Cudze grzechy

Darię Orlicz kocham za odwagę - tematy, które porusza w książkach do łatwych nie należą, a na dodatek eksperymentuje z językiem, który oddaje w sposób rzeczywisty świat bandytów i przestępców, a także policji. I choć uśmierciła jednego z moich ulubionych literackich bohaterów - to po jej książki dalej chętnie sięgam :)



W ośrodku wczasowym dochodzi do porwania ciężarnej kobiety. Okoliczności są dość tajemnicze, bowiem małżeństwo uchodzi za wręcz idealne. Początkowo policja podejrzewa, że mąż być może jest zamieszany w porwanie... Jednocześnie Jeremi zostaje poproszony przez swoich starych znajomych o pomoc. Przyrodnia siostra jego kumpla została pobita, a Mateusz jako główny podejrzany trafił do aresztu. Jednak czy na pewno on pobił dziewczynę?

W czwartej swojej książce o policjantach z Trójmiasta, Daria Orlicz troszeczkę szerzej przedstawia bohaterów i ich historie życia. Ponadto autorka powraca do wcześniej poruszanych tematów, co może nasuwać wniosek, że nie jest to ostatni tom serii. Sama nie mogłam oderwać się od lektury i powieść, podobnie jak poprzednie mnie naprawdę zachwyciła.

Jeśli lubicie dobrą sensację i szukacie czegoś mrocznego na jesienne, listopadowe wieczory to książka Darii Orlicz będzie idealnym wyborem.

,,Cudze grzechy to czwarty tom cyklu Straconych dusz. Tę część można czytać bez znajomości wcześniejszych, ale ja twierdzę, że chronologię trzeba najlepiej znać i trzymać się historii od początku. Mimo że bohaterowie się nie zmieniają, to warto wiedzieć jak zmieniali się przez te wszystkie tomy, co sprawiło, że podążali tą, a nie inną drogą, co myśleli, co przeżywali, gdy coś nie szło po ich myśli. Jakie wydarzenia poprzedzały kolejne, jak to się stało, że znaleźli się w tym miejscu. Jeśli chodzi o ich kreacje, to są bardzo dobrze nakreśleni. Z wadami i zaletami, posiadają ogromny bagaż doświadczeń, z którym jedni sobie radzą, a inni nie. Są barwni, charakterni, ten brudny świat, który stworzyła autorka, ich oblepia, są śliscy, fałszywi, ale znajdą się też i tacy, którzy mimo swoich wad są całkiem sympatyczni, życzliwi i zabawni.

Książkę czyta się błyskawicznie, rozdziały połyka się jednym tchem. Autorka wrzuca nas w kolejne śledztwa, które wraz z bohaterami musimy rozwiązać. Dla niektórych może się wydawać, że opowieść to jeden wielki chaos, gdyż mamy wiele wątków. Jednak gdy zagłębimy się w treść, zobaczymy jak one z czasem się zazębiają, splatają, tworząc misterną historię, która wciąga od początku do końca. Podoba mi się, jak autorka skupia się na psychologicznym aspekcie postaci, jak stara się nam pokazać ich tok myślenia, co czują, co przeżywają. Akcja nie stoi w miejscu, jest dynamiczna i zaskakująca. Jest morderstwo, pobicie, uprowadzenie, a wszystko to poprzedza retrospekcja życia jednej z postaci, która pozwala nam ją bliżej poznać. Pojawia się krew, przemoc, strach, różne emocje, które towarzyszą nam od początku do końca historii.

Nie wszystko zostało wyjaśnione. Niektóre sprawy są wciąż otwarte i niejasne. Jednak sądzę, że w kolejnym tomie, który zbliża się wielkimi krokami, otrzymamy odpowiedzi na nurtujące pytania. Jeśli lubicie kryminały, w których przeplata się wątek obyczajowy to ,,Stracone dusze są dla was. To dobrze napisane historie, wartkie, wciągające, trzymające w swych szponach. Gdy już raz wejdzie się w ten świat, na długo nie będzie się chciało z niego wychodzić. Gorąco polecam.

Kolejny tom kryminalnych zagadek...
W życiu jest tak, że sprawiedliwość prędzej czy później zatriumfuje. Kolejna reguła mówi o płaceniu za swoje błędy i ponoszeniu konsekwencji czynów ? niekiedy cena ta jest bardzo wysoka i niewspółmierna do ciężaru gatunkowego winy. Niestety, jest jeszcze jedna prawidłowość, która co prawda nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością, ale często możemy ją zaobserwować ? mowa tu o płaceniu za cudze grzechy czy zbiorowej odpowiedzialności?
O tych grzechach pisze właśnie Daria Orlicz, w swojej najnowszej powieści kryminalno-obyczajowej, pt. ?Cudze grzechy?. Opublikowana nakładem Wydawnictwa HarperCollins książka, to czwarta już część cyklu ?Stracone dusze?, opowiadającego o tragicznych zdarzeniach i ludzkiej podłości, odsłaniającej przed nami tajniki prowadzenia śledztwa. Choć kolejne tomy łączą bohaterowie, to tak naprawdę przygodę z serią możemy rozpocząć w dowolnym momencie, z pewnością jednak ? po zakończonej lekturze ? sięgniemy po wcześniejsze tomy.
Tym razem Orlicz proponuje nam do rozwiązania dwie kryminalne zagadki, a jednocześnie jesteśmy świadkami ludzkiej tragedii. Pierwszą sprawę prowadzą policjanci miejscowego wydziału, ze starszym sierżantem Wojciechem Kicińskim oraz sierżant Hanką Piasecką na czele. A dochodzenie jest niezwykłe, bowiem zadziwiające są warunki zniknięcia Karoliny Lenart, kobiety w trzecim trymestrze ciąży. Ta była nauczycielka muzyki przebywała wraz z mężem, również nauczycielem oraz z sześcioletnią córką w małym ośrodku wczasowym. Jej zniknięcie miało miejsce w nocy, zaś z wynajętego domku zniknęły tylko domowe pantofle ciężarnej. Czy to możliwe, że kobieta cierpiała na depresję i popełniła samobójstwo? A może uciekła z kochankiem bądź została porwana dla okupu? Zabezpieczone przez policję ślady wskazują na włamanie do domku, wokół posesji znaleziono także ślady opon dużego samochodu. Kto jednak mógł chcieć porwać Karolinę i w jakim celu?
Podczas kiedy Kiciński i Piasecka zmagają się z tą zagadką, w Trójmieście prywatne dochodzenie prowadzi aspirant Jeremi Jaromirski. Na prośbę siostry starego przyjaciela, Mateusza Kroll, mężczyzna wyrusza na wybrzeże, by ustalić prawdziwą wersję wydarzeń, które rozegrały się w domu przyrodniej siostry Krollów ? dziewczyna została dotkliwie pobita, nie potrafi jednak wskazać sprawcy napaści. Tymczasem kamery wokół domu zarejestrowały mężczyznę z tatuażem, dokładnie takim samym, jaki nosi Mateusz, który został o dokonanie tego przestępstwa oskarżony. Renata Kroll jest jednak przekonana, że brat został wrobiony przez swojego wspólnika, pragnącego przejąć nocny lokal, który wspólnie prowadzili. Ciekawostką jest fakt, że ów wspólnik, Robert, ma dokładnie taki sam tatuaż.
Czy śledczym uda się rozwiązać te zagadki? Przekonamy się o tym z lektury książki ?Cudze grzechy?, która mimo iż nie porywa czytelnika, nie zapiera mu tchu szalonym tempem akcji i jest nieco słabsza niż poprzedni tom, to jednak gwarantuje kilka godzin spędzonych na rozwiązywaniu zagadki, do której klucz kryje się być może w świecie nocnych klubów i niezbyt czystych interesów. Intrygująca fabuła to duży atut powieści, podobnie jak fakt, iż autorka kładzie duży nacisk na analizę stanu emocjonalnego bohaterów, a szczególnie Piaseckiej, której życie zdecydowanie nie rozpieszcza. I choć nie do końca udaje nam się stać częścią historii, śledzimy rozwój wydarzeń z pewnym dystansem, to jednak po książkę Darii Orlicz zdecydowanie sięgnąć warto.

?Dość przemocy, ludzkich dramatów i całego tego syfu?, czyli kryminał z rodzimego podwórka.

Cudze grzechy to czwarty tom Straconych Dusz. Nie wiedziałam, że istnieją trzy książki poprzedzające tą. Dowiedziałam się o tym, dopiero gdy pisałam recenzję, co utwierdza w przekonaniu, że znajomość poprzednich tomów nie jest wymagana. Owszem, czasami można się pogubić, ale w ogólnym rozrachunku jakoś nie bardzo mi to przeszkadzało.

Kilka tygodni po pełni sezonu z niewielkiego ośrodka wczasowego znika kobieta w ósmym miesiącu ciąży. Jej mąż, który spał tuż obok, dopiero rano zauważył, że żony nie ma w wynajętym domku. Śledczy ustalają, że wsiadła do czekającego w pobliskim lasku samochodu, dalej ślad się urywa.
W tym samym czasie w Trójmieście aspirant Jeremi Jaromirski próbuje ustalić, kto wrobił jego dawnego przyjaciela w ciężkie pobicie przyrodniej siostry. Trop prowadzi do światka szemranych interesów, wielkich pieniędzy, nocnych klubów i narkotyków.

Cudze grzechy to dość mroczny kryminał Katarzyny Misiołek (Daria Orlicz to jej pseudonim). W książce śledzimy trzy wątki: przeszłość Hanki, zaginięcie kobiety w ciąży, dochodzenie Jaromira, które w odpowiednich momentach przeplatają się ze sobą, tworząc zgrabną całość. Wątek Jaromirskiego jest intrygujący i ukazuje świat nocnych klubów, narkotyków i wielkich pieniędzy oraz nielegalnych interesów.

Akcja jest dynamiczna, a retrospekcje pomagają nam poznać przeszłość Hanki. Jeśli jesteście fanami kryminałów to książka Misiołek przypadnie wam do gustu. Choć, jeśli tak ja czytacie ich sporo, to będzie to dla was kolejny, niczym niewyróżniający się kryminał. Znajdziecie tutaj morderstwa, pobicia, porwanie, a także samobójstwo. Pełno emocji, krwi i pieniędzy. Cudze grzechy to mieszanka wybuchowa, ale autorce udało się wszystko połączyć w wartką akcję i przemyślaną historię.

Język jest potoczny, prosty i lekki. Występuje sporo wulgaryzmów. Nie spodziewajcie się jakichś górnolotnych opisów. Koniec jakoś nie do końca mnie zadowolił. Większość wątków pozostaje otwarta. Z tego, co wiem, kolejny tom ma się niedługo ukazać, więc pewnie wtedy poznamy odpowiedzi na dręczące nas pytania.

?Cudze grzechy? Darii Orlicz to powieść kryminalna z wątkami obyczajowymi. Książka zaczyna się od grilla w grupie znajomych, pracujących w tej samej branży policyjnej. W tle zagmatwane śledztwo, porwanie ciężarnej kobiety, morderstwo, ciężkie pobicie. Dylematy młodej nastolatki, zakochanej po uszy, śmierć matki i fascynajca młodymi ludźmi żyjącymi jak hipisi. Śledztwo rozwikłane po latach i tajemnica, która wyjdzie na jaw, krok po kroku. Są to dalsze losy grupy przyjaciół z policji. Szkoda, że wydawnictwo, nie poinformowało mnie, że to kolejny tom serii pt. ?Stracone dusze?, ale fabuła mnie zainteresowała i z zapałem przeczytałam tę powieść. Chętnie zapoznam się z pierwszymi jej częściami. Książka pełna wątków i pogmatwanego życia bohaterów, gdzie ciężka praca policji przecina się z domowymi sprawami i kłopotami. Powieść intryguje, wartka akcja, ciągle coś się dzieje. W tej pozycji kilka spraw dzieje się jednocześnie, niektóre wątki łączą się w całość, ale ogólnie warta przeczytania. Czytałam już ?Kryształowe motyle? pani Misiołek vel Daria Orlicz, ale ta książka jest zupełnie inna, typowy kryminał. Ludzie winni i niewinnie oskarżeni, sprawa goni sprawę. Zakończenie trochę dziwne, ale mnie zaintrygowało. Czekam z niecierpliwością na kolejną część. Polecam.