Cienie Paryża

Cienie Paryża to kolejna fenomenalna powieść, która wyszła spod pióra Pauliny Kuzawińskiej. Autorka tym razem zabiera swoich czytelników do epoki pary i elektryczności, która odeszła do przeszłości. Snuje swoją opowieść, w której jest gęsto od tajemnic i mroku, a czytelnicy odczują potęgującą się atmosferę grozy i tajemniczości. Panie i panowie, autorka kryminałów i powieści retro ma dla Was następną literacką ucztę. Przenieśmy się wraz z nią do Miasta Świateł i miłości ? do XIX-wiecznego Paryża ? miasta artystów i zakochanych.

Cienie Paryża
Rok 1889 ? rok rozpoczęcia świętowania Wystawy Światowej w Paryżu. Młody architekt Victor, który współtworzył powstanie wieży Eiffla zamiast pić ze wszystkim szampana i świętować trafia do szpitala psychiatrycznego. Mężczyzna wcześniej podpalił restaurację, w której odbywało się przyjęcie i majaczył o samobójstwie pewnej młodej kobiety, która miała rzekomo skoczyć z Wieży Eiffla. Wcześniej jedna udało mu się zamienić z dziewczyną kilka słów, pocałować i? zauroczyć się nią. Poddany hipnozie Victor wraca do przeszłości i wspomina wszystko, co doprowadziło go do pobytu w zakładzie dla obłąkanych w Salp?tri?re ? przeżywa podpalenie Wieży, którą zaczął traktować jako symbol wszelkiego zła, jakie go spotkało i wrócił do historii brzemiennego w skutkach romansu.

La belle epoque nad Sekwaną
Cienie Paryża to misternie skonstruowana opowieść, w której nic nie jest takie, jakim się wydaje. Autorka znakomicie wodzi czytelników za nos, myli tropy i wprowadza w świat Paryża, którego już nie ma. Książka jest niezwykle klimatyczna, mroczna, pełna specyficznej atmosfery niepewności. Paulina Kuzawińska z wrodzoną sobie swobodą prowadzi czytelnika uliczkami Paryża i jest mistrzynią budowania klimatu grozy w powieściach. Czytałam z wypiekami na twarzy i nie przewidziałam takiego zakończenia! Przyznam, że Cienie Paryża kupiły mnie totalnie i są, jak na razie, moją ulubioną powieścią tej autorki. No i ta piękna okładka, od której nie można oderwać oczu! Książka z pewnością przypadnie do gustu miłośniczkom romansów oraz romantycznym duszom poszukującym magii i miłości. Paulina Kuzawińska w szczytowej formie!
...

Paryż, 1889 rok. Światowa Wystawa zbliża się wielkimi krokami. W tym samym czasie do szpitala psychiatrycznego trafia młody architekt, który podpalił restaurację na wieży Eiffla. Co skłoniło go to tego czynu? Czy naprawdę popadł w obłęd? Dzięki hipnozie od nowa przeżywa niedawne wydarzenia. Przypomina sobie swój tragiczny romans, a z biegiem historii na jaw wychodzą kolejne tajemnice.

?Cienie Paryża? miały być niesamowitą, romantyczną opowieścią grozy i cóż, troszkę inaczej wyobrażałam sobie ten cały wątek romantyczny. Co prawda on był, ale rozwinął się w zupełnie innym kierunku, niż na to liczyłam. Co do samej fabuły była ona bardzo wciągająca. Zastanawiałam się, o co tak naprawdę chodzi w tej całej intrydze i do samego końca nie wiedziałam, kto tak naprawdę jest tym złym. Autorka ma bardzo fajny styl, potrafiła stworzyć historię z klimatem dawnej epoki. ?Cienie Paryża? to historia idealnie łącząca dwa światy, ten realny i nierealny. Historia ma zamknięte zakończenie, żaden wątek nie został bez odpowiedzi. Książkę czyta się bardzo lekko i szybko dochodzi się do ostatniej strony. Dużym minusem jednak był sam główny bohater. Już od pierwszej chwili Victor nie zdobył mojej sympatii i niestety z biegiem historii, moja opinia o nim wcale się nie poprawiła. Bardzo współczułam jego narzeczonej. Zdecydowanie zasługiwała na coś lepszego.

Podsumowując, chociaż nie do końca dostałam to, na co liczyłam, jestem zadowolona z lektury. Historia stworzona przez Paulinę Kuzawińską bardzo mnie wciągnęła i na pewno przeczytam jej kolejne książki.

"Paryż jest pełen niespodzianek, w tym mieście doprawdy wszystko jest możliwe."
Mogłabym zostawić ten cytat i nie pisać już nic o fabule książki "Cienie Paryża". Jest on, w moim odczuciu, idealnym podsumowaniem historii, jaką serwuje nam Pani Paulina Kuzawińska. A jest to historia, po którą zdecydowanie warto sięgnąć.
.
Co takiego wydarzyło się na wieży Eiffla, że młody, zdolny architekt, Victor Argent, trafia do szpitala psychiatrycznego?
Tam, przy pomocy specjalistów i hipnozy stara się przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia. Krok po kroku, uliczkami Paryża, śledzimy bohaterów i rozwiązujemy zagadkę, której finał jest zaskakujący.
.
XIX wieczny Paryż, miłość i tajemnice, a w tle wieża Eiffla i klimat la belle epoque.
Są takie powieści, obok których nie sposób przejść obojętnie. Takie, które oddziałują na wyobraźnię, a język dodatkowo wzbogaca klimat utworu. To była satysfakcjonująca podróż, pełna niedomówień, sekretów, niepokojących zdarzeń.
.
O tym, co mnie nadal nurtuje, cicho sza.
.
Choć to pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie będzie ono ostatnie.