Czarcia dolina

Lubicie legendy, podania i atmosferę jaką wokół siebie roztaczają? Bo ja taaak, dlatego czytanie książki "Czarcia dolina" bylo dla mnie oderwaniem od codzienności takiej zwyczajnej, wręcz przewidywalnej. Zostałam porwana w cudowny górski klimat, z niesamowitymi legendami w tle, pomiędzy walkę dobra ze złem.

Beata to czterdziestolatka, której życie można uznać za monotonne i mało ciekawe. Mieszka w Szczecinie ze starszą, chorą ciotką. Jej dzień upływa pod znakiem pracy w zakładzie fryzjerskim i opieki nad jedyną osobą z rodziny jaka jej pozostała. Wszystko zaczyna się zmieniać gdy w jej życiu pojawia się Rafał, ornitolog, który wpadł do salonu uporządkować fryzurę i stał się od tego dnia nieodłącznym "elementem" życia Beaty. Niezmienił tego nawet jego wyjazd na Podhale, do Czarciej Doliny. Wręcz przeciwnie.. wtedy dopiero zaczyna się dziać. A gdy Beata na skutek pewnych ciężkich okoliczności daje mu się namówić na przyjazd do siebie, jej życie nabiera tempa i zostaje wciągnięta w bieg niezwykłych zdarzeń na końcu których czeka.. miłość.

Książka mnie zachwyciła!!! Aura tajemniczości, legendy tworzące historię małego, górskiego miasteczka. A widoki? Miałam je przed oczami, nawet mogłam usłyszeć szmer strumyka przepływajacego w poblizu domu Rafała.

Zapewniam was kochani że warto sięgnąć po tę książkę. Jej czytanie można zaliczyć do niezapomnianej wakacyjnej przygody..

"Czarcia dolina" to ciepła i poruszająca opowieść o poszukiwaniu własnego "JA", o spełnianiu marzeń o godzeniu się z tym co jest nam pisane.
To historia, która płynie swoim rytmem, nie śpieszy się, uspokaja, nie przytłacza.
Ma w sobie to coś, co trudno ubrać w sztywne ramy.
Powieść jest dopracowana w najdrobniejszym szczególe, czytając opisy, czułam się, jakbym sama wędrowała po górskim szlaku. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach gdy czytałam o opisywanych miejscach. Chciałam się tam przenieść w tej chwili i poczuć słońce na twarzy, usłyszeć ptasi trel i strumień płynący tuż obok. Naprawdę odpoczęłam przy tej powieści, naładowałam baterie, zrelaksowałam się i poczułam wewnętrzny spokój.

Autorka ma niezwykle lekkie i barwne pióro. Sprawia to, że powieść wciąga, otacza tajemniczością, nie chce wypuścić czytelnika ze swych ramion.
Cudownie zbudowany klimat, szczypta magii, która osnuwa tę powieść, pradawne zwyczaje i wierzenia, dodają smaku, ale nie odstraszają. Intrygują i sprawiają, że chce się poznać lokalną tradycję.
Książkę czyta się dosłownie "na raz".

Pani Halina za sprawą bohaterów świetnie "przemyca" w swej książce sporą wiedzę na temat flory i fauny Podhala. Zdecydowanie autorka wie, o czym pisze.
Jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością, ale na półce czeka już "Rysi jar". Jestem przekonana, że i tam znajdę wiele ciekawostek.

Jestem zachwycona tą książką i dumna, że mogłam ją objąć patronatem.
Dzięki temu poznałam kolejną autorkę, która sprawiła, że moje serce nie raz mocniej zabiło.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Piękna opowieść z ważnym przesłaniem.
To kolejna powieść, która pokazuje, że dobro zawsze jest górą.

POLECAM...

"Cały tekst manuskryptu dotyczył w zasadzie tego samego: że książę piekieł pomaga ludziom, ale nie za darmo, chce zapłaty. Kto próbuje go oszukać, prędzej czy później pożałuje. Nikt przed nim nie ucieknie. Kto czyta ten tekst, a ma grzechy na sumieniu, też poniesie karę. Twarze ofiar, które już zapłaciły najwyższą cenę, jak i tych, które to dopiero czeka, miały być wplecione w paprocie. Beata za pomocą lupy zaczęła uważnie przyglądać się tym obliczom, były niemal mikroskopijne i dobrze zamaskowane w girlandach z paproci. Każda z nich wyrażała ból, strach, grymas nienawiści, jakby smagały je płomienie piekielne."
- Halina Kowalczuk "Czarcia dolina" str.287

...