Czas odczuwalny Proust i doświadczenie literackie

Opis produktu:

Po Prouście francuska literatura celebruje szaloną miłość razem z Bretonem i Aragonem, przemienia się w filozofię wraz z Sartrem, staje się polityką z Malraux, moralnością wraz z Camusem czy też spojrzeniem flaubertowskim wraz z minimalizmem Blanchota i Nouveau Roman, i w końcu, wraz z Célinem, rywalizuje z proustowskim poszukiwaniem emocji, choć sprawia wrażenie, jak gdyby odrzucała jego "francusko-jidyszowy" styl i seksualność. Spośród nielicznych autorów zwracających uwagę na Prousta to Blanchot - i jego orfizm - uprzywilejowuje implozję pustki, która powiększa sferę Czasu odnalezionego. Niemniej jednak owa przenikliwość pozostaje zależna od milczenia w kwestii brutalności zła, które u Prousta jest samotnym rewersem niestałości Bytu. Upierać się przy amoralizmie proustowskiego dzieła będzie dwóch podziwiających go pisarzy: katolicki moralista interesujący się rozkoszami piekielnymi, który go opłakuje - czyli Mauriac - oraz badacz doświadczenia mistycznego, który go wychwala - którym jest Bataille. Natomiast poważny Walter Benjamin będzie się zastanawiał nad tym "eleackim" szczęściem tych odmiennych "materii". Pełnia proustowskiego doświadczenia - zmysłowa, sztuczna, bluźniercza - ciągle nam się wymyka. Gilles Deleuze komentuje tę proustowską koncepcję homoseksualizmu z rzeczowością filozofa, który zrozumiał odkrycie Freuda: odróżnia homoseksualizm "ogólny i ścisły" od homoseksualizmu "lokalnego i nieścisłego". Ten ostatni opiera się na "współistnieniu fragmentów dwóch płci, cząstkowych przedmiotów, które nie mogą się ze sobą porozumieć", oraz na "oddzieleniu od siebie płci-narządów". Całość zmierza tutaj w kierunku "transseksualizmu jako ostatecznego poziomu Proustowskiej teorii".