Czas na ciszę

Anna Dąbrowska i jej powieści od jakiegoś już czasu chodziły za mną krok w krok. Ba! Nawet trzy z jej dorobku czekały cierpliwie na mojej półce. Kilka dni temu z jakiegoś powodu mój wzrok przyciągnęła książka Czas na ciszę. Stwierdziłam, że chyba właśnie nadszedł czas na to, bym poznała tę historię i pozwoliła jej zawładnąć moimi myślami. Jak w moich oczach wypadła ta pozycja? Na to pytanie odpowiedź znajdziecie poniżej.

Oksana ma głos, który przenika ludzkie dusze i potrafi rozpalić niejedno serce. Jednak jej największym marzeniem nie jest zostanie sławną piosenkarką. Dziewczyna marzy o tym, by jej brat był zdrowy i mógł powrócić do pełnej sprawności. Już straciła matkę, nie może stracić i ukochanego braciszka. Choć nie jest do końca pewna tej decyzji, postanawia wziąć udział w eliminacjach do znanego programu muzycznego. Oksana nie wie jednak, że ta decyzja sprawi, że jej życie całkowicie się odmieni, a na jej drodze stanie ktoś, kto pobudzi jej pewność siebie i serce.

Kiedy wzięłam tę książkę do ręki i zaczęłam jej lekturę, nie potrafiłam się wciągnąć. Przyznaję to z bólem serca ? po prostu nie umiałam zaangażować się w historię Oksany, choć bardzo chciałam. Dlatego też książkę odłożyłam na dwa dni. Po tym czasie powróciłam do niej i o dziwo - wsiąknęłam w nią na długie godziny. Najwidoczniej potrzebowałam mieć dla niej czystą i dość spokojną głowę.

Główna bohaterka powieści, Oksana, wzbudziła moją sympatię od pierwszej strony. Widziałam w niej troskliwą, kochaną i po prostu miłą dziewczynę, która może jest trochę wycofana i niepewna siebie, ale nie stanowi to jej wady. Uważam ją za postać bardzo dobrze wykreowaną, choć jest jedna rzecz, która w jej opisie mnie po prostu zirytowała. Nadmierne powtarzanie, jaka to Oksana jest ?malutka?, ma ?malutkie ciałko? i w ogóle jaka z niej ?malutka? istotka. Za pierwszym, drugim razem uznałam to za urocze i dość ważne w kontekście tego, jak mam wyobrazić sobie tę bohaterkę. Jednak za piątym, szóstym razem przestało mnie to bawić, a zaczęło po prostu drażnić.

Fabuła powieści Anny Dąbrowskiej opiera się na zmaganiach Oksany podczas eliminacji do programu oraz na ciągłym martwieniu się o zdrowie brata. Nie jest to absolutnie zarzut, uważam to za bardzo ważne wątki, które kształtowały tę bohaterkę w moich oczach i pozwalało na to, bym mogła zobaczyć, jakie cechy przejawia ta postać. Oprócz tego jednak dało się odczuć, że Oksana jest bardzo naiwna. W kilku scenach związanych z programem dało się to odczuć najbardziej, a przynajmniej ja to tak odczułam - niestety.

Autorka ma bardzo dobre pióro, dzięki któremu książkę czyta się całkiem lekko i przyjemnie. Poznawanie historii Oksany, jej zmagań i różnych przeżyć było interesujące i jak wspominałam wyżej - skutecznie zajęło moją uwagę na kilka godzin. Dzięki temu mogłam odpocząć od stresu związanego z sesją na studiach, a to uważam za dość istotny szczegół. Nie zabrakło również naprawdę szokujących i niespodziewanych zwrotów akcji, które zdecydowanie pozytywnie wpłynęły na mój odbiór tej pozycji. Samo zakończenie jednak pozostawiło mnie w niedosycie i to już niekoniecznie przypadło do gustu.

Czas na ciszę to powieść zdecydowanie dobra i przyjemna. Gdyby nie te wady, o których wspomniałam wyżej - książka spokojnie otrzymałaby ode mnie ocenę bardzo wysoką. Muzyka, rodzące się uczucie i niepewność - to wszystko przelewało się z każdej strony powieści. Mimo wszystko cieszę się, że mogłam poznać tę książkę i myślę, że będę nadrabiać i poprzednie tytuły autorki.

Jeżeli szukacie wciągającego i dobrego romansu, to zdecydowanie mogę polecić Wam ten tytuł. Jeśli jednak niekoniecznie jesteście do tego tytułu przekonani, to nie czytajcie na siłę i sięgnijcie po coś innego.

Oksana Font jest taką dobrą duszyczką. Razem z dwoma przyjaciółki prowadzą obozy tematyczne dla nastolatków. Na pozór jest zwykłą młodą kobietką. Ale nic bardziej mylnego. W nocy pracuje w piekarni by pomóc ojcu. Po śmierci matki został jej tylko o n i młodszy brat Tomek. To dla niego walczy. Nastolatek jest chory a jedynym ratunkiem jest kosztowna operacja za granicą. Dziewczyna postanawia wziąć udział w programie "Szczęśliwa czwórka". Chce wyśpiewać sobie podium. Nagroda ma pomóc jej w realizacji marzenia - nie może przecież stracić brata. Czas leci, stan chłopca ciągle się pogarsza. Jest zmotywowana. Tylko jest jeden problem - jej opiekun muzyczny. Mroczny, ironiczny i brutalny Kosma - były wokalista szwedzkiego zespołu. Między Kosmą a Oksi zaczyna iskrzyć. Czy on pomoże jej wyśpiewać sukces? Czy Oksana uratuje brata? Czy powoli rodzące się uczucie pomiędzy głównymi bohaterami da im wzajemne ukojenie?

To trzeci tom serii "Płomienie". Oba poprzednie były niezwykle emocjonalne. Ale właśnie tak pisze Anna Dąbrowska. Od serca dla serca. Czytałam wszystkie jak dotąd wydane książki autorki. Ta seria jest z muzyką w tle, którą uwielbiam. Każdy z tomów jest o innym członku szwedzkiego zespołu i tak na dobrą sprawę można czytać bez trzymania się kolejności. Ale po co odbierać sobie tę przyjemność? Uważam, że skoro jest to seria, to warto znać wszystkie części. Tym razem pod lupę został wzięty wokalista Lager - Kosma Samgaiło. Chłopak o niezwykle czarnej duszy i niezwykle czarnym, wręcz mrocznym uosobieniu. Gburowaty, bezczelny, demoniczny i irytujący. Ale jako muzyk i trener jest wymagający, co świadczy o jego profesjonaliźmie. Byłam z początku mocno zaskoczona, że na jego drodze autorka postanowiła postawić skromną, miłą, szczerą i niezmanierowaną młodą kobietkę. Niezwykle ambitną i zapartą w realizacji marzenia, jakim jest uzdrowienie ukochanego braciszka. Totalne przeciwieństwa. I te przeciwieństwa fajnie się przyciągały. Iskry przelatujące pomiędzy nimi były widoczne od samego początku. Z przyjemnością obserwowałam rozwój ich relacji. Relacji, która z każdą kolejną stroną nabierała rumieńców. Przyspieszała bicie serca i była niezwykle erotyczna. Autorka doprawiła sceny uniesień z idealną w moim odczuciu równowagą. Nie zabrakło romantyzmu, który bardzo sobie cenię. Akcja cały czas trzymała mnie z niepewności. Ogromne brawa należą się Pani Ani za poruszenie tematu choroby, na którą zachorował brat bohaterki. Temat był zbadany dogłębnie i przedstawione zostały wszystkie jego aspekty. Realność życia osoby, która zachorowała na tak brutalną i niesprawiedliwą chorobę. Łzy kręciły się w mych oczach a niejedna wyruszyła w podróż po mym policzku. Ta historia to istna huśtawka emocjonalna. Szarpała me struny w sercu jak ten muzyk wydobywający dźwięki z gitary. Historia naszpikowana emocjami. Nie dała mi chwili wytchnienia. Zaczęłam czytać i przepadłam. Zatraciłam siew tej niezwykle bolesnej historii, która finiszem rozbiła me serce w drobny mak. Jestem nią oczarowana. Nadal tkwi w mojej głowie i ciągle o niej rozmyślam, choć trochę czasu już minęło. Jestem ogromnie ciekawa czy autorka pociągnie dalej tą historię? Czy będzie kolejny tom? Jedno jest pewne - jeśli będą to na pewno przeczytam. Jeśli szukacie historii pełnej realizmu, z charyzmatycznymi bohaterami, przepełnionej bólem z dodatkiem ogromnej nadziei to jest to książka dla Was.

Polecam.

?Ciszę zakłócają nie tylko dźwięki dobiegające zewsząd, ale i głosy płynące z serca i głowy. Chciałbym czasami przestać czuć i myśleć?

Oksana pięknie śpiewa, jej głos rozpala serca, wyciska łzy i przenika dusze. Największym jej marzeniem nie jest jednak wielka kariera, a zdrowie jej ukochanego młodszego braciszka, który zmaga się ze śmiertelną chorobą. Żeby zdobyć pieniądze na leczenie dziewczyna postanawia wziąć udział w eliminacjach do programu muzycznego.
Kosma wraca ze Szwecji, żeby zasiąść w fotelu jurora. Powrót do Polski jeszcze bardziej przypomina mu wydarzenia z przeszłości, z którymi ciągle nie może się pogodzić.

?Czas na ciszę? to kolejna część cyklu Płomienie od Anny Dąbrowskiej. Tak jak poprzednie jest przepełniona muzyką, która wylewa się z niemal każdej strony. Po ?W deszczu?, czyli drugim tomie, którym autorka postawiła sobie bardzo wysoką poprzeczkę, czekałam na ?Czas na ciszę?. Troszkę się zawiodłam. Ta część była bardzo dobra, jednak moim zdaniem nie dorównała drugiej. Na początku bardzo nie podobało mi się zachowanie głównej bohaterki, wydawała mi się trochę za bardzo naiwna w stosunku do Kosmy. Na szczęście im dalej tym było lepiej i nawet polubiłam Oksane. Chociaż opis wydaje się schematyczny i przewidywalny to historia Kosmy i Oksany taka nie jest. Autorka wielokrotnie zaskakuje fabułą i zawartymi w niej zwrotami akcji. Zakończenie mnie zszokowało i złamało mi serce, wylałam nawet kilka łez. Z jeszcze większą niecierpliwością czekam na kolejny tom, bo to co autorka zrobiła na końcu zszokowało mnie i złamało mi serce, nie spodziewałam się tego. Końcówka zostawiła mnie również z wieloma pytaniami, które mam nadzieję zostaną wyjaśnione w kolejnej części.

"Czas na ciszę" to trzeci tom cyklu Płomienie. Jednakże każdy z nich można czytać niezależnie. Ania Dąbrowska pięknie potrafi pokazać to, co gra w duszach jej bohaterów. Dlatego na każdą kolejną jej książkę czekam z wielką niecierpliwością.

Cisza. Dla każdego z nas jest czymś innym. W ciszy rozmyślajmy, analizujemy, planujemy. Cisza przynosi nam spokój, ukojenie, ale i niekiedy niepokój i ból. Co się stanie, gdy tę ciszę coś przerwie? Gdy wedrze się melodia dźwięków? O tym przekonacie się poznając historię Kosmy i Oksany.

"Teraz przydałby mi się czas na ciszę. Czas na spokój. Nie chciałem myśleć o niczym innym, tylko być. Trwać. Bez uczuć, bez emocji."

Stworzeni bohaterowie są różni, nie są idealni, posiadają wady, jak i zalety. Każdy z nich ma swoje problemy, z którymi będzie próbował sobie poradzić. Czy to się uda? Nie mogę Wam tego zdradzić.

"Nie bałem się jutra. Każdy nowy dzień przyjmowałem z pokorą. Nie obawiałem się wyzwań. Nie przejmowałem się popełnieniem błędu, bo nie byłem idealny. Upadałem i wstawałem. Nie odgrywałem żadnej roli, by się spodobać. Po prostu byłem sobą."

Uwielbiam w książkach motyw muzyczny, a ta, jak i jej poprzedniczki zawiera sporo tego elementu. Autorka wiernie oddała realia panujące w świecie muzyki. Poza tym ja sama równie mocno (jak i bohaterowie) odczuwałam siłę muzyki. Zrozumiałam ile dla nich znaczy.

To, co bardzo mi się podobało, to niezliczona ilość mądrych, życiowych myśli, które można by brać garściami i wpasować do naszej codzienności. Przekonujemy się, jak kruche jest ludzkie życie. Widzimy ile zależy od pieniędzy. W pewnym momencie każdego z nas może dopaść poczucie samotności, niesprawiedliwości i bólu. Ważne jest wówczas, by mieć obok siebie kogoś, kto nas wysłucha, zrozumie, wesprze, pocieszy.

Autorka tym razem naprawdę pokazała na co ją stać. Poruszyła tematy, które przygniatają czytelnika ładunkiem emocji i powagą sytuacji. Nie idzie na skróty, a stara się przedstawić nam każdy wątek jak najlepiej, wiarygodnie i tak, by jednocześnie chwycił za gardło i zmusił do wielu refleksji.

Nie dowierzałam w to, co czytałam na ostatnich stronach książki. Zakończenie doszczętnje poturbowało moje serce. Ale znając inne powieści autorki, różnie może być. Mogę już nie skleić serca, ale i przecież możliwe jest coś jeszcze...

"Czas na ciszę" to piękna, bolesna i wzruszająca powieść o miłości, przyjaźni, chorobie, trudnej przeszłości, zaufaniu, marzeniach i sile muzyki. Czy Oksana i Kosma przezwyciężą przeszkody i będą szczęśliwi? To już musicie sami sprawdzić. Ania zaserwowała mi coś, czego dawno nie przeżyłam. Chcę więcej!

...

Annę Dąbrowską poznałam przy okazji książki ?W deszczu? i zakochałam się w jej piórze. Tworzonych przez nią emocjonalnych słowach, mających głębię, mających duszę i silny przekaz dla czytelnika. Naprawdę z przyjemnością czyta się jej książki.

Przyszedł czas na historię Kosmy, mężczyzny, który stoi na rozwidleniu dróg, ale trafia się okazja i wraca na stare śmieci. Będzie jurorem w popularnym programie telewizyjnym. Mężczyzna z mroczną przeszłością pokaże swoją jasną stronę ?

?Wszystkie uczucia uleciały ze mnie kilkanaście lat temu i nie pozwoliłem swojemu sercu ponownie się odrodzić.?

Oksana jest więźniem swojego brata, który jest chory. Jednak nadszedł czas, aby dziewczyna goniła za swoimi marzeniami. Zgłasza się do programu, gdzie jurorem właśnie jest Kosma. Kiedy się spotkają nic nie będzie oczywiste. Będzie przyciąganie, będzie chemia, ale oboje chcą czegoś innego od życia. Czy będą wstanie wejść na wspólną drogę wiodącą ku wspólnemu życiu ?

?Czasami miałem wrażenie, że moje serce, marzy o kimś, do kogo zawsze mogłoby wracać.?

Kosma i Oksana stanowią emocjonalną mieszankę uczuć, których się boją, w które nie wierzą, bo nadzieja to nie zawsze wszystko. Bo czasem trzeba odpuścić, albo właśnie wziąć byka za robi i walczyć do utraty tchu.

?Najsilniejsza miłość bywa destrukcyjna. Zniszczę cię nią, a ty zniszczysz mnie. Wchodzimy razem do pewnej pułapki.?

Anna zrobiła napisała historię z mocnym przekazem z niesamowitą, niespotykaną historią, która jest piękna. Jest zarazem mocna i delikatna, rozpalająca zmysły jak i stawiająca do pionu. Jest emocjonalną przejażdżką kolejną górską. Dodatkowo koniec, no naprawdę ? Żadnego epilogu, ni nic ? Oj Pani Aniu, jak tak można ?

Szukacie czegoś nieszablonowego, zaskakującego i zarazem porażającego ? Proszę bardzo, gwarantuje dobrą lekturę z masą uczuć dołączonych w pakiecie. Myślę, że Oksana i Kosma rozpalą Wasze serca oraz duszę.
Ja daje dziesięć na dziesięć.

ŁĄCZY ICH TYLKO MUZYKA?
Po takim streszczeniu, chyba nikomu nie trzeba mówić jaką osobą jest główna bohaterka powieści, Oksana. Autorka, stawiając na naprzemienną narrację pierwszoosobową, pozwala czytelnikowi poznać życzliwą i ciepłą dziewczynę, dla której poświęcenie i umiejętność dostrzegania potrzeb drugiego człowieka stają się cechami flagowymi. Dziewczyna pracuje w piekarni, by zapewnić stabilność finansową swojej rodzinie, a łączenie obowiązków służbowych z innymi sprawia, że bywa skrajnie zmęczona. Nie narzeka jednak na swój los, walcząc, bo wie, że tylko tak może dobrnąć do celu. Nic więc dziwnego w tym, że idąc do programu muzycznego, Oksana nie myśli o sobie, a o swoim bracie, któremu potrzebny jest przeszczep płuc. Z kim przychodzi się jej mierzyć? Ano po drugiej stronie barykady staje Kosma, były członek zespołu, zamożny chłopak, który miewa swoje humory. Bywa chłodny w obyciu, bywa trudny. Ale pod warstwą pozorów skrywa takie problemy, jakie miewa każdy z nas. Ceni sobie ciszę, bo po latach rozgłosu tylko ona daje mu ukojenie. Czy przyniesie je coś jeszcze? Zapewniam, że autorka wykreowała tą dwójkę tak, iż kibicowanie jej staje się priorytetem.

MIŁOŚĆ I MUZYKA
?Czas na ciszę? to opowieść o miłości z niewymuszoną, naturalną namiętnością i niezwykłym wyczuciem smaku. Autorka wykreowała romans wykraczający poza banalne i typowe sceny. Stworzyła coś o wiele głębszego, toteż nie zabrakło emocji wylewających się ze słów. Chwytliwe i wiarygodne dialogi sprawiły, że pomiędzy postaciami wyczuwalna była chemia. A dzięki wątkom pobocznym u boku lektury nie nudziłam się nawet przez chwilę. To także powieść o chorobie, która nie patrzy na wiek i przewartościowuje wszystkie priorytety, o tym, że pieniądze szczęścia nie dają, ale mogą wiele ułatwić. O mocy poświęcenia i dobra, które powraca. Historia o utracie, bólu, ale także nadziei, z pięknym, muzycznym tłem, które staje się spoiwem całej fabuły.

PODSUMOWANIE
Nowa powieść autorki, choć i bez podobnego finału pozostawiłaby po sobie ślad także po zamknięciu ostatniej strony, zafundowała taki koniec, że nie będę mogła odpuścić sobie dalszego ciągu. Wciąż o niej myślę. Pełne zaskoczenie. Choć książka wchodzi w skład serii, można potraktować ją jak samodzielnie funkcjonującą historię. Książka o ludziach młodych, jednak taka, która może przypaść do gustu i starszym czytelniczkom, ze względu na wplecenie wątków ponadczasowych i emocji, które dotyczą nas wszystkich. Nie będziecie zawiedzeni. Polecam.

RECENZJA PATRONACKA:
?Czas na ciszę? Anny Dąbrowskiej to powieść obyczajowa. Główny bohater to Kosma, piosenkarz mieszkający w Szwecji. Dzięki otrzymanej propozycji postanawia wrócić do swojego ojczystego kraju i zostać jurorem w programie muzycznym. Oksana, dziewczyna o pięknym głosie decyduje się wystartować w eliminacjach, w których Kosma będzie jej jurorem oraz trenerem. Być może wygrana dziewczyny w programie pomoże w chorobie jej brata.


Zaufałyśmy autorce i postanowiłyśmy objąć patronatem medialnym tę powieść. To trzecia część z cyklu ?Płomienie?. Nie trzeba znać pozostałych części by ją przeczytać. Nie zawiodłam się czytając, choć dopiero po kilkunastu stronach się wciągnęłam, bo z początku mnie nudziła, ale dałam jej szansę. Było warto. Powieść mnie zaintrygowała. Uwielbiam książki z tematyką muzyczną. Najpierw zafascynował mnie opis, a potem piękna okładka. Pani Ania stworzyła idealną fabułę. Zbyt rzadko to robię, ale mogę ją porównać do twórczości amerykańskiej autorki Colleen Hoover, po prostu to nasza polska Hoover.
Bohaterowie w tej pozycji są od siebie różni, borykają się z różnymi problemami. On bogaty piosenkarz na poziomie, posiadający forsy jak lodu, może mieć każdą dziewczynę na świecie. Jednego dnia bywa sympatyczny, a zaś drugiego bezduszny i bezuczuciowy. Ona biedna, błąkająca się istota. Mająca na głowie dom, ojca i chorego brata, który zmaga się z ciężką chorobą. Zakończenie bardzo mną wstrząsnęło, nie tego się spodziewałam. Teraz tylko trzeba czekać na kolejną część. Podsumowując książka jest o miłości, przyjaźni oraz chorobie i zmagającymi się demonami z przeszłości. Polecam. Godna przeczytania.