Czarne oceany (twarda)

y­lo­ne, ciem­ność zza nich. Za­czę­li na­słu­chi­wać od­de­chów, szme­rów po­ru­szeń -- ale bu­rza wszyst­ko głu­szy­ła. McFly zno­wu po­ka­zał: ja. Przy­sko­czył do drzwi, kuc­nął, zaj­rzał. Krew za­la­ła mu oczy, ude­rze­nie prze­wró­ci­ło go na ple­cy, spa­dły oku­la­ry. Cię­cie przez pół gło­wy pie­kło jak ja­sna cho­le­ra. Usi­ło­wał się od­tur­lać w bok, jed­no­cze­śnie ma­ca­jąc się po czasz­ce, ale w szo­ku po­my­lił stro­ny i wto­czył się Vaceowi pod nogi. Vace chciał go prze­sko­czyć -- ude­rzył w pchnię­te przez Ma­da­me Flo­ren­ce drzwi. Wy­pa­dła z krzy­wym zę­bem uła­ma­nej szy­by w dło­ni, ze szkła ska­py­wa­ła krew McFlya. -- Rzuć to! -- krzyk­nął od­ska­ku­ją­cy w tył Vace. -- Co się dzie­je, co się dzie­! -- py­tał roz­pacz­li­wie McFly, prze­cie­ra­jąc rę­ka­wem za­la­ne czer­wie­nią oku­la­ry. -- Rzuć to! Ale Ma­da­me Flo­ren­ce tyl­ko unio­sła szkla­ny nóż wy­żej. Cze­pek z elek­tro­da­mi prze­krzy­wił się jej na gło­wie, wło­sy wy­sta­wa­ły spodeń na wszyst­kie stro­ny. Na twa­rzy i na szla­fro­ku mia­ła pla­my, któ­re Vace po­strze­gał przez nok­to­wi­zor klek­sa­mi głę­bo­kiej czer­ni, lecz prze­cież wie­dział, czym są w rze­czy­wi­sto­ści. -- Har­! Har­cott, na mi­łość bo­ską...?! Dok­tor nie od­po­wia­dał. Klem­pa rzu­ci­ła się na Vacea, po­rucz­nik usko­czył. Tym­cza­sem McFly pod­niósł się na nogi. Lewą ręką ście­rał i strze­py­wał krew z czo­ła, pra­wą po­ka­zał Vaceowi zza ple­ców Ma­da­me Flo­ren­ce: zła­pię ją od tyłu. Raz, dwa, trzy. Sko­czy­li rów­no­cze­śnie. W tym mo­men­cie rąb­nął gdzieś bar­dzo bli­sko pio­run, McFlya ośle­pi­ło, wpadł na Vacea. Klem­pa za­wy­ła, za­ma­cha­ła szkłem. Vace zła­pał się za brzuch. McFly z za­ci­śnię­ty­mi po­wie­ka­mi po­stą­pił kil­ka kro­ków wstecz. Od upły­wu krwi za­czy­na­ło mu się już krę­cić w gło­wie. -- Na dół, Vace, we­zwij po­moc! -- Je­eeeezuu, roz­pru­ła -- Vace! McFly uniósł po­wie­ki. Ma­da­me Flo­ren­ce bie­gła na nie­go z wznie­sio­nym zę­bem brud­ne­go szkła, usta mia­ła wy­krzy­wio­ne w ja­kiś dzi­ki gry­mas, oczy wy­ba­łu­szo­ne. McFly trza­snął ją kan­tem sto­py w krtań, po­pra­wił w ko­la­no, zła­pał za pra­wą rękę, zła­mał, wy­trą­cił z dło­ni uła­mek szy­by. Nie­przy­tom­ną ko­bie­tę zło­żył na pod­ło­dze. Po­tem mu­siał się oprzeć o ścia­nę, ćmi­ło mu wzrok. Ktoś pła­kał. McFly ru­szył z po­wro­tem ku scho­dom. Tu, pod drzwia­mi sy­pial­ni, le­żał Vace z je­li­ta­mi na wierz­chu. Obej­mo­wał je trzę­są­cy­mi się strasz­li­wie rę­ka­mi, łzy pły­nę­ły mu z oczu. McFly spoj­rzał do wnę­trza sy­pial­ni. Na po­dusz­ce le­ża­ła od­cię­ta gło­wa Har­cot­ta. Nogi ugię­ły się pod Mac­Flyem, klęk­nął obok Vacea, któ­ry za­czy­nał już tra­cić dech. Ma­chi­nal­nie po­gła­skał go po twa­rzy. -- Mój Boże, co to jest, co tu się dzie­je, no hor­ror dla ubo­ Oczy­wi­ście nie był to wa­ha­dło­wiec w ubie­gło­wiecz­nym ro­zu­mie­niu tego sło­wa -- choć peł­nił tę samą funk­cję -- lecz po pro­stu sa­mo­lot or­bi­tal­ny trwa­le przy­sto­so­wa­ny do wy­so­kich tras, gru­bo po­wy­żej pu­ła­pu ko­niecz­ne­go dla za­wi­śnię­cia po­nad ob­ra­ca­ją­cym się glo­bem pod­czas zwy­kłych trans­kon­ty­nen­tal­nych lo­tów pa­sa­żer­skich. Od go­dzi­ny go­to­wał się do star­tu na pa­sie są­sia­du­ją­cym z tym, na któ­rym stał te­raz bo­eing, któ­rym przy­le­ciał Czar­ny. Pod­je­cha­li li­mu­zy­na­mi pod same schod­ki, za­ła­do­wa­li Czar­ne­go do tyl­nej ka­bi­ny, przy­pię­li do fo­te­la. Wraz z nim le­ciał od­po­wied­nio prze­szko­lo­ny sa­ni­ta­riusz. Na­zy­wał się Ti­mo­thy Flo­wers. Po­sia­dał on już nie­ja­kie do­świad­cze­nie w tej pra­cy. W rze­czy sa­mej ob­słu­gi­wał tra­sę od sa­me­go po­cząt­ku. Krę­cąc gło­wą, prze­czy­tał roz­kaz, jak zwy­kle mak­sy­mal­nie zwię­zły. W tym sa­mym lo­cie ,,JFK" za­bie­rze na dół Nu­mer 4. Wi­dać też nie wy­trzy­mał dłu­go. Skon­tro­lo­waw­szy stan je­dy­ne­go poza nim pa­sa­że­ra (męż­czy­zna był nie­przy­tom­ny), Flo­wers usiadł z wes­tchnie­niem na swo­im miej­scu. Czar­ny ock­nął się kil­ka mi­nut po star­cie. Nie było już te­raz po­trze­by fa­sze­ro­wa­nia go środ­ka­mi na­sen­ny­mi, a Flo­wers nie wy­czy­tał w roz­ka­zie ta­kie­go za­le­ce­nia. Znał pro­ce­du­rę i był przy­zwy­cza­jo­ny, więc tyl­ko spr