całkowicie oraz jaki ma to wpływ na całe jej życie. Zastanawiałam się co chwilę, czy to naprawdę było potrzebne, czy można było tego w jakiś sposób uniknąć?
Ciężko było mi uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się naprawdę, a najbardziej przerażał mnie fakt, że wszyscy widzieli, ale nikt nie wyciągnął ręki, żeby jej pomóc, tak było przecież prościeć, zamieść sprawę pod dywan i to zaakceptować i niestety w naszym społeczeństwie też najczęściej tak to wygląda. Ta obojętność względem drugiej osoby jest przytłaczająca i szkodliwa.
Z jednej strony Lidkę rozumiałam, a przynajmniej próbowałam i współczułam jej, a z drugiej.. miałam ochotę nią potrząsnąć i opamiętać, przecież nie można się tak zachowywać, alkohol nie jest najlepszym rozwiązaniem. Jej zachowanie w niektórych sytuacjach mnie obrzydzało i naprawdę ciężko było mi to czytać. Emocje jakie wzbudziła we mnie autorka były naprawdę mocne i uświadomiły mi, że alkoholikiem może być każdy z nas i nie można tego w żaden sposób bagatelizować, trzeba od razu reagować, bo później może być już za późno. Zdecydowanie polecam, warto sięgnąć po tą książkę i przejrzeć na oczy.

Alkoholizm od wieków był obecny w wielu rodzinach i głównie dotyczył mężczyzn. Od kilkunastu lat zaobserwowano, znaczny przyrost pań, które wpadają w to uzależnienie.

Jednak nadmierne spożywanie napojów wyskokowych prowadzi do poważnej i niestety nieuleczalnej choroby u obu płci jednakowo. Niestety społeczeństwo nierówno traktuje osoby pijące. Facetom zazwyczaj uchodzi to na sucho, jednak, gdy to płeć piękna się stacza, wtedy otoczenie piętnuje ją, nazywając patologią lub czymś gorszym.

Coś wiem o tej chorobie, gdyż moja mama była alkoholiczką. Zaczęło się od moich narodzin i niestety trwało do końca jej życia. Owszem próbowała kilkukrotnie terapii odwykowej, jednak zaraz wracała do nawyku i wiele przez to w życiu przeszła. Przez tę chorobę cierpiała nie tylko ona, ale także cała rodzina, a w szczególności ja, zwłaszcza jako dziecko i nastolatka.

Autorka w swojej książce przybliża nam osobę Lidki, która ma wspaniały dom, pracę, męża i dziecko. Jednak coś pcha ją ku alkoholowi, który robi z niej wrak człowieka. Rodzina jej nie wspiera, przemilcza jej stan, a w pracy wcale nie jest lepiej. Dziewczyna stacza się i dotyka samego dna.

Co tak naprawdę doprowadziło Lidkę do tego, że pocieszenia zaczęła szukać w butelce? Czego się wstydzi i co ukrywa? Czy zawalczy o siebie i przerwie picie? Może jest już dla niej za późno by uwolnić się z nałogu?

Kochani, tej powieści nie można na spokojnie przeczytać. To przerażająco wstrząsająca spowiedź kobiety, która upadła i pragnie dźwignąć się, by znów zacząć żyć. Prawie cały czas jaki spędziłam nad lekturą przepłakałam. Współczułam jej z całego serca, marzyłam by usiąść przy niej, by móc ją wesprzeć i pocieszyć. Byłam świadoma jej bólu, niepewności i strachu. Całą sobą, swoim zachowaniem krzyczała ona o pomoc, o zrozumienie, o dobre słowo.

Autorka w genialny sposób ukazała straszliwe oblicze choroby, poruszyła temat tabu i próbuje uświadomić nas, iż nie należy odwracać się od takich osób. Od nas samych, naszego nastawienia i naszych czynów może zależeć życie innych. Bądźmy bardziej empatyczni i nie bójmy się stanąć po stronie chorego.

Książkę czyta się w ekspresowym tempie. Przystępne i lekkie pióro pisarki przypadło mi do gustu już, gdy czytałam jej książkę ?Joker?, ale tutaj znalazłam w jej słowach prawdziwą głębię oraz to coś co porusza czytelnika i zapada w najgłębsze zakamarki duszy.

Polecam wam tę lekturę. To pozycja obowiązkowa, którą musicie przeczytać. Przekonajcie się jak wartościowa jest ta książka i czy bohaterka wyzwoli się ze szponów uzależnienia alkoholowego.

,,Cień w lustrze" to książka, która emocjonalnie rozwaliła mnie na łopatki!

Książka jest spowiedzią Lidki Torańskskiej, która zaczyna analizować swoją historię, oraz to kiedy dokładnie zaczął się jej problem z alkoholem.

Autorka stworzyła książkę, o której człowiek nie jest w stanie zapomnieć, bo problem alkoholizmu jest i będzie, a my spotykamy się z nim w naszym najbliższym otoczeniu. Książka pokazuje problem kobiety, która ma wszystko, lecz nie może zapanować nad słabością i tu zaczyna się choroba, która niszczy nie tylko osobę dotknięta, lecz całe jej otoczenie.

Autorka pokazała, jak alkoholizm się nasila i jakie są skutki tej choroby, a osoba uzależniona nie przyjmuje pomocy, bo uważa, że wszystko jest pod kontrolą, lub zwyczajnie wstyd paraliżuje ją, przed obnażeniem swojej słabości.

Czytając ,,Cień w lustrze" miałam drżące ręce, a palce z wielkim bólem przerzucały następne kartki papieru, bo strach, jaki mnie ogarnął na myśli, co się wydarzy na następnej stronie, paraliżował, a to wszystko za sprawą tego, że czułam, jakby Lidka była moją dobrą przyjaciółką, a ja w żaden sposób nie mogę jej pomóc!

Nie będę się rozpisywać, ponieważ uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy, bo to jest pozycja obowiązkowa! Czy wiecie, że książkę przeczytałam tydzień temu, a do tej pory słyszę głos Lidki, gdy opowiada o wypracowanym makijażu, by ukryć skutki poprzedniego dnia? Czuję jej poczucie winy i bezradność w swoich czynach. Ta książka pozostanie w mojej głowie i wiem, że o niej nie zapomnę! Polecam