Czas czarnych luster

Wyspa Sentinelczyków okazuje się czymś więcej niż wyspą nietkniętą przez cywilizację. Kapłan stara się ochronić Yovitę, nadzwyczajnego chłopca, którego zawzięcie ścigają wrogowie, przez co wraz z przyjaciółmi dostaje się na wyspę. Sentinel ma być ostatnią deską ratunku dla Yovity. Na miejscu okazuje się jednak, że jest ona czymś więcej niż kawałkiem lądu, jest przejściem do innego wymiaru czasowego. Kapłan, przechodząc na drugą stronę, nie spodziewał się co będzie na niego czekać w innym, nieznanym i nieodkrytym dotąd wymiarze.

Krzysztof trafia do innego czasu, jednak mieszkańcy tego wymiaru od początku wydają się podejrzani. Nie do końca wiedzą kto jest wrogiem a kto przyjacielem. Kapłan ma przy sobie Haiku, ale nawet ona czuje się zagubiona w nowej rzeczywistości, która znacząco różni się od tej, którą znają.
Z drugiej strony zakon Aurelitów próbuje rozszyfrować wiadomość wysłaną przez Kapłana, a Sambierska z przyjaciółmi próbuje odkryć, co stało się z Krzysztofem.

W ostatniej części serii autor bardziej skupia się na Krzysztofie i Haiku. Zakon i reszta przyjaciół są jakby w tle, a wydarzenia z drugiego wymiaru są znaczące dla bohaterów. Stworzony przez autora wymiar jest dopracowany, ciekawy i wprowadza elementy science fiction do historii.

Autor ponownie naszpikował historię akcją, tajemnicami czy nadprzyrodzonymi zjawiskami. Dużo będzie nawiązań do materii, czasu, rozszczepienia rzeczywistości, rozdzielenia światów, a to wszystko będą musieli przyswoić bohaterowie. Nadaje to lekko naukowego charakteru, ale uważam, że jednak za dużo było takich specjalistycznych pojęć i bohaterowie drugiego wymiaru pod tym względem za bardzo się wymądrzali.

W "Czasie czarnych luster" znowu spotykamy wszystkich bohaterów z poprzednich tomów serii, a także spotykamy zupełnie nowych. Haiku dowie się prawdy o sobie, która wiele wyjaśni i w ten sposób autor odkryje karty przeszłości zabójczyni. Zakon Aurelitów zajmie się analizą Błękitnej Księgi, która skrywa sekrety dwóch wymiarów, a Krzysztof przyswoi nową wiedzę. Zakończenie serii jest idealnie takie, jakie powinno być. Bohaterowie pokonali długą i wyboistą drogę, aby zasłużyć na taki finał.

Pora na finał trylogii Krzysztofa Kotowskiego! czasczarnychluster totalnie mnie zaskoczył. Co prawda mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewać, ale co tu się działo!

Tak jak we wcześniejszych dwóch tomach świat realny z tym, można powiedzieć, fantastycznym przeplatał się w porównywalnych proporcjach, tak tutaj momentami aż trudno było mi ogarnąć wymiar, w którym znaleźli się Krzysztof Lorent i Haiku. Mnogość pojęć, którymi operowali ludzie z Układu Czasowego A sprawiała, że chwilami czułam się zagubiona, choć na końcu książki znajdziecie słownik pojęć pomagający w ogarnięciu sprawy ????

Na szczęście autor nie zapomniał o naszej rzeczywistości i nie ukrywam, że to właśnie te fragmenty najbardziej mnie ciekawiły... a mianowicie kwestie dotyczące Błękitnej Księgi, która przez wiele lat ukrywana była przez Aurelitów, tajemniczej organizacji mającej kluczowe zadanie w całej historii. To właśnie w tej księdze znajdują się informacje dotyczące innej płaszczyzny czasowej, czy zatem pomogą one w dotarciu do Kapłana, bo ten mogłoby się wydawać zniknął bez śladu?

Trzeci tom to jakby połączenie Indiany Jonesa, historii opisywanych przez Dana Browna, filmu Piąty Element i Gwiazdnych Wojen, przy czym to właśnie fragmenty zbliżone do przygód amerykańskiego archeologa są mi najbliższe ????

Jeśli jesteście zwolennikami nierealności i lubicie czasem przenieść się do innego świata sięgnijcie po tę serię ???? a dodatkowo czy thrillerhipotetyczny nie brzmi intrygująco? ????
Autor serwuje czytelnikowi miks gatunkowy, więc dla każdego coś dobrego!
Dajcie się porwać szaleństwu i odkryjcie prawdę, za którą podąża Kapłan.

Nigdy nie sądziłam, że zainteresuje mnie taki gatunek, a tu proszę, niecierpliwie czekałam na kontynuację i jednocześnie ostatnią część trylogii Krzysztofa Kotowskiego.
Ta część jest trochę inna niż poprzednie, bowiem skupia się przede wszystkim na dalszych losach Krzysztofa Lorenta, Haiku i ich nietypowego gościa Yovity, nieco na uboczu zostawiając pozostałych bohaterów.
Kapłan i reszta towarzystwa znikają na wyspie Sentinelczykow, gdzie nie dotarł jeszcze żaden cywilizowany człowiek, a gdzie poprowadził ich Yovita. Istnieje tu coś w rodzaju bramy do świata równoległego. Świat ten różni się od naszego... czasem, a różnica wynosi raptem 5 minut. Żyją tu ludzie jak my, lecz technologia jest zupełnie inna. Przyjaciele mimo zaciekawienia nieznaną rzeczywistością, od początku odczuwają zagrożenie i wiedzą, że od ich umiejętności zależy czy uda się im przeżyć i wrócić do swojego świata. Ciągłe pościgi, zamachy i próby wyjaśnienia sytuacji powodują, że akcja zmienia się jak w kalejdoskopie.
Jak dla mnie cześć ta ma w sobie więcej elementów fantastycznych niż poprzednie, ale fascynuje światem, który stworzyła wyobraźnia autora. Aż szkoda rozstawać się z bohaterami, których szczerze polubiłam.
Ja już się żegnam z Kapłanem, ale Wam polecam cała serię.

Trzeci tom historii o Kapłanie. Czytając go miałam wrażenie, że autor z każdą częścią pisze lepiej! A może to ja się tak mocno przywiązałam do bohaterów? Książka dla mnie była świetna. Czytało się szybko, lekko i wciągająco. Zdecydowanie byłam ciekawa tego, jak rozegra się cała ta historia. Brakowało mi trochę więcej o Bzdecie ale i tak było świetnie. Momentami bohaterzy irytowali ? ale taki był zamysł autora (mam tu na myśli np. Mąż naszej drogiej pani doktor).

Odniosłam wrażenie, że między pierwszym a trzecim tomem jest przepaść gatunkowa. Zaczynałam z zupełnie innym założeniem, zupełnie innym odczuciem tego wszystkiego a skończyło się całkiem inaczej? nie uważam, żeby to był duży minus, bo koniec końców zdecydowanie podobało mi się bardziej niż początek ale jednak żałuję, że nie utrzymał się jeden i ten sam klimat.

Jeśli lubicie s-fi to myślę, że będziecie zadowoleni.