Czapki z głów!

Fibi to niezwykle bystra, wrażliwa i przebojowa dziewięciolatka, która zyskała uznanie sporego grona czytelników. Jej popularność nie byłaby jednak tak duża, gdyby nie towarzysząca jej Marigold, która zdecydowanie nie jest zwykłym jednorożcem. Potrafi ona czarować, opiekować się dziećmi, publikować artykuły w czasopismach. Jest przy tym niezwykle inteligentna i zjawiskowo urocza. Jedyne czego jej brakuje to.. skromności.

Siódma część serii autorstwa Dany Simpson nie zmienia się w stosunku do tego, z czym mieliśmy do czynienia w poprzednich częściach. Autorka stawia tu na porcję krótkich historyjek, w których proste żarty przeplatają się z bardziej skomplikowanym sarkazmem (zrozumiałem tylko dla dorosłych). Dzięki takiemu połączeniu z lektury komiksu czerpią przyjemność różne grupy wiekowe.

Na ponad 170 stronach poruszana tematyka jest dosyć szeroka. Bohaterki rozprawiają na temat sensu życia, rozmyślają na temat innych światów, zajmują się odrabianiem zadań domowych, oddają się prostej rozrywce, dbają o swój ?piękny wygląd? czy uczą się tego, jak być ?cool?. Niezależnie na której stronie otworzymy komiks, możemy być pewni, że znajdziemy tam coś, co znacząco poprawi nam humor. Obok tego tytuł uczy młodego odbiorcę czym jest prawdziwa przyjaźń i jak należy ją pielęgnować.

NA CO STAĆ FIBI I MARIGOLD

Kolejny tom ?Fibi i jednorożca? pojawił się na polskim rynku i, jak to z tą serią bywa, jest nieźle. Co to znaczy? Że bywa śmiesznie i zabawnie, choć najczęściej umiarkowanie, bywa też z pazurem, chociaż mogłoby go być więcej, a całość bardziej skierowana jest do dzieci, niż dla dorosłych. Ale, chociaż nie wykorzystuje potencjału, jaki drzemie w komiksach prasowych, pozostaje całkiem przyzwoitą rozrywką dla młodych czytelników.

Fibi to mała dziewczynka, której w życiu, jak to w życiu, raz się wiedzie, a raz nie. Jej najlepszą przyjaciółką jest jednorożec Marigold, który ma tendencję do zakochiwania się w sobie, ale zdarza jej się wykazać nawet? naukowym zacięciem! No prawie?
I te właśnie zdolności naukowe dają o sobie znać pod postacią pracy o wyższości migotania nad połyskiem. Wracając jednak do obu naszych bohaterek, czeka je przyjęcie halloweenowe i? Tak, pora by pokazały w szkole na co je stać!

Komiks prasowy to potęga. Nie wierzycie? To spójrzcie tylko na chociażby ?Garfielda?, ?Fistaszki?, Mafaldę? albo ?Calvina i Hobbesa?. Każdy pasek bawi, autentycznie śmieszy, zaskakuje, ale co najważniejsze, niesie ze sobą coś zdecydowanie więcej: satyrę, ponadczasową prawdę, komentarz społeczny, filozoficzną zadumę? Dzięki temu niesie świetną, mądrą i ponadczasową rozrywkę każdemu czytelnikowi, niezależnie od wieku czy gustu nawet. W ?Fibi? takie elementy się zdarzają, ale sporadycznie. Większość tomików czyta się co najwyżej z lekkim uśmiechem, bywa, że i bez niego, głębia pojawia się, ale bardzo rzadko, a wszystko to skoncentrowane jest na nieskomplikowanie rozrywce. Dla dzieci to żaden minus, ale warto by odrosli pamiętali o tym, sięgając po komiks z nadzieją na drugiego ?Garfielda? czy ?Fistaszki?.

?Fibi i jednorożec? to seria, skrótowo rzecz ujmując, po prostu lekka, prosta i niewymagająca. Dość naiwna przy tym. P o prostu krótkie perypetie z życia bohaterki i jednorożca (nawet jako dziecko nie byłem fanem tych ?istot? i tym bardziej nie jestem teraz), które pochłania się szybko. Plusem całości jest przede wszystkim to, że nie nudzi. Krótkie historyjki, niezależne, choć i łączące się w całość, potrafią czasem rozśmieszyć, czasem zawierają w sobie nieco życiowej prawdy, czasem coś znajomego czy sympatycznego.

Poza tym rzecz jest nieźle narysowana. Czemu tylko nieźle? Bo do mistrzostwa Daviesa czy Schultza nie można tego nawet porównać, ale dzieciom się spodoba, szczególnie, że całość jest dość mocno kolorowa. I tak najkrócej można całość podsumować. To seria dla dzieci, z niewykorzystanym potencjałem na opowieść wnoszącą się ponad takie ograniczenia, ale jako rzecz dla najmłodszych, mająca swój urok, podlany nutą prostego dydaktyzmu w temacie przyjaźni. Dorośli niestety niewiele znajdą tu dla siebie, ale ich pociechy mogą bawić się nieźle. A może nawet i naprawdę dobrze.