Cudowne lata (twarda)

"Późniejsze życie pachnie szalem, który został nam po pierwszej nieszczęśliwej miłości. A potem przychodzi lato. (...) Lato należy do każdego okresu życia. Lato nie ma dzieciństwa ani wieku młodzieńczego".
Młodość.
Sklepik z marzeniami na wyciągnięcie ręki.
Poznali się w szkole podstawowej, a wręcz zespolili w dniu, w którym odkryli, że ich nazwiska zostały wpisane jedno po drugim w klasowym dzienniku.
Połączyła ich przyjaźń od momentu, kiedy złapali się za ręce - Nina, Adrien i Etienne.
W zasadzie nierozłączni - pierwszy z chłopców otwierał drzwi, drugi je zamykał, a pośrodku nich ona, ich oczko w głowie.
Spędzają razem każdą możliwą chwilę, nie mają przed sobą tajemnic; rozmawiają na wszystkie tematy, kochają życie w ten sam zachłanny, dziecięcy, a potem nastoletni, sposób.
Czyżby?
"- Otóż to, boję się.
- Czego?
- Szczęścia, wyzwolenia, stania się tym, kim jestem... Bo nie wiem, kim jestem".
Narratorka wraca w snutej opowieści do wspomnień z lat dzieciństwa i młodości, ale też wraca dosłownie w miejsce, gdzie toczyło się wtedy ich życie - jej, a także Niny, Adriena i Etienne.
Kim jest ta obserwatorka, która tak dobrze zna pozostałą trójkę? Jaką rolę odegrała w ich życiu? Dlaczego żadna z tych osób nie chce teraz z nią rozmawiać?
Poznajemy historię ich wszystkich, naprzemiennie uczestnicząc w zdarzeniach z lat ich młodość, jak i współczesnych. Dwa plany czasowe powodują, że odkrywamy ich losy, jak karty w grze, bardzo powoli, a fakty są nam dozowane.
Opis ich wspólnego życia, kiedy byli młodzi, czasem zakrawał o idyllę i powodował lekkie westchnienie pod tytułem "kto by nie chciał mieć takiego dzieciństwa", ale z czasem pewne wydarzenia położyły się cieniem na ten idealny obrazek. Życie dopadło i ich...
Przyznaję, że dopiero gdzieś w 1/3 książki naprawdę się wciągnęłam i zaczęłam zastanawiać, do czego mnie ta opowieść prowadzi i co kryje się "tuż za rogiem". Co też autorka książki chce mi pokazać, niby jak na dłoni, żeby dopiero później ujawnić, co jest prawdziwym zaskoczeniem w książce.
Pisarka zwodziła mnie za nos, ale w pewnym momencie poczułam się szczerze usatysfakcjonowana.
Los jednego z głównych bohaterów to dowód na to, że można patrzeć, ale nie widzieć. Można być blisko, ale nie umieć wejrzeć wystarczająco głęboko w drugiego człowieka. Można w końcu uwierzyć, ale czy zaakceptować?
"Są książki, które się przegapia, tak jak niektóre spotkania; mija się ludzi, historie, które mogłyby wszystko zmienić. Nieporozumienia, banalne podsumowania, wątpliwości... Na szczęście czasem życie upiera się i nie chce odpuścić".
Życie i jego koleje oraz podejmowane decyzje rozdzieliły w pewnym momencie grupkę przyjaciół. Każde z nich poszło w swoją stronę. Jednak, jak w życiu, tak i w książce, coś na nowo zbiera ich w jedno miejsce, jedną podróż i jeden przyświecający im cel.
To, czy wrócą z tej podróży i z jakimi decyzjami, to już pozostawiam do odkrycia samemu. I do roztrząsania przy okazji własnych wspomnień i przeszłych czasów.
Motyw powrotu we wspomnieniach do przeszłości, do młodości, to częsty motyw literacki i bardzo często udany. Zdarzało mi się już zaznajamiać z podobnymi formułami i zazwyczaj jest to naprawdę udana i satysfakcjonująca lektura.
Ma ona w sobie zarówno coś nęcącego, jak i jednocześnie bolesnego - z jednej strony wracają do nas dobre historie i zdarzenia, ale z drugiej, uruchamiają się w nas przemyślenia, choćby takie: jak miało być, a jak jest...
Ta książka, taka historia w niej, to dla każdego z nas inna podróż, to jak wejście do pociągu, oglądanie zza okna mijanego krajobrazu i zadawanie sobie ciągle tych samych pytań.
Gdzie jestem?
W jakim kierunku pędzę?
Co za następnym zakrętem?
"Stajemy się tacy, jakimi czynią nad inni, stajemy się tacy, jakimi zgadzamy się być".

To już kolejna lektura, która wyszła spod pióra Velerie Perrin. Jeszcze mam żywe wspomnienia po Życie Violette, a pojawiła się następna powieść utrzymana w charakterystycznym dla autorki klimacie i nastroju.
Przyjaciele - Adrien Bobin, Étienne Beaulieu i Nina Beau w roku 1986 chodzą do jednej klasy w szkole podstawowej. Mają dziwnym zbiegiem okoliczności nazwiska na literę ?B? i są nierozłączni. Razem spędzają czas nie tylko w szkole, ale również poza nią. Nie nudzą się ze sobą i potrafią rozmawiać nawet na najbardziej intymne tematy. Obiecali sobie, że spełnią swój wspólny cel w życiu. Wyjadą do Francji i poświęcą się muzycznej pasji. I tak mijają kolejne lata, kolejne etapy nauki, dorastają, bawią się życiem. Ale los przewidział dla nich inny scenariusz ? Przenosimy się w rok 2017, gdzie w miasteczku, w którym dorastali przyjaciele z jeziora zostaje wyciągnięte auto? Czy nasi bohaterowie mają coś wspólnego ze znaleziskiem? Czy coś ich łączy z tragicznymi wydarzeniami?
Autorka przeprowadza nas przez szkolne, później studenckie życie przyjaciół. Jesteśmy świadkami ich wzlotów i upadków, rozterek miłosnych i uniesień. Cichym obserwatorem łączącej ich niewidzialnej mocy, której można im pozazdrościć. Czy ich jest w stanie cokolwiek rozdzielić? Na pewno ich przyjaźń zostanie wystawiona na ciężką próbę, czy wyjdą z niej zwycięsko, nie zdradzę, aby nie pozbawić was emocji i wrażeń.
Cudowne lata to wzruszająca historia przyjaźni między kobietą, a mężczyznami. Relacji trudnych, narażonych na pokusy świata, ocieramy się o zazdrość, skrywane uczucia, niespełnioną miłość i kryzys tożsamości. Z lektury bije smutek i żal, nadzieja kieruje poczynaniami bohaterów, dodaje im skrzydeł w codziennej walce z przeciwnościami losu. A życie ich nie oszczędza, nie zawsze mają łatwo i przyjemnie. Autorka podejmuje tematy na czasie i wszechobecne dzisiaj, tematy, o których warto głośno rozmawiać, a nie chować pod poduszkę. Młodzi nie powinni zapomnieć o przeszłości, która upomina się o nich, wkracza do ich życia i wprowadza chaos.
?Bo nigdy nie był przyjacielem ten, kto przestaje nagle nim być.
Im więcej serce o nim myśli, tym bardziej nie chce mu się żyć?.
Powieść jest utrzymana w tonie i klimacie właściwym dla autorki, spokojnym i subtelnym. Nawet chwilami można stwierdzić, że nic się nie dzieje, ale jednak ta normalność życia bohaterów jest tym czymś co nas uspokaja, wchłania w toń dość ciekawej fabuły. I oczywiście zaskakującej. Bo tak naprawdę nie wiemy, jak się potoczą losy paczki przyjaciół, nie jesteśmy w stanie przewidzieć biegu wydarzeń. I bardzo dobrze, dzięki temu mamy element zaskoczenia, tak zawsze potrzebny i oczekiwany. Nie łudźcie się, nie wszystko będzie takie cudowne, jak może świadczyć o tym tytuł powieści. Bo życie nigdy nie jest łatwe i przyjemne, zawsze pojawiają się wydarzenia i okoliczności, których każdy chciałby uniknąć. I podobnie jest w życiu bohaterów, koleje ich losów są pełne wybojów, zakrętów i stromych pagórków.
To nie jest lektura, którą się połyka w jeden wieczór. To opowieść, którą się dozuje powoli, skłania do przemyśleń i refleksji. A na to potrzeba chwili spokoju w ciszy i blasku sączącego się światła z lampki. Valerie Perrin jest bardzo dokładna i drobiazgowa w swoich opisach, ale nie są one nudne ani nużące, wręcz są całym tłem dla historii życia Adriena, Étienna i Niny.
Czy cudowne lata macie już za sobą? Nie, jestem pewna, że one są dopiero przed wami. Nie ociągajcie się, już szybko rozpocznijcie przygodę z nimi, a miłe i radosne chwile będą waszym udziałem ...

?W życiu są ci, którzy zostają, i ci, którzy odjeżdżają. I ci, którzy porzucają.?

Nie czytałam ?Życia Violette? tej autorki, a słyszałam, że to bardzo dobra propozycja czytelnicza, po poznaniu ?Cudownych lat?, jak najbardziej w to wierzę, zatem książka do nadrobienia. Valérie Perrin zaskoczyła przyjemnym i dojrzałym stylem narracji, chętnie mu się oddałam, czułam, że pasuje mi nie tylko pod względem formy, siły oddziaływania na wyobraźnię, ale również znakomicie komponuje się z charakterem przybliżanej historii. Początkowo nie zaangażowałam się mocno, trochę gubiłam się w wymieszanych kierunkach czasowych, ale jak podchwyciłam i zgrałam się z przesłaniami pisarki, poczułam silną więź z postaciami.

Perrin ukształtowała przekonujących bohaterów. Każdy reprezentował inny typ człowieka. Odmienności uwielbiały przyciągać się i tworzyć nierozerwalne więzi przyjaźni. Nawet jeśli, za sprawą okoliczności, na chwilę zostały zawieszone, to nie w sercach, myślach i wspomnieniach. Atrakcyjnie opisane dzieciństwo, znajdywałam ślady własnych przeżyć i doświadczeń. Ciekawie poprowadzone dojrzewanie, z jednej strony intensywnego poznawania świata i siebie samego, a z drugiej ocierania się o utratę niewinności i nieodwracalną stratę. Smaki młodzieńczości naznaczała nieuchwytna kryminalna zagadka, subtelnie wcinająca się w fabułę, z czasem nabierała znaczenia i kształtowała ścieżki losów bohaterów. Ujęcia przeszłości i migawki z teraźniejszości zawierały tajemniczy aspekt tożsamości, poczucia własnej wartości, rozliczenia z rodzinnymi korzeniami, odwagi wobec wykazania odmienności, uzyskania wyzwolenia i zdobycia wolności. To także artystyczne spojrzenie na świat, pragnienie pogodzenia marzeń, niekiedy z okrutnym obliczem rzeczywistości, czy chęć udowodnienia własnej użyteczności.

Nina, Étienne i Adrien jako paczka przyjaciół stanowili jeden głos we wszystkim i nie dopuszczali do siebie innych. Każde na swój sposób wnosiło wkład do zespołu, będąc niezależnym, ale także uzależnionym od pozostałych. Autorka interesująco rozdysponowała role w zamkniętej grupie, wstrząsnęła filarami i doprowadziła do konfrontacji. Frapująco obserwowałam relacje między tą trójką, jakie kształty przybierały, dokąd zmierzały, czym się wydawały, a czym faktycznie były. Powieść do spokojnego czytania, delektowania się opisami i dialogami, melancholijnego rzutu oka na własne dzieciństwo i młodość, refleksyjnego odniesienia do najważniejszych wartości w życiu człowieka. Sympatycznie spędziłam czas. Zaintrygowała sekretem zniknięcia przed niemal ćwierć wiekiem młodej dziewczyny. Po osuszeniu starego jeziora odnaleziono wrak samochodu z ciałem w środku, a to przywołało niepokojące echa przeszłości. Jaką tajemnicę skrywało La Comelle, robotnicze miasto w centrum Francji, wymierające za sprawą bankructwa fabryki, dającej kiedyś zatrudnienie mieszkańcom, i zmiany lokalizacji przedsiębiorstwa transportowego? Czy naprawdę stajemy się tacy, jakimi czynią nas inni, jakimi zgadzamy się być? Bookendorfina