Córka łupieżcy (twarda)

­cia. Spraw­dzi­ła roz­kład po­śli­zgó­wek do Rot­ter­da­mu. Dru­gi Bank Ita­lii był otwar­ty dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę, czas nie sta­no­wił więc pro­ble­mu -- zdą­ży­ła­by ob­ró­cić po pra­cy tam i z po­wro­tem. Je­śli już co­kol­wiek, to nie­po­ko­ił ją ra­czej fakt, że zgła­sza­jąc się tam po klucz, wy­peł­nia­ła­by śle­po plan owe­go czło­wie­ka -- Jana Klajn -- jej ojca -- o któ­rym nie wie­dzia­ła nic. Cóż niby mo­gło­by jej gro­zić w związ­ku z prze­ję­ciem pry­wat­ne­go klu­cza zmar­łe­go ro­dzi­ca? Daje się tu po­rwać fil­mo­wej pa­ra­noi; po­win­na się roz­czu­lać nad ro­dzin­ny­mi fo­to­gra­fia­mi, nie zaś do­cie­kać ukry­tych mo­ty­wów nie­bosz­czy­ka. A jed­nak -- nie­po­kój. W dro­dze do domu prze­lśni­ła się ciot­ce Ma­rian­nie. Na ostat­nich kro­plach li­ba­ry­tu po­łą­cze­nie było sła­be, pła­skie, nie czu­ła fak­tu­ry fo­te­li sa­mo­cho­du, któ­rym je­cha­ła ciot­ka, za­pach jej per­fum też był le­d­wo wy­czu­wal­ny; sły­sza­ła jed­nak wy­raź­nie. -- Te­sta­ment, na­praw­dę? W Bruk­se­li? A to by się zga­dza­ło, tam prze­cież wte­dy pra­co­wał. -- Ale dla­cze­go on w ogó­le coś ta­kie­go na­grał? Spo­dzie­wał się? Mu­siał się spo­dzie­wać. A prze­cież to był wy­pa­dek, praw­da? -- Mhm, no, nie­zu­peł­nie. Ciot­ka Ma­rian­na ob­ró­ci­ła się ku Zu­zan­nie, pod­wi­ja­jąc pra­wą nogę i opie­ra­jąc się o drzwi sa­mo­cho­du. Wóz su­nął po ob­wod­ni­cy, ni­skie Słoń­ce roz­le­wa­ło się po spo­la­ry­zo­wa­nych szy­bach czer­wo­na­wy­mi akwa­re­la­mi. Ciot­ka pa­trzy­ła gdzieś po­nad ra­mie­niem Zu­zan­ny, pal­ca­mi o dłu­gich, se­le­dy­no­wych pa­znok­ciach roz­cze­su­jąc so­bie spły­wa­ją­ce na ra­mię wło­sy. -- Te­raz mi wy­ja­wisz strasz­ną ta­jem­ni­cę ro­dzin­ną -- mruk­nę­ła Zu­zan­na. -- Och, nic ta­kie­go -- za­śmia­ła się ciot­ka; nadal jed­nak nie pa­trzy­ła dziew­czy­nie w oczy. -- Po pro­ No chy­ba cię okła­ma­ły­śmy. To zna­czy -- nie świa­do­mie. Ro­zu­miesz, by­łaś mała, ile, czte­ry lat­ka? Daje się wów­czas od­po­wie­dzi naj­prost­sze, in­nych dzie­ci zwy­czaj­nie nie ro­zu­mie­ją. -- Ro­zu­mie­ją. -- Wiesz, o co mi cho­dzi! -- zi­ry­to­wa­ła się ciot­ka i wresz­cie spoj­rza­ła na Zu­zan­nę. -- Nor­mal­ne dzie­ci. W każ­dym ra­zie wte­dy nie ro­zu­mia­ły. No więc po­wie­dzie­li­śmy, że miał wy­pa­dek; a po­tem wi­dać nig­dy tego nie od­krę­ci­ła. A to jest praw­da. To zna­czy -- tak jest w pa­pie­rach, ta­kie mu świa­dec­two zgo­nu wy­sta­wi­li: wy­pa­dek. -- A na­praw­dę? -- Na­praw­dę -- nie wia­do­mo. Nie zna­le­zio­no cia­ła. -- Co wła­ści­wie się sta­ło? Ma­rian­na wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Se­le­dy­no­we pa­znok­cie po­wę­dro­wa­ły ku wy­gię­tym gry­ma­śnie war­gom, gdy za­sta­na­wia­ła się nad sło­wa­mi. -- Nie wró­cił z ba­dań po­lo­wych. Czy ja­koś tak. Pew­nie wy­ko­pa­li­ska. Szu­ka­li go. Bez re­zul­ta­tu. -- Za­gi­nął więc. Gdzie? Po­now­ne wzru­sze­nie ra­mion. -- Nie wiesz? -- zdu­mia­ła się Zu­zan­na. -- Two­ja mat­ka pro­wa­dzi­ła przez lata praw­ną ba­ta­lię... Po­win­naś zna­leźć w jej pli­kach. Na­wet nie wiem, czy uzy­ska­ła ja­kieś kon­kret­ne od­po­wie­dzi. On zjeź­dził pół świa­ta, cza­sa­mi dzwo­nił z miejsc, któ­rych na­zwy na­wet wy­mó­wić się nie dało, co do­pie­ro za­pa­mię­tać Hej, gdzie ucie­ Wbie­gła do Wod­nej Wie­ży z od­chy­lo­ną wstecz gło­wą, za­ci­ska­jąc pal­ca­mi noz­drza. Krwo­tok po­pla­mił bluz­kę. Po­win­na była być mą­drzej­sza, nie moż­na lśnić na su­cho. Przej­ście przez wod­ną kur­ty­nę nie­co ją otrzeź­wi­ło (wiał hal­ny i trój­kąt­ny spad głów­nej bra­my nie roz­dzie­lał ścia­ny sztucz­ne­go desz­czu). Z bliź­nia­ków był w domu tyl­ko Bar­tek, sie­dział w sa­lo­nie nad ja­ki­miś pa­pie­ra­mi, na­wet nie uniósł gło­wy. Po­szła pro­sto do sie­bie. Dwa po­ko­je: sy­pial­nia i bi­blio­te­ka, któ­ra była bi­blio­te­ką je­dy­nie z na­zwy, w isto­cie bar­dziej przy­po­mi­na­ła ma­ga­zyn, sta­ły tu kar­to­ny z rze­cza­mi ze sta­re­go miesz­ka­nia, do któ­rych roz­pa­ko­wa­nia nie mo­gła się Zu­zan­na zmu­sić od prze­pro­wadz­ki po śmier­ci mat­ki. Żad­na trau­ma, nic po­dob­ne­go; po pro­stu od­ru­cho­wo usta­wi­ła je w sto­sach pod ścia­ną, naj­pierw od­kła­da­jąc spra­wę do cza­su skoń­cze­nia stu­diów, po­tem -- do zna­le­zie�