Cudowna światłość

Już od pierwszych stron czuć, że nie jest to fantastyka dla początkujących. Autorka umieszcza nas w samym środku akcji i nie ukrywam, że przez pierwszych 100 stron czułam zagubienie i musiałam mocno skupić się, żeby zrozumieć relacje między bohaterami, ich mnogość i zależności, a także system magiczny. Sytuacji nie ułatwiał styl pisania, który był bardzo kwiecisty. I to niekoniecznie jest wadą samą w sobie, bo dzięki temu książka jest bardzo przyjemna w odbiorze i czuć kunszt pisarski, ale na pewno nie ułatwia połapania się w fabule.
Z każdą upływającą stroną zaczynałam jednak wdrażać się w przedstawione wydarzenia coraz lepiej, a także kibicować dwójce głównych bohaterów. Mieli między sobą świetną dynamikę, a rodzące się między nimi uczucie to typowy ?slow burn?, co uwielbiam, bo da się wyczuć rosnącą między nimi więź i przywiązanie. Nie uważam jednak, żeby romans przytłaczał tutaj fabułę, co jest częstym minusem książek tego typu. Są tu chwile na miłosne uniesienia, ale również odkrywanie kolejnych kart tajemnicy.

Kolejnym mocnym elementem jest humor. Przysięgam, że co kilka stron uśmiechałam się pod nosem, bo autorka świetnie operuje ironią. Dodawało to lekkości i charakteru. Wiem, że na długo nie zapomnę słownych dogryzań bohaterów.

Zakończenie było dobrym zwieńczeniem całości, a ostatnie 100 stron całkowicie mnie pochłonęło.

Mimo początkowych oporów ?Cudowną światłość? uważam więc za świetną fantastykę dla dorosłego czytelnika z dużą dawką humoru, akcji i świetną dynamiką między postaciami. Czekam na kolejne tomy w Polsce!