Córka generała

Jest to historia o miłości i stracie, nieustannej walce i bezsilności, człowieczeństwie i nadziei. Akcja powieści rozpoczyna się na kilka lat przed wojną. Tytułową bohaterką jest młoda Elise, córka niemieckiego generała. Dziewczyna przez długi czas jest przekonana iż dorasta w zwyczajnej szczęśliwej rodzinie. Kocha swoich rodziców i ufa im bezgranicznie. Nie widzi co dzieje się na świecie, nie widzi cierpienia ludzi innej narodowości ani ich prześladowań. Gdy rozpoczyna studia poznaje Andrzeja, Polaka w którym zakochuje się bez pamięci. Oczywiście nie zdaje sobie sprawy z tego jak na jej uczucia zapatrują się rodzice, szczególnie ojciec zafascynowany Hitlerem i jego ideologią. Bardzo powoli do dziewczyny zaczyna docierać prawda, niestety na niektóre rzeczy zupełnie nie ma wpływu.

W czasie studiów Elise wiedzie szczęśliwe i w miarę normalne życie. Zaprzyjaźnia się z Haliną i Józkiem, który początkowo nie dopuszcza do siebie faktu iż mógłby w ogóle przyjaźnić się z Niemcami. Chłopak wraz z Andrzejem bardzo buntuje się przeciwko nazistom. Jak dalej potoczą się ich losy? Co młodym ludziom przyniesie wojna? Komu uda się ją przeżyć, a kto będzie musiał na nowo budować swoje życie?

Historia opowiedziana została przez trzech bohaterów: Elise, Andrzeja i Halinę. Poznajemy więc ich losy zarówno z ich własnych relacji jak i relacji ich bliskich. Snute przez nich opowieści układają się w spójną całość i są przejmującą historią o bardzo skomplikowanych losach ludzi, którym przyszło żyć w wyjątkowo okrutnym czasie. Do tego pojawia się zakazana miłość, która choć prawdziwa i szczera nie ma racji bytu w czasie w jakim się zrodziła.

Gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę niezwykle emocjonującą, pełną wzruszeń, tragedii, nadziei i miłości opowieść, która przypomina nam, że tak naprawdę niczego nie możemy być w życiu pewni i jak wiele jesteśmy w stanie udźwignąć mając obok siebie bliskich. W trudnych chwilach to właśnie oni są naszą siłą tak potrzebną w życiu jak powietrze. Jak kilkakrotnie można było przeczytać w książce po każdej burzy kiedyś wychodzi słońce i z tym optymistycznym akcentem odsyłam was do lektury. Zdecydowanie bowiem warto się z nią zapoznać ;)

" (?) kiedy dzieje się coś złego, trzeba dać sobie chwilę na cierpienie a później dumnie podnieść głowę i ruszyć do przodu".
Lata 30. XX wieku w Wolnym Mieście Gdańsku nie były okresem spokojnym. Niektórzy przeczuwali nadciągający wiatr złych zmian, inni żyli w błogiej nieświadomości. Gdańszczanie ? czy to Polacy, Niemcy czy Żydzi starali się żyć w przekonaniu, że okropieństwa wojny już należą do przeszłości i nie powrócą. Los zetknął ze sobą w tym czasie Elise, Andrzeja, Halinkę i Józka. Młodzi z planami i marzeniami na przyszłość, które nie miały szans na realizację.
Miłość Elise, córki niemieckiego generała i Andrzeja Tapera ? Polaka, świadomego nieuniknionej wojny była niemożliwa jak na ówczesne czasy. Z kolei twardo stąpającej po ziemi Halince i porywczemu Józkowi nie było dane długo nacieszyć się własnym szczęściem. Każde z nich inaczej wspomina ten okres i lata późniejsze. Nie o wszystkim można było mówić wprost a wręcz przeciwnie ? mniejsza wiedza oznaczała większe bezpieczeństwo.
"Czasy wojenne były bardzo trudne, to chyba żadna odkrywcza myśl. Jednak mimo to ludzie tak samo kochali, tak samo marzyli i potrafili być szczęśliwi".

Jedną z czterech narratorów i zarazem najmniej obecną, jest Niemka, Elise von Hummel. Jako jedyna jest Niemką, ślepo zapatrzoną w ojca, co w zestawieniu z jej młodzieńczą naiwnością dość jednoznacznie determinuje postrzeganie rzeczywistości. Inni narratorzy wydają się bardziej wyraziści, życiowi a nadchodząca wojna wyzwala w nich gen przetrwania i walki za ojczyznę. Są w pełni świadomi, że z dnia na dzień mogą stracić spokój, nadzieję i najbliższych, dostając w zamian strach i poczucie, że nikomu nie można zaufać.
"Czasem inni podejmują za nas decyzje i po wielu latach okazują się one trafne. Wtedy jesteśmy im wdzięczni, że pokierowali nas w odpowiednią stronę".

Ich relacje nadają wspomnieniom pełniejszy całokształt, ale niestety w większości przypadków są to te same wydarzenia. W związku z tym czasem czytelnik ma poczucie déj? vu np. scena pierwszego spotkania czwórki bohaterów czy uroczystość ślubna są opisywane po trzy lub cztery razy. Jasne - są też i sytuacje opisywane tylko oczami jednego lub dwójki bohaterów, z uwagi na ich konspiracyjny charakter. Niektóre wydarzenia są traktowane bardziej priorytetowo, inne ulegają rozmyciu, dlatego odczuwam pewien niedosyt, bo są wątki które aż proszą się o rozwinięcie. Kto wie, może w innej książce?

"Córka generała" pomimo że przyniosła kilka rozczarowań i zaskakująco mało wzruszenia, jak to powinno być w przypadku typowych historii wojennych, to z dużą wrażliwością i bez zbytniego epatowania brutalnością opowiada o wartościach bezcennych w obliczu wojny. Młodym ludziom odebrano normalność, szansę na rodzinną codzienność i spokojną starość, bez płochliwych spojrzeń i zastanawiania się, co przyniesie jutro. Ale na przekór burzliwym dziejom mamy też kilka promyków nadziei i obietnicę, że jeszcze będzie dobrze.
"Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola".
...

Fenomen swojej popularności autorka potwierdza niezbicie, w pełni. Jej bestsellerowe powieści dostarczają wzruszeń, łez, uśmiechu i literackiego szczęścia czytelnikom.

Zakochałam się w książce od pierwszego spojrzenia. Najpierw okładka, potem nazwisko pisarza i już jestem bardziej niż bardzo zaintrygowana z nastawieniem na "chcę tę książkę mieć". Co jest dla mnie równie ważne, jak przeczytać.

Czy pierwsza miłość jest tą jedyną i ostatnią?
Trochę o tym jest ta historia.

Trudne czasy, trudne wybory.
Przynależność rasowa.
W tym wszystkim uczucia; zalewająca nas fala emocji, potrzeb i powinności wobec świata i własnych standardów.

Smutna- dojrzałymi decyzjami, które podejmują bohaterowie lub są podejmowane wbrew ich woli.
Miękka- poczuciem zwycięstwa nad brutalnością.
Delikatna- zrozumieniem toczącego się życia.

Kolejny bardzo dobry wybór.

Twórczość Magdaleny Witkiewicz nie jest mi obca ?? są takie książki po które zwyczajnie sięga się w ciemno ?? i tak właśnie było tutaj. Niezapomniana historia , którą naprawdę ciężko mi było odłożyć chociaż na chwile , kibicowałam bohaterom z całej siły , chciałam aby każdy z nich dostał to na co zasługuje. Książki o takiej fabule są dla mnie chyba jednymi z najlepszych więc wymagam od nich zawsze dużo ;) oczywiście autorka jak zawsze stanęła na wysokości postawionego sobie zadania ?? Miłość i przyjaźń ,to rzeczy które nas wzmacniają , napędzają do działania i mobilizują do wiary w lepsze jutro. Wojna potrafi odebrać wszystko ale nie każdemu może odebrać człowieczeństwo , idealnie ukazane emocje które odczuwa się razem z bohaterami , z nimi się czeka , z nimi tęskni i odczuwa to wszystko co dzieje się dookoła. Poruszyła mnie niesamowicie więc jeśli macie ochotę na dobrą dawkę emocji to właśnie ta książka Wam je zapewni ??

Kiedy kilka dni temu, czytałam Córkę generała, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że znowu dzieje się to samo. Wybuchła wojna! Historia się powtarza! Przez jednego człowieka, którego ogarnęła chora ambicja, żądza władzy, niewinni ludzie są zabijani. Porzucają swoje domy, muszą uciekać. To jest przerażające że po ponad 70 latach, ludzie ludziom znowu zgotowali ten los. Ogania mnie taka bezsilność jak Halinę, kiedy nie wiedziała co się dzieje z jej bliskimi.

Fabuła książki osadzona jest w Wolnym Mieście Gdańsku tuż przed wybuchem Drugiej Wojny Światowej. Młody mężczyzna Andrzej, zakochuje się w Elise, córce niemieckiego generała, który aktywnie wspiera działalność Hitlera. Elise wychowana w szklanej bańce, nie rozumie co się dzieje w Gdańsku. Nie rozumie dlaczego przyjaciele Andrzeja nie akceptują tego związku. Związku Polaka z Niemką. Jak potoczą się dalsze losy Andrzeja, Elise, Haliny i Józefa? Tego dowiecie się czytając Córkę generała.

Magdalena Witkiewicz w niesamowicie wyrazisty sposób odmalowała przeżycia przyjaciół w przededniu wybuchu Wojny. Emocje jakich doświadczałam czytając powieść, zbiegły się z obecnymi wydarzeniami na Ukrainie. Córka generała to powieść o miłości w trudnych czasach. O lęku, sile rodziny i nadziei że będzie lepiej.

Na usta ciśnie mi się piosenka Zespołu Tilt:
Widziałem domy o milionach okien,
A w każdym oknie czaił się ból
Widziałem twarze, miliony twarzy
Miliony masek do milionów ról?

Jeszcze będzie przepięknie,
Jeszcze będzie normalnie.
Jeszcze będzie przepięknie,
Jeszcze będzie normalnie?
...