Czarny żałobnik

Gdy w moje ręce trafia debiut, podświadomie czuję, że czeka mnie kolejna niezwykła podróż literacka. Autorka pracuje w Prokuraturze Okręgowej, ma więc styczność z wieloma sprawami kryminalnymi, co na pewno wykorzystała, pisząc Czarnego żałobnika. Pasjonuje się tenisem. Nie tylko pisze, ale też czyta mnóstwo thrillerów i kryminałów. Zgłębia tajniki kryminalistyki. I to, co jest najważniejsze, dla mnie, czytelnika. Postanowiła zacząć pisać swoje historie w tym kierunku.

Już okładka zachwyca i powoduje, że książkę chce się zacząć czytać. Efektowny motyl, a pod nim spora plama krwi zapowiadają historię, od której nie mogłem się oderwać. Przejdźmy zatem do fabuły i postaci, które zaskarbiły moją sympatię, mimo różnych charakterów.

Czasy współczesne. Stolica Polski, Warszawa. W Ogrodzie Krasińskich zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Ciało jest mocno zmasakrowane, pocięte ostrym narzędziem. Ofierze odcięto penisa, a w usta wsadzono dowód tożsamości. Dodatkowo przy mężczyźnie znaleziono specjalnie spreparowanego motyla, czarnego żałobnika. Sprawą makabrycznej zbrodni zajmuje się komisarz Adam Kruger i prokurator Alicja Ostrowska. Lis z Ostrą, bo takie pseudonimy noszą głowni bohaterowie, biorą się do pracy. Wiedzą, że nie będzie to prosta sprawa. Pojawiają się kolejne zmaltretowane ciała, a śledczy nie mają żadnych punktów zaczepienia, co powoduje wiele nieprzyjemnych zgrzytów wśród pracujących przy sprawie. Dodatkowo wiadomo, że każda z ofiar była torturowana. A tortury przypominają te z czasów średniowiecza.

To tak pokrótce zarys fabuły. Powieść wielowątkowa, wciągająca, wyraziste postaci, których można od razu polubić, choć każdy może mieć odrębne zdanie. Sporo slangu policyjnego wraz z wyrazistą "łaciną", która w tym przypadku zupełnie mi nie przeszkadzała. Debiut iście udany, mimo kilku wyłapanych błędów. Jednak trzeba przyznać, że debiut pani Mai należy do mojej subiektywnej czołówki debiutów, jakie miałem okazję przeczytać. I zachęcam fanów kryminałów to przeczytania Czarnego żałobnika. Na pewno ta historia Was zachwyci.

Jeśli macie ochotę na wspaniały kryminał, gdzie dołożony jest wątek psychologiczny, to bardzo polecam ją do przeczytania. Niektóre momenty są drastyczne, morderca lubi się znęcać i podrzucać ciała w widocznym miejscu dla dzieci. Mamy tu przemoc psychiczną i fizyczną, lekkość podchodzenia do tematu zdrady oraz stawianie się po stronie pokrzywdzonej. Niewdzięczność wykonywanego zawodu oraz podbudowanie do tego, by o siebie walczyć i nie dać się krzywdzić. Trudne śledztwo, życie prywatne postaci, duży druk i ogrom dialogów. Jest wciągająca i zaskakująca, co lubię najbardziej. Bardzo polecam!

Coś czuje, że szykuje nam się kolejna wciągająca seria, w której to, co na początku wydaje się za pewnik takie na końcu nie jest. W roli głównej Komisarz Adam Kruger i prokurator Alicja Ostrowska. Z tą dwójką to nic nie jest wiadomo. Opisów książki jest dużo, więc polecam zajrzeć. Nie ukrywam, że czytając tę książkę miałam wrażenie, że gdzieś już czytałam podobną akcję, ale mogę być w błędzie. Nie wpłynęło to oczywiście na jakość debiutu. Kolejną rozkminą, która nie daje mi spokoju jest to, że mordercy, psychopaci muszą zostawiać coś charakteryzujące, opisujące postać, motyw mordercy. No to zawsze mnie ciekawiło.

Kiedyś już pisałam, a raczej pytałam się was, czy własna przeszłość może mieć wpływ na wydarzenia, na pracę? Ogólnie na to, co się dzieje w naszym życiu? Na to pytanie musicie już sobie sami odpowiedzieć (ale z miłą chęcią poznam wasze zdanie), tak jak nasi bohaterowie. Każdy ma coś za uszami. Każdy radzi sobie z tym czymś na swój sposób, a efekty?? No cóż? Poważnie tutaj wiele jest z życia oraz możecie sobie wyobrazić, jak wygląda praca w kryminalnym. Poszlaki, motywy jakimi się kierujemy, żeby upokorzyć kogoś innego, zazdrość, nasze powiązanie z ofiarami, a nawet mordercą, zwroty akcji i teraz weź zorientuj się co, gdzie, jak i z kim??! No głowa pęka, a jak ta dwójka sobie poradzi, to już sami dowiecie się. Z każdym rozdziałem miałam obraz naszego mordercy, który stoi w ciemnym pokoju patrzy na ścianę, na której wisi wielka tablica korkowa, a na niej zdjęcia przyszłych ofiar, od których odchodzą nitki z opisem tego, w jaki sposób zginą. Nasz morderca morduje średniowiecznymi metodami tortur myśli, że zaplanował już wszystko, ale czy aby na pewno??

Wciągnie was ta historia oraz sposób i metody dochodzenia do prawdy przez Adama i Alicję są oryginalne, lecz bardzo wycieńczające nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Ta dwójka będzie miała niezły rollercoaster w rozwiązaniu zagadki. Żeby bardziej opisać moje wnerwienie (ale takie pozytywne) zapytam się was, czy jak czytałaś/łeś jakąkolwiek książkę miałaś/łeś takie uczucie, że jesteś wściekła, bo w kolejnym rozdziale twoje podejrzenia legły w gruzach? Miałaś/łeś nerw, bo jednak nie udało się znaleźć winowajcy? To takie coś miałam w tym debiucie. Gratuluje autorce.

Książka pod względem fabularnym nie jest najgorsza, ciekawie poprowadzone wątki, które trzymają całość w logicznej spójności. Bohaterowie tacy sobie, jak dla mnie bez pazura, choć autorka bardzo się starała nadać zadziorności (zwłaszcza pani prokurator). Kilka wątków dotyczących samej pracy śledczych do poprawy (głównie kwestie dowodów i logicznego składania faktów), jednak patrząc na książkę jako całość, nie można zarzucić autorce braku wyobraźni, co dobrze jej wróży na przyszłość.

Czarny żałobnik napisany przez Maję Opiłkę od samego początku wydawał mi się niezwykle obiecującą lekturą. Przeczucie mnie nie myliło. Powieść wciąga od pierwszych stron, a tempo akcji utrzymuje się na odpowiednim poziomie aż do samego końca. Spokój mieszkańców Warszawy zostaje zakłócony przez szaleńca, który podrzuca zwłoki w miejscach publicznych nie zapominając o swoim podpisie. Przy każdym ciele śledczy znajdują czarnego motyla - rusałkę żałobnik. Co więcej sprawca zdaje się stosować w stosunku do swoich ofiar średniowieczne metody tortur. Sprawę prowadzą pokiereszowani życiem i trudną przeszłością komisarz Adam Kruger i prokuratorka Alicja Ostrowska. Przyglądają się bacznie ofiarom i dochodzą do wniosku, że łączy je wspólny mianownik - niewierność oraz postać terapeutki zajmującej się terapią dla par. Tymczasem morderca zdaje się przewidywać wszystkie ruchy śledczy co ułatwia mu prowadzenie morderczej gry. Jak to wszystko się potoczy? Przeczytajcie koniecznie Czarnego żałobnika. Z czystym sumieniem mogę Wam tę książkę polecić.

Akcja powieści jest od początku dość wartka, sporo się dzieje. Dodatkowej dynamiki dodają pełne emocji dialogi bohaterów. Uprzedzam, że sporo w nich wulgaryzmów, które zapewne miały na celu ukazanie śledczych obojga płci jako bezkompromisowych twardzieli.

Sama intryga jest nieźle zakręcona. Trzeba się dobrze skupić, aby połapać się we wszystkich powiązaniach. Jednak autorka nie zostawia swoich czytelników w ciemnym lesie domysłów. Im bliżej finału, tym plastyczniej opisuje sytuację, porządkuje fakty i powoli, sukcesywnie odkrywa kolejne karty w tej niezwykle brutalnej grze.

Postacie stworzone przez pisarkę nie są jakoś szczególnie rozbudowane, ale mają swoje problemy i osobiste dramaty. Dylematy, z którymi muszą się borykać, dodają im realizmu, a czytelnikowi pozwalają od czasu do czasu odpocząć od śledztwa, które jest głównym wątkiem w tej powieści.

Czasem już po pierwszej książce autorki lub autora wiemy, że po każdą kolejną sięgniemy w ciemno. A jeśli powieść, która nas urzekła jest debiutem, to apetyt na więcej rośnie jeszcze bardziej.

Moim, ale widziałam, że również wielu z Was, ostatnim odkryciem na mapie polskiego kryminału jest wciągająca w labirynt tajemnic i skomplikowanych relacji międzyludzkich debiutancka powieść Mai Opiłki ?Czarny żałobnik?. Autorka oddaje w nasze ręce kryminał dopracowany w każdym calu i jednocześnie odpowiednio wyważony pod względem złożoności i stylu. Znajdziemy w nim wszystkie te elementy, które połączone w umiejętny sposób tworzą powieść angażującą, intrygującą i mimo gabarytów wręcz nieodkładalną.

Brutalność popełnianych zbrodni i pozostawiony przy zwłokach czarny motyl sugerujący seryjnego mordercę uderzają w warszawskich śledczych równie mocno, jak żar lejący się z nieba. Temperaturę podnosi również iskrząca relacja pomiędzy komisarzem Adamem Krugerem i panią prokurator Alicją Ostrowską zwaną ?Ostrą? nie tylko od nazwiska. Zespół pozostałych barwnych postaci, z których każda została potraktowana z uwagą i nieuniknione między nimi relacje i konflikty dodają historii dynamiki, głębi i realizmu.

Postać Krugera kupiła mnie od razu, szczególnie swoim stosunkiem do wierności w związku i stwierdzeniem, że "od Internetu czy ogłupiającej telewizji wolał poczytać dobrą książkę lub reportaż" czym zyskał sobie moją dozgonną sympatię. Możemy jednak zajrzeć w życie osobiste, traumy przeszłości, czy emocje każdej z postaci, co pozwala zarówno lepiej zrozumieć ich działania i motywacje, jak i zobaczyć w nich człowieka, nie tylko policjanta czy technika wykonującego swoją pracę. Szczególnie złożona okazuje się przeszłość ?Ostrej?, która kładzie się cieniem na całym jej życiu.
Musiałam szerzej wspomnieć o znakomitej kreacji bohaterów, bo w moim odczuciu to najsilniejsza strona powieści, ale i intryga kryminalna zaskakuje swoją zawiłością, wyrachowaniem i okrucieństwem. Podobnie jak śledczy łapiemy wątłe tropy, czasem prowadzące w ślepe uliczki zadając sobie pytania kto jest zdolny do takiej zbrodni i dlaczego. W miarę rozwoju śledztwa pojawiają się kolejni podejrzani z własnymi tajemnicami i motywacjami, a ktoś ewidentnie stara się mącić w sprawie. Czy uda się dotrzeć do prawdy?

"Nie ma zbrodni doskonałych, są tylko wolno myślący śledczy"

Zaskakujące zakończenie powieści obnaża nie tylko złożoność zbrodni, ale przede wszystkim mrok ludzkiej psychiki, a jednocześnie daje intrygujący wstęp do drugiej części przygód Krugera i Ostrej, na którą już czekam z niecierpliwością. O powieści można byłoby jeszcze dużo dobrego pisać, ale najlepiej po prostu ją przeczytać, do czego zachęcam każdego miłośnika inteligentnych, wielowątkowych i wciągających kryminałów.