Czarne miecze

To nie mądrość, to doświadczenie. A doświadczenie to po prostu suma błędów, jakie popełniliśmy w przeszłości.?

Uniwersum Nipponu z każdą odsłoną wywoływało przyjemne odczucia podczas czytania. Co prawda, ominęłam trzeci tom serii ?Zapiski stali? (poprzedniki to ?Czerwony Lotos? i ?Pani Cisza?), chętnie nadrobię to przeoczenie, tym bardziej, że lekko i swobodnie poczułam się w tomie otwierającym ?Drogę Samotnego Psa?. Udało mi się szybko odnaleźć w nowej geograficznej rzeczywistości i powiązać z lotu ptaka ciekawe dzieje wcześniej poznanych terytoriów.

?Czarne Miecze? zachęciły do wejścia w świat fantastyki uwzględniającej losy krain, narodów, kast, ale także pojedynczych jednostek. Arkady Saulski zgrabnie prowadził czytelnika przez klimaty w znaczącej mierze inspirowane przez japońską kulturę i historię. Sympatycy Ducha, wybitnego żołnierza, szkolonego według ginącej sztuki czuwania nad życiem pana, z pewnością niecierpliwie wyczekiwali kontynuacji poznawania jego sytuacji, naznaczonej kolosalnym poczuciem winy i destrukcyjną ucieczką w chwilowe zapomnienie. Czyny Ducha domagały się udziału zdeterminowanego śledczego policji specjalnej w poszukiwaniach zbiega.

Na drodze do odkupienia stanął młodszy syn rodu Oda z siedzibą w zamku Owari. Powieść wypełniały różnorodne przygody, jedne opierały się na związkach i emocjach, inne wchodziły w świat spisków i knowań, kolejne głęboko drążyły przebiegi krwawych walk i bitew, a jeszcze inne poznawały smak zasadzek i zdrad. Jednak nie brakowało odniesień do wierności, oddania, przyjaźni i miłości. Bohaterowie ciekawie sportretowani, polubiłam styl ich charakteryzacji, czułam bicie serc i duchowe rozterki. Autor potrafił dokuczyć bohaterom, wystawić na śmiertelne próby, dać i odebrać szanse przeżycia... Bookendorfina

?Czarne miecze? to pierwszy tom cyklu ?Droga Samotnego Psa? i moje pierwsze spotkanie z twórczością Arkadego Saulskiego. Książka zabiera czytelnika w podróż przez świat feudalnego Nipponu, gdzie walka o władzę, honor i przetrwanie dominuje krajobraz emocji i decyzji bohaterów. Powieść ta nie tylko wciąga w malowniczą historię, ale też oddaje ludzkie słabości, dramaty i triumfy w sposób, który pozostaje z czytelnikiem nawet po zakończeniu lektury.

Saulski doskonale balansuje pomiędzy opowieścią o bohaterach a historią rozgrywającą się w tle. Przenosi czytelnika w świat, w którym ważne są nie tylko pojedynki i bitwy, lecz także ludzkie relacje, zmagania i nierozstrzygnięte konflikty. Opowiadając o losach Inu, mistrza miecza, autor kreuje postać skomplikowaną, pełną wewnętrznych konfliktów, dającą czytelnikowi nie tylko bohaterskie momenty, ale również postać przeżywającą wątpliwości i borykającą się z utratą honoru. Wszystkie postacie, niezależnie od tego, czy są główne, czy drugoplanowe, są dobrze zdefiniowane, mają motywacje i cele, a także są silnie osadzone w kulturze samurajskiej. Ich relacje, wybory i droga rozwoju stanowią kluczowe elementy historii i wpływają na losy Nipponu oraz losy samego Inu. Ta różnorodność postaci i ich złożone osobowości nadają historii autentyczności, a czytelnik może się z nimi identyfikować, gdyż mają one swoje wady, słabości i momenty triumfu, co czyni ich ludzkimi i przystępnymi. Główny bohater, samuraj i duch-wojownik, jest jednostką o rozbudowanej przeszłości, która próbuje naprawić swój honor. Jego historia, pełna błędów i prób zrekonstruowania utraconego honoru, nadaje mu ludzkich cech i czyni bardziej autentycznym. Przywódcy klanów, daimyo, są zróżnicowani pod względem osobowości, motywacji i podejścia do walki o władzę. Ich decyzje i konflikty tworzą rdzeń głównego konfliktu. Istnieje w powieści wiele postaci pobocznych, które wprowadzają różnorodność w prezentowaną historię. Od lojalnych towarzyszy po sprzymierzeńców i przeciwników, każda postać wnosi coś istotnego do rozwoju fabuły.

Powieść Saulskiego ma niezwykłą moc poruszania emocji. Przenosi czytelnika w świat zmagających się ze sobą klanów, oddając zarówno napięcie podczas walki, jak i subtelną dynamikę relacji międzyludzkich. Autor wykorzystuje popularne motywy literatury samurajskiej, łącząc je z głęboką psychologią postaci i emocjonalną siłą narracji. Nippon jest fikcyjną krainą, jednak opartą na feudalnej Japonii. Dobrze został w powieści odwzorowany klimat feudalnego Nipponu i plastyczność opisów walk, które w filmowy wręcz sposób przenoszą czytelnika w sam środek starć. Dynamiczne, widowiskowe sceny stają się elementem przyciągającym, pozwalającym wczuć się w dramatyczne momenty książki. Autor wplata do opowieści wiele aspektów japońskiej kultury i tradycji. Koncentruje się ona na samurajach, ich umiejętnościach walki i duchowym rozwoju. Walki są nie tylko fizycznym starciem, ale też duchowym sprawdzianem dla bohaterów. W opisach walk i umiejętności bohaterów zauważalna jest obecność sztuk walki. Kodeks samurajski wpływa na sposób, w jaki bohaterowie prowadzą walki. Jest też silnie obecny w postawach głównych bohaterów. Honor, lojalność i odwaga są fundamentalnymi wartościami, które kształtują ich działania. Opisy świątyń, ogrodów i krajobrazu z kolei odnoszą się do klasycznych elementów japońskiej architektury i estetyki. Kultura japońska stanowi nie tylko tło dla wydarzeń, ale również wpływa na motywacje i postawy bohaterów, kreując bogaty i autentyczny świat, który oddaje esencję feudalnej Japonii.

?Czarne miecze? to powieść, która przenosi czytelnika w malowniczy świat pełen bohaterskich czynów, moralnych dylematów i emocji. Książka, choć umiejscowiona w realiach dalekowschodnich, ma szansę dotrzeć do serc czytelników niezależnie od ich wcześniejszego zaznajomienia z tym kulturowym tłem. Bo nie jest obszerna, jest interesująca, angażująca i wciąga, a wszystkie sformułowania, które mogą być niejasne i utrudniać odbiór historii, są wyjaśnione w słowniczku na końcu powieści. To opowieść o ludziach pełnych słabości i chwilowych triumfów, która zachęca do sięgnięcia po kolejne tomy cyklu i odkrycia dalszych losów mistrza Inu oraz rozwoju świata, stworzonego przez autora od podstaw. Polecam!

Arkady Saulski po raz kolejny zabiera nas do świata Nipponu! Tym razem poznajemy ten świat, jeszcze sprzed najazdu Manduków.
"Czarne miecze" to pierwszy tom nowej serii "Droga Samotnego Psa", która niby jest cyklem odrębnym od "Zapisków stali", ale wiele wskazuje na to, że jest to bardziej prequel względem poprzedniej serii. Wskazuje na to postać Inu, który w Zapiskach był wiekową postacią poboczną, tutaj natomiast jest młodym bohaterem głównym. Ponadto, Mandukowie dopiero szykują się do najazdu na Nippon.

Przechodząc do recenzji "Czarnych mieczy", uważam że jest to naprawdę kawał dobrej literatury, a zważywszy, iż to dopiero początek serii to moje wymagania wobec następnych książek na pewno będą jeszcze wyższe.

Sama fabuła powieści może nie jest zbyt oryginalna, skupia się na walce rodów i ich daimyo, jednak autor bardzo dobrze przedstawia intrygi i sceny walki. Czytając wieczorami tę powieść, czułem się jakbym był w Nipponie, zdecydowanie czuć klimat tej krainy. Ani razu nie miałem sytuacji, abym nudził się podczas tej lektury. Wiele postaci na jest jednoznacznie dobrych czy złych, a ich motywy są zrozumiałe dla czytelnika.

Drobną wadą była dla mnie długość walk, które często trwały krótko. Co prawda, było to spowodowane umiejętnościami Ducha, ale zwłaszcza jedno starcie było dla mnie lekko rozczarowujące.