Cykl

Przyznam, że bardzo ostrożnie i bez entuzjazmu podchodziłam do tej książki. Nie ukrywam, że historie o aniołach stale przewijają się przez moje ręce i nie sądziłam, że coś w tym temacie może mnie zaskoczyć. Zwłaszcza książka polskiej autorki. Bardzo się myliłam i cieszę się z tego. Monika Jagodzińska pokazała mi inną stronę historii o aniołach, wyjątkowo smutną i tajemniczą.

Autorka podzieliła książkę na dwanaście opowiadań, po jednym na każdy miesiąc roku. Historię poznajemy z punktu widzenia anioła, który po dwunastu miesiącach pomocy ludziom będzie mógł zostać aniołem stróżem. Każdy miesiąc, każda historia, niesie ze sobą ogrom smutku i rozpaczy, roztrząsania swoich błędów wciąż na nowo.

Anonimowi ludzie, nieumiejący ruszyć do przodu ze swoim życiem. I nagle pojawia się ten impuls, coś, lub ktoś pomaga im zmienić życie na lepsze. Bardzo bym chciała, by naprawdę był w tym świecie ktoś, kto czuwa nad nami, kto pomaga znaleźć promyk nadziei pośród szarości współczesnego świata. Jesteśmy zbyt zabiegani, zbyt zapatrzeni w ekrany telefonów i komputerów, by zauważyć, że ktoś tuż obok nas, ledwo daje radę ze swoimi problemami. Właśnie dlatego mam nadzieję, że jest ktoś, kto nas pilnuje, kto pomoże, gdy bardzo będziemy tego potrzebować.

Choć wszystkie opowieści są bardzo smutne, równocześnie są piękne i pokazują potęgę prawdziwej miłości. Wiara. Nadzieje. Miłość. Szczęście. To najważniejsze, niematerialne dobra, jakie człowiek może posiadać. I właśnie o tym jest ta książka. Aniołowie z książki Moniki Jagodzińskiej przywracają wiarę w ludzi, nadzieję na lepsze jutro, oraz udowadniają istnienie prawdziwej miłości, z którą przychodzi największe i najprawdziwsze szczęście.

W debiutanckiej książce Moniki Jagodzińskiej "Cykl" Aniołowie oraz Pomocnicy Stróżów opowiadają o tym, jak starają się pomóc ludziom w trudnych sytuacjach. Nie zawsze taka interwencja jest łatwa, bo kryjemy się w skorupach, nie okazujemy na zewnątrz tego, co przeżywamy. Aniołowie często nakierowują nas na konkretne postępowanie. Pomocnicy Stróżów i Aniołowie przybierają damską lub męską postać, podobnie jak ludzie odczuwają emocje, a Pomocnicy z czasem stają się Aniołami Stróżami.

Książka podzielona jest na dwanaście rozdziałów, odpowiadających poszczególnym miesiącom roku. Każdy rozdział to inna, krótka, ale treściwa historia.

Każdy z bytów duchowych wraz z początkiem roku dostaje swoje zadanie, by zakończyć je wraz z jego końcem.

"Zaczął się nowy rok. Zaczęła się misja. Nasza misja. Staliśmy w szeregach. Obok ludzi. Mieliśmy dwanaście miesięcy. Dwanaście długich miesięcy. Pięknych? Pełnych bólu? Zapewne i jedno i drugie. Mieliśmy być przy nich. Pomagać. Czasem działaniem. Czasem tylko poczuciem, że nie są sami. (...) Ludzie nas potrzebowali. Świat nas potrzebował."

"Przybyłem na Ziemię z misją. Przybyłem, by pomagać. By wspierać. By ułatwiać i tak ciężkie już życie".

Autorka przypomina nam, że każdy z nas posiada Anioła Stróża, że nie jesteśmy sami. W książce zostały opisane trudne życiowe sytuacje, które mogą się przydarzyć każdemu. Poznajemy historie przemocy domowej, braku akceptacji, samookaleczenia, niezrozumienia przez rodzinę, adopcji, nieszczęśliwej miłości, śmierci i przejścia na drugą stronę. Mnie najbardziej urzekło opowiadanie z sierpnia. Dlaczego? Przekonajcie się sami. Ulubione cytaty natomiast dotyczą miłości:

"Miłość powinna dawać radość. Miłość powinna dawać szczęście. Miłość powinna dodawać, a nie podcinać skrzydła."

"Miłości nie można udawać. Miłości nie można sobie wymyślić. Miłości nie można zmyślić."

"Cykl" to niezbyt obszerna książka, do przeczytania w jeden wieczór, czyta się ją lekko. Opowiadania są pełne emocji, skłaniają do refleksji nad życiem i przemijaniem. Pamiętajmy, że po gorszym dniu przychodzi lepszy czas, że Aniołowie są obok nas, a czasami przybierają ludzkie postacie. Młoda autorka napisała bardzo udany debiut, wyjątkową książkę. Zabiera nas ona w przygodę czytelniczą z wartościowym przesłaniem. Warto zatrzymać się na chwilę, zastanowić się też czy w naszym otoczeniu nie ma osoby potrzebującej pomocy, która nie zawsze musi mieć materialny wymiar, czasem wystarczy być, wysłuchać, doradzić...

Wierzysz może w istoty nadprzyrodzone? Duchy, anioły i inne istoty tego typu? Zastanawiałeś się kiedyś czy to możliwe, żeby istniały? Młoda autorka, Monika Jagodzińska, przedstawiła w swojej debiutanckiej powieści świat ludzi widziany oczami aniołów przygotowywanych do zostania Stróżami. Zaczął się nowy rok. Zaczęła się misja. Nasza misja. Moja misja. Staliśmy w szeregach. Obok ludzi. Mieliśmy dwanaście miesięcy. Dwanaście długich miesięcy. Pięknych? Pełnych bólu? Zapewne i jedno i drugie. Mieliśmy być przy nich. Pomagać. Czasem działaniem. Czasem tylko poczuciem, że nie są sami. Byłem świadomy powagi zadania. Od razu gdy przeczytałam opis chciałam sięgnąć po książkę. Bardzo podoba mi się ogólny pomysł na nią. Została ona napisana w formie dwunastu opowiadań, każde dzieje się w innym miesiącu w roku. Każde z nich opisuje inną historię. Okrywa się puchowy kocem. Zaczyna zagłębiać się w świat, o którym czyta. Zaczyna żyć w nim. Przeżywa. Przeżywa z bohaterami ich losy. Raz uśmiecha się.Raz w jej oczach goszczą łzy. Tak samo było ze mną. Usiadłam. Zaczęłam czytać. Historia od razu mnie pochłonęła. Styl autorki bardzo mi się podoba. Krótkie zdania, bogactwo słownictwa, pytania retoryczne, wyrazy dźwiękonaśladowcze, pewnego rodzaju monologi, powtórzenia wyrazów, moc epitetów, retrospekcja, genialne porównania (spodobało mi się zwłaszcza takie, w którym porównywano coś do feniksa powstającego z popiołów <3 ) - to wszystko sprawiło, że nie chciałam kończyć czytania. P. Monika pisze lekko o tematach trudnych. Zdziwiło mnie trochę, że tak młoda autorka tak trafnie umiała określić uczucia bohaterów i wczuć się w nich. Ktoś woła, nie mówiąc nic. Nie wypowiadając żadnego słowa. Niemo. Ktoś potrzebował pomocy. Ktoś cierpiał, ale nie chciał ratunku. Nie jawnie. Książka jest połączeniem fantastyki z pewnego rodzaju rozmyśleniami. Pomysł opisania historii oczami aniołów mnie zachwycił. Moim zdaniem zrealizowany on został również bardzo dobrze. Istoty mierzą się z różnego rodzaju problemami, rozterkami, jakie towarzyszą człowiekowi. Pomagają im. Wracają wiarę, dają nadzieję, pozbawiają strachu, dodają otuchy. Dzięki nim wiele istnień zostaje uratowanych. Dużo ludzkich losów zostaje odmienionych. Miłość powinna dawać radość. Miłość powinna dawać szczęście. Miłość powinna dodawać, a nie podcinać skrzydła. Myślę, że warto przeczytać książkę Cykl. Warto choćby dlatego, że poruszane są tam ważne tematy takie jak alkoholizm, przemoc w rodzinie, samoagresja, wykorzystywanie, brak akceptacji ale także samoakceptacji czy narkotyki. Dzięki tym opowiadaniom zostają nam przybliżone postawy społeczne. Możemy dowiedzieć się co kieruje ludźmi w niektórych sytuacjach. Warto. Długo siedziałam cicho. Bałam się. Byłam zależna. Myślałam, że jestem zależna. Myliłam się. To ty chciałeś, żebym tak myślała. To koniec. Odchodzę. Muszę także wspomnieć, że książka pokazuje, iż zawsze mamy gdzieś swojego przyjaciela. Może człowieka, a może anioła. Zawsze ktoś z nami jest, ktoś czuwa. Nie ważne co zrobię. I tak to nie będzie wystarczające. Naprawdę polecam. Opowieść skłania do zatrzymania się na chwilę. Refleksji. Jako debiutancka powieść przebiła nawet moje oczekiwania. Życzę autorce wydania kolejnych pozycji i z niecierpliwością na nie czekam....