Czarna góra

Kolejny - 12 zbiór opowiadań "na poważnie". Wielka klasa. Pan Andrzej to jeden z najwbitniejszych współczesnych pisarzy. Niesamowita wiedza i erudycja.

W dwunastym tomie opowiadań ,,bezjakubowych? na czytelników czeka pięć historii, wśród których nie zabraknie obecności dwóch najsłynniejszych bohaterów krótkich form Pilipiuka: Pawła Skórzewskiego i Roberta Storma. Pierwsze z nich, tytułowa ,,Czarna Góra? skupia się właśnie na jednym z nich ? młodym doktorze Skórzewskim, wraz z którym podążymy tropem pewnego skarbu. Poza tym czekają na nas sprawa pewnej deski (i to całkiem poważna, proszę się nie śmiać!), poszukiwania pewnych czaszek i poznamy ciekawą wersję alternatywnej historii naszej ojczyzny.

Rzecz jasna to nie wszystkie atrakcje jakie przygotował dla nas autor. Będzie nieco przygody, zagadek do rozwiązania, zaskakujących zwrotów akcji. Czasami będzie poważniej, innym razem akcja nieco się rozluźni, co ważniejsze jednak cały zbiór trzyma dość równy, mocny poziom. Autor prowadzi czytelnika przez kolejne historie, nie pozwalając na ani chwilę nudy. I choć muszę przyznać, że zdecydowanie tytułowa ,,Czarna Góra? wybija się na prowadzenie, to pozostałe historie, również stanowiły naprawdę miłą lekturę.

Przyznam szczerze, że z opowiadaniami Andrzeja Pilipiuka zapoznałam się stosunkowo dość niedawno i jeszcze kilka tomów kolekcji ,,,Światy Pilipiuka? czeka w kolejce do przeczytania. Dlatego muszę dodać, że ogromnie się cieszę, że nawet bez znajomości poprzednich książek lektura nie sprawia żadnego problemu. Każde opowiadanie stanowi zamkniętą historię, klimatyczną, dobrze napisaną i nie raz zaskakującą. Fanów Pilipiuka z pewnością nie trzeba zachęcać do lektury, a tych którzy jeszcze nie mieli okazji sięgnąć po jego książki zapewniam, że nie muszą się lękać długości serii. Każdy tom można czytać osobno i naprawdę świetnie się przy tym bawić.

,,Czarna Góra? to kolejny przykład na to, że Andrzej Pilipiuk świetnie odnajduje się w krótkich formach. Opowiadania wciągają czytelnika, zaskakują niesamowitymi pomysłami, a jednocześnie cieszą bardzo dobrym wykonaniem. Dlatego niezależnie czy czytaliście poprzednie tomy z serii, czy będzie to Wasza pierwsza wyprawa do ,,Światów Pilipiuka? możecie być pewni, że czeka Was po prostu dobra lektura .

TAJEMNICE PRZESZŁOŚCI

Jeden z najpopularniejszych opolskich pisarza powraca z tym, co wychodzi mu najlepiej? Nie, nie z kolejnym tomem przygód Jakuba Wędrowycza tylko z tym drugim, czyli opowiadaniami. Bądźmy więc zatem poważni, bo i treść do komediowych ? mimo pewnej dozy humoru ? nie należy. Ale za to właśnie cenię sobie krótkie formy Pilipiuka ? za tę ich powagę połączoną z dobrymi pomysłami i równie dobrym wykonaniem. I taki jest właśnie ten zbiór.

Jak wszystkie zbiory z serii ?Światy Pilipiuka?, tak i ten nie może obejść się bez dwóch bohaterów: Pawła Skórzewskiego i Roberta Storma. Teraz jednak czeka nas okazja odkrycia jak wyglądało życie tego pierwszego zanim został doktorem, którego tak doskonale znamy. Ten drugi zaś znów pakuje się w tarapaty i znów odkrywa przed nami fascynujące przygody. Nie ważne jednak czy rzecz dotyczy pewnej deski, czy polskiej bomby atomowej z lat 20., za każdym razem wciąga, zaskakuje i dostarcza dobrej rozrywki.

Pilipiuk nie potrafi pisać powieści. Wiele ich wydał w swojej karierze, ale rzadko która była naprawdę udana. Problem z długimi formami w jego przypadku jest taki, że mamy w ich przypadku do czynienia ze zlepkiem pomysłów, które nie do końca do siebie pasują. Pilipiuk bierze wszystko co przyjdzie mu do głowy i w formie przeładowanych pomysłami rozdziałów, które same w sobie stanowią bardziej opowiadania przekute na siłę w kolejny fragment większej całości, niż cokolwiek innego, próbuje posklejać to w jedną całość. I rzadko się to udaje.

Ale z krótkimi formami Pilipiuk sobie radzi i to jeszcze jak. W końcu to właśnie na opowiadaniach zbudował niemal całe swoje jakubowe uniwersum, a także zapełnił nimi już dwanaście tomów ?Światów Pilipiuka?. I to one naprawdę mają w sobie to coś. Dobre, skończone pomysły, nie wymagające rozwinięcia w nic więcej ani też wiedzy o innych losach przedstawionych w nim postaci, dobry styl, ciekawy klimat? Owszem, są tu przeplatające się wątki, ale Pilipiuk swoją prozę konstruuje tak, by można było zacząć czytać od dowolnego tekstu i bawić się tak samo dobrze, jak wychwytując wszystkie te powiązania.

A zabawa jest udana, bo mamy tu tajemnice przeszłości, akcję, przygody? Czasem bliższe jest to literaturze historycznej, czasem iście detektywistycznej, podanej z pazurem i humorem, czasem awanturniczej, a czasem zahaczającej o oldschoolowy fantastykę. Wojny, archeologii i tym podobnych tematów, charakterystycznych dla Pilipiuka, także nie brakuje. Każdy więc, kto lubi powyższe gatunki czy estetyki, znajdzie tu coś dla siebie. Reszta to po prostu dobre wykonanie, pełne lekkości, swobody, ale i dobrze odmalowywanych realiów.

Kto lubi Pilipiuka, rekomendacji nie wymaga, bo i tak przeczyta. Kto nie lubi, przekonać się nie da. Ale jeśli nie znacie jeszcze jakimś cudem jego prozy, sięgnijcie i przekonajcie się, co ma do zaoferowania. Nie jest to głęboka, wybitna literatura, ale jako rozrywkowa lektura sprawdza się dobrze także dla nowych odbiorców. A stałym czytelnikom gwarantuje to, na co liczą: jeszcze jedną, równie udaną wyprawę do niezwykłego, a jednak bliskiego nam świata, w której towarzyszyć będą im doskonale znani bohaterowie. I fakt, że pomimo tylu tomów Pilipiuk wciąż trzyma poziom, także należy docenić.