Cień wiatru

"Cień wiatru" pojawił się w moim życiu przez przypadek, długo wyczekał się przed progiem, a potem, gdy tylko zauważył uchylone okno, natychmiast przez nie wskoczył, obwieszczając głośno "oto jestem!". W najmniej spodziewanym, i szczerze mówiąc, w nienajlepszym momencie zawładnął moim czasem, umysłem i co tu dłużej ukrywać, również sercem. Bo kto jak kto, ale Carlos Ruiz Zafon wie za jakie sznureczki pociągnąć, aby się działo. Książka porywa od pierwszego zdania. Otwierając "Cień wiatru" otrzymujemy bilet do wspaniałej, międzywojennej Barcelony. Wypełnionej zapachem książek, tajemnic i tego czegoś nieuchwytnego, co możemy dostrzec jedynie w oczach mądrych, starych ludzi. I zapachem miłości. Chociaż, tak naprawdę myślę, że z "Cieniem wiatru" jest jak z eliksirem, który dla każdej osoby będzie wydzielał inny zapach. A może chodzi o to że, jak pisze Carlos Ruiz Zafon, nic nie może się równać sile oddziaływania pierwszej książki, która do nas dotarła? Kłamałabym pisząc, że "Cień wiatru" jest dla mnie taką książką. Za to z całą pewnością jest to powieść, którą możemy przyrównać do renesansu. Po mrokach średniowiecznej przeciętności nagle wyłania się Ona. Napisana wspaniałym stylem, mówiąca o rzeczach ważnych w prosty sposób. Lecz wcale nie traci przez to swojej wymowy. Wręcz przeciwnie. "Cień wiatru" ogromnie przypomina mi wieżę Eiffla. Człowiek stoi, porażany ich wielkością tak bardzo, że przez chwilę zapomina o tym, by oddychać. A potem następuje wydech i pozostaje świadomość, że świat z nimi jest piękniejszy. I mimo tylu tragedii i zbrodni, nasz świat nie zasługuje na apokalipsę, tak długo jak rodzą się tak wspaniałe powieści jak "Cień wiatru".

Są takie książki, które nierozerwalnie wiążą się z czytelnikiem zmieniając całe jego życie i określają osobowość. Nie wiem, czy książkę „Cień wiatru” Carlosa Ruiz Zafóna można określić mianem takiej lektury ale na pewno dla jej bohatera Daniela był to „Cień wiatru” autorstwa Juliana Caraxa.
Za sprawą ojca dziesięcioletni Daniel wyrusza na tajemniczą wyprawę na Cmentarz Zapomnianych Książek. To sekretne miejsce w Barcelonie kryje nieskończone ilości woluminów, które odrzucone przez rzesze czytelników i zapomniane w mrokach historii czekają na kogoś, kto je pokocha. Taki proces adopcji, instynktowny wybór książki to wybór na całe życie.
Nie inaczej było z naszym bohaterem- dał schronienie i otoczył opieką fascynujący „Cień wiatru” a osoba autora już na zawsze miała stać się jego przeznaczeniem, nawet przekleństwem. Wszelkie próby zdobycia innych dzieł Juliana Caraxa kończyły się niepowodzeniem a wokół całego księgozbioru pojawiły się tajemnicze opowieści i niedopowiedzenia. Dodatkowo, zarówno pierwszą nieodw[...]mnioną miłość Daniela jaki i jego samego zaczyna śledzić przerażający osobnik o spalonej twarzy, pachnący popiołem i śmiercią.
Przez długie lata chłopiec podejmuje próby rozwikłania zagadki związanej z książkami, których już nie ma. Wszystkie bowiem dzieła Caraxa są palone, wykradane, niszczone, a osoby je posiadające nierzadko znajdują się w prawdziwym niebezpieczeństwie.
W dochodzeniu pomaga chłopakowi ojciec, księgarz i antykwariusz oraz niezwykle barwna i kontrowersyjna postać Fermina, bezdomnego znalezionego kiedyś pod mostem.
Książka w rękach Daniela wydaje się być katalizatorem tragicznych wydarzeń od interwencji brutalnego sadysty inspektora Fumero po wydarzenia w domu ukochanej Caraxa. Chłopiec z zaciętością podąża krok po kroku za historią pisarza gubiąc się co prawda w kolejności zdarzeń i osobach w nich uczestniczących, ale konsekwentnie dążąc do poznania prawdy. Tym sposobem poznajemy tragiczne losy Juliana Caraxa i jego ukochanej Pénelope, przyjaciół oraz Nurii, która wspierała go przez długie lata licząc na iskierki uczucia.
Choć prawda okazuje się tragiczna a osoba Juliana Caraxa zgubiła wiele istnień ludzkich, to jednak Daniel miał szansę wydorośleć i odkryć prawdziwy sens życia. Spotkał też miłość, która tym razem okazała się być spełniona.
„Cień wiatru”, parafrazując słowa Daniela „(...) to książka przeklęta o zdradzie i utraconej przyjaźni. To historia o miłości, nienawiści, marzeniach żyjących w cieniu wiatru”. Według mnie to także książka o miłości do słowa pisanego, pasji do tworzenia tak wielkiej, że zabójczej. A już na pewno „Cień wiatru” Carlosa Ruiz Zafona to powieść, która nigdy nie będzie stała samotnia na Cmentarzu Książek Zapomnianych.

Po książkę Carlosa Ruiza Zafóna sięgnąłem zupełnie przypadkowo. Pewnego deszczowego popołudnia, przeglądając codzienną prasówkę, trafiłem na krótką, lecz niezmiernie intrygującą wzmiankę na temat powieści niejakiego C. R. Zafóna o niemalże poetyckim tytule – „Cień wiatru”. Bliżej nieznany autor, ciekawie zapowiadająca się fabuła, a całość okraszona nutką tajemniczości zrobiły swoje. Dzień później nabyłem nowiutki egzemplarz powieści Zafóna i... gdyby tylko czas mi na to pozwolił pewnie nie oderwałbym się od lektury nie kończąc na ostatnim z wersów. Ale zacznijmy od początku...
Już pierwsze z akapitów powieści uświadomiły mi, że powieść napisana jest specyficznym – bardzo oryginalnym stylem. Autor zręcznie balansuje pomiędzy wzniosłymi, wręcz patetycznymi określeniami, by chwilę później ciętym, inteligentnym humorem uraczyć czytelnika zręcznie wplecioną w fabułę puentą o ponadczasowej wartości. Całość, na tle barwnie i drobiazgowo przedstawionej scenerii tworzy niepowtarzalny klimat od którego nie sposób się oderwać. Jeśli dodać do tego tajemnicę bijącą w zasadzie z każdego, kolejnego rozpoczętego wątku czytelnik bezpowrotnie zagłębia się w unikatowe plenery Barcelony i czując na plecach tętniący chłodem „cień wiatru” podąża wraz z głównym bohaterem ulicami katalońskiej stolicy na spotkanie z niezapomnianą przygodą.
A wszystko zaczyna się z chwilą, gdy niespełna dziesięcioletni Daniel na magicznym Cmentarzu Zapomnianych Książek zostaje posiadaczem „Cienia wiatru” - jednej z powieści bliżej nieznanego autora – Juliana Caraxa.
Od tej pory młody bohater podążając tropem powieści poznaje dramatyczną historię jej autora, którą buduje cała paleta niezwykłych sekretów, zawiłych intryg, czy też niespełnionych, tragicznych miłości.
Podobnie jak wielowątkowość i skrupulatnie skonstruowana fabuła również bogactwo postaci biorących udział w perypetiach Daniela może przyprawić o zawrót głowy. Na kartach powieści spotkamy więc czarujące subtelnością i pięknem kobiety ( Bea, czy też Klara), jak również mroczne, męskie charaktery (inspektor Fumero, czy też tajemniczy Coubert).
Skupiając się na niewątpliwych zaletach powieści Zafóna nie należy zapomnieć o jej słabszych stronach. Są to wprawdzie drobne niedociągnięcia i jest ich niewiele, ale dają się zauważyć i wyczuć..
Przede wszystkim powieść ta jest trochę za długa. Zafón często wydłuża niektóre wątki przez co cała akcja traci dynamikę, a tym samym uwagę czytelnika.
Poza tym można odnieść wrażenie, że autor próbując uatrakcyjnić fabułę wprowadza zbyt wiele mało istotnych szczegółów, co sprawia że czytelnik może poczuć się niekiedy trochę zagubiony, szczególnie wśród mnogości dat, czy też wykreowanych przez Zafóna postaci.
Niezależnie jednak od powyższego recenzowana pozycja jest znakomitą powieścią – z dobrym stylem i niekonwencjonalną fabułą, w której z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Na mojej top liście „Cień wiatru” jest zdecydowanie w czołówce i myślę, że jeszcze niejednokrotnie dam się ponieść powieści rodem prosto z gorącej Hiszpanii.

Ta książka jest dowodem na to, że czytanie, szukanie i czytanie są człowiekowi tak potrzebne jak tlen, woda czy tandetna rozrywka... Potwierdza się powiedzenie, że książka może zmienić życie czytelnika... Tak jest zapewne i z cieniem wiatru, który nie przeminie z wiatrem, lecz padanie głęboko w pamięć...