Córka pszczelarza

�sta, czy­sta, oto­czona rojami psz­czół ozda­bia­ją­cymi ogród. O trze­ciej Tri­xie skoń­czyła pracę w Cap­tain Jacks i poszła do Joego Hornbyego. Cze­kał ją tylko krótki spa­cer wzdłuż brzegu morza; potem musiała się wspiąć stromą, wyło­żoną deskami ścieżką na szczyt klifu, gdzie stał maje­sta­tyczny dom Joego. Tri­xie pode­szła do chłop­ców, któ­rzy leżeli nad base­nem w pro­mie­niach słońca, palili jointy i gawę­dzili. Stary Joe zjadł obfity lunch i drze­mał w wikli­no­wym fotelu z kape­lu­szem nasu­nię­tym na oczy; jego wydatny brzuch mia­rowo uno­sił się i opa­dał. Jasper miał na sobie czer­wone spodenki kąpie­lowe, a jego smu­kłe ciało było opa­lone na zło­ci­sty brąz. - Popa­trz­cie, kto przy­szedł! - ode­zwał się, uśmie­cha­jąc się do Tri­xie. - Masz ochotę popły­wać, ślicz­notko? - Straszny dziś upał - odpo­wie­działa Tri­xie, kła­dąc torebkę na tra­wie. - Chyba będę musiała się ochło­dzić. - Jeśli wsko­czysz w bikini, wszy­scy będziemy musieli się ochło­dzić - ode­zwał się Ben, który grał w zespole na per­ku­sji. Odgar­nął z czoła grzywę roz­czo­chra­nych wło­sów i pocią­gnął łyk piwa z butelki. - Widzę, że ciężko pra­cu­je­cie - odpa­ro­wała sar­ka­stycz­nie Tri­xie. - Cze­ka­li­śmy na przy­pływ inspi­ra­cji i oto się poja­wi­łaś! - zauwa­żył Jasper. - A gdzie się podziewa moja inspi­ra­cja? - spy­tał Geo­rge, prze­cią­ga­jąc się leni­wie na leżaku. - Domy­ślam się, że mamu­sia nie pozwala jej wycho­dzić z domu - zaśmiał się Ben. - Może przy­pro­wa­dzić matkę - zauwa­żył Geo­rge. - Lubię doświad­czone kobiety. - O kim wła­ści­wie mówi­cie? - zacie­ka­wiła się Tri­xie. - O panience, którą dziś rano Geo­rge pod­ry­wał w barze - wyja­śnił Ben. - ,,Lucy in the sky with dia­monds"... - zain­to­no­wał Jasper. - Boże, tylko nie Lucy Dur­la­cher! - zawo­łała ze zdu­mie­niem Tri­xie. - Wierz­cie mi, na pewno nie chcie­li­by­ście poznać jej matki! Będzie­cie mieli szczę­ście, jeśli pozwoli Lucy zbli­żyć się do was na kilo­metr. Podej­rze­wam, że wola­łaby, aby córka zacho­ro­wała na dżumę! Geo­rge uśmiech­nął się i przy­ło­żył rękę do serca. - Zaka­zany owoc! Teraz wydaje mi się znacz­nie bar­dziej pocią­ga­jąca niż wcze­śniej! Umie­ram z miło­ści do Lucy Dur­la­cher! - Wierz mi, nie­trudno ją pode­rwać. Mógłby to zro­bić każdy dureń! - Miau, kocie pazurki! - zaśmiał się Ben. Jasper wziął Tri­xie za rękę i przy­cią­gnął do sie­bie, by ją poca­ło­wać. - Wiem coś o two­ich pazur­kach! - szep­nął. - Mam ich ślady na ple­cach i jestem z tego dumny! Tri­xie roze­śmiała się ochry­ple. - Niech pan wska­kuje do basenu, panie Dunc­liffe! Tri­xie weszła do domu, by się prze­brać w bikini. Rezy­den­cja Joego była pięk­nie ume­blo­wana i bar­dzo schludna. Zna­la­zła w przed­po­koju drzwi do łazienki, weszła do środka i zdjęła ubra­nie. Kiedy wkła­dała bikini, spoj­rzała na wiszące na ścia­nach czarno-białe foto­gra­fie młod­szego, szczu­plej­szego Joego w towa­rzy­stwie róż­nych muzy­ków, któ­rych nie roz­po­zna­wała. Joe szcze­rzył zęby w uśmie­chu, stał obok przy­stoj­nych mło­dych ludzi w smo­kin­gach i olśnie­wa­jąco pięk­nych kobiet z wło­sami upię­tymi w stylu lat pięć­dzie­sią­tych; matka Tri­xie oparła się poku­sie robie­nia sobie takich fry­zur. Więk­szość zdjęć wyko­nano na przy­ję­ciach. Po chwili zauwa­żyła foto­gra­fię Joego z Elvi­sem Pre­sleyem. Przyj­rzała się bli­żej. Tak, to na pewno Elvis. Wywarło to na niej wra­że­nie. Może Joemu uda się zro­bić z Jaspera i jego zespołu mega­gwiazdy podobne do Elvisa? Poczuła dreszcz pod­nie­ce­nia. Było to nie­sły­cha­nie eks­cy­tu­jące. Pomy­ślała o Marianne Faith­full; per­spek­tywa zosta­nia dziew­czyną gwiazdy rocka wyglą­dała bar­dzo zachę­ca­jąco. Tri­xie pobie­gła przez dom w stronę basenu jak młoda kózka. Spę­dzili popo­łu­dnie na pły­wa­niu i opa­la­niu się. Joe się obu­dził i Tri­xie stwier­dziła, że to dobro­duszny star­szy pan mówiący z roz­wle­kłym bostoń­skim akcen­tem, który uwiel­bia opo­wia­dać aneg­dotki na temat swo­ich doświad­czeń w branży muzycz­nej. Sie­dział w fotelu, podobny do leni­wej ropu­chy, palił cygaro i gadał, zado­wo­lony z wra­że­nia, jakie robi na mło­dych, peł­nych podziwu słu­cha­czach. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Rudy­ard Kipling, Puk z Puko­wej Górki, prze­kład auto­ry­zo­wany Józefa Bir­ken­ma­jera, Wydaw­nic­two ,,Alfa", War­szawa 1985, s. 208-209. [wróć]