Czas powrotów

Gdy sięgałam po Czas powrotów Pani Joanny Kruszewskiej, nie wiedziałam że to już trzecia część serii o bohaterach z Podlasia. Czytając płynnie zostałam wciągnięta w historię Leszka i jego rodziny.
Mam taką metodę, że zaznaczam sobie fragmenty, które zrobiły na mnie wrażenie. W tej powieści zaznaczyłam ich aż kilka. Wszystkie takie ludzkie, życiowe.
- Więc się nie bój. ? Delikatna, naznaczona już tu i ówdzie ciemniejszymi plamkami dłoń musnęła jednak palce Małgorzaty. ? Połóż się spać, prześpij się, a zobaczysz, co ze sobą przyniesie.
- A następne?
- Tak samo, prześpisz się i znowu zobaczysz. Po co się bać? Podobno odważni nie żyją zbyt długo, ale z kolei tchórze nie żyją wcale. Tak gdzieś słyszałam, w każdym razie nie marnuj czasu na strach. Przecież bojąc się cierpienia, już cierpisz, mimo że jeszcze nie ma powodu do cierpienia. Tak jakby strach był już preludium, rosnącym początkiem czegoś, co może w ogóle nie nastąpić, czymś zupełnie nieprawdziwym. A po cóż się na to skazywać?
Powieść rozpoczyna się dość dramatycznie. Od próby popełnienia samobójstwa przez Małgorzatę. Dorosłą córkę Leszka, która wkroczyła w jego życie i próbuje znaleźć w nim swoje miejsce. Ale to nie wszystkie zawirowania w rodzinnym domu. Iwona chce się skupić na pracy zawodowej. Uzgadnia z mężem że, ten ma się ma zająć się domem. Mężczyzna uczy się gotować i podchodzi do tego zadania bardzo metodycznie. Ich córka Helena ma coraz większe problemy z mężem. Nie mogą się porozumieć. Przestają z sobą rozmawiać i pojawia się coraz większa przepaść między małżonkami. To jeszcze nie koniec wyzwań jakie staną przed tą rodziną. Dowiecie się czytając Czas powrotów.
Mimo iż nie czytałam poprzednich tomów, polubiłam rodzinę z Podlasia. Trzymam kciuki za Małgorzatę, Leszka oraz Lenę i jej małą rodzinę. Za ich wybory i popełnione błędy. To wszystko takie ludzkie, nasze. Wielokrotnie wzruszyłam się czytając tą powieść. Musicie ją przeczytać ...

?Nic nie jest straszne, gdy otaczają nas kochająca rodzina i prawdziwi przyjaciele.?

Iwona i Leszek muszą zamienić się rolami, nie mają wyjścia. Ona całkowicie poświęca się pracy, a on, emeryt, przejmuje obowiązki domowe. Nie jest mu łatwo, nigdy tego nie robił, zawsze wszystko miał podstawione pod nos. Musi nauczyć się gotować i ogarniać dom. Lena ich córka tryska energią, pomimo licznych przeszkód, prowadzenie cukierni idzie jej coraz lepiej, jednak między nią, a mężem widnieje coraz większa rysa, nie mogą znaleźć wspólnego języka. Dość niespodziewanie odzywają się tajemnice z przeszłości. W życie Leszka i jego rodziny wkroczyła jego dorosła córka ? efekt romansu sprzed lat. Kobieta kierowana, złymi emocjami, zazdrością i niechęcią wyrządziła wiele zła. Będzie musiała uporać się ze swoimi problemami, zaczyna od akceptacji siebie samej. Czy jej się uda?

Dobrze jest się otaczać rodziną i przyjaciółmi, wtedy wszystko wydaje się być łatwiejsze. Akcja powieści toczy się swoim rytmem i niesie emocje. Czytanie od początku do końca było przyjemnością, a uśmiech często mi towarzyszył. Ciekawie ukazani bohaterowie, to zwykli ludzie zmagający się z tym co los im niesie, ich radości, smutki, chwile pełne wątpienia, nadziei, zapału. Zżyłam się z nimi, kibicowałam im, miałam nadzieję, że w końcu wszystko będzie po ich myśli.

Historia rodziny jakich wiele, wyznawane wartości, przyjaźń, zaufanie, bycie razem. Zwykła, niezwykła codzienność, naznaczona coraz to nowymi wyzwaniami jakie niesie życie. Ważne życiowe problemy, trudne decyzje i ich konsekwencje. A dookoła szaleje pandemia, która dodatkowo wszystko utrudnia i wymusza ograniczenia. Nowe wyzwania, obowiązki, konieczność zmiany ról, to wszystko jest trudne, wymaga poświęcenia i chęci. Poplątane uczuciowe ścieżki, niedopowiedzenia, brak szczerych rozmów, oddalenie. Zaufanie, które raz utracone tak trudno odzyskać. Ogromna wartość prawdziwej, szczerej przyjaźni. Popełniane błędy, troski, umiejętność niesienia pomocy i proszenie o nią w razie potrzeby. Samo życie?

Bardzo życiowa, wzruszająca, barwna powieść obyczajowa. Niesie refleksje, daje do myślenia, ukazuje jak ważna w naszym życiu jest obecność drugiego człowieka. Małe chwile szczęścia, radość z drobiazgów, ulotnych chwil, niby tak mało, a jednak mają ogromną wartość i wpływ na nasze dobre samopoczucie. Polecam całą serię, Tatiasza i jej książki :)

Perypetii rodziny z Podlasia ciąg dalszy.
Iwona i Leszek zmieniają swoją codzienność - teraz to ona pracuje a on staje się panem domu, co wcale takie łatwe nie będzie, kiedy jest się przyzwyczajonym do gotowych obiadków.
Małgorzata natomiast, córka Leszka, powoli zaczyna akceptować wszystko, czego doświadczyła, by ruszyć do przodu.
Tymczasem w życiu Leny, właścicielki kawiarenki, nadejdą największe zmiany. Ale i tutaj, na tym polu, musi wykazać się siłą i opanowaniem.
Czy da radę? Jakie problemu tym razem zesłał na nich wszystkich los? Jakie podejmą decyzję i jakie będą ich skutki?

Historię rodziny Leszka i Iwony poznałam już w dwóch pierwszych tomach, "Czas leczy rany" oraz "Czas nadziei". Teraz kolejna część, której byłam ciekawa.
Autorka tutaj pokazała prozę życia. Nieprzewidywalność losu. Jego przewrotność. Plany kontra rzeczywistość. To, jak nie sposób nakłonić serce, by słuchało rozumu. Jak ciężko jest podjąć decyzje, kiedy potem przyjdzie stanąć oko w oko z ich skutkami. Nieraz bolesnymi, długo gorącymi się, pozostawiających blizny. Ale takie właśnie jest życie. I tak właśnie autorka plastycznie je ukazała pod ramię z aktualną sytuacją na świecie, jaką jest pandemia.
Fajnie móc było wrócić do rodziny, która pokazywała siłę wartości. Przyjaźni i miłości. Wsparcia i empatii. Trzymałam kciuki za nich wszystkich. Ale autorka nie szczędziła im trosk oraz zmartwień. Burzyła spokój, dostarczając bólu i smutku. Bardzo plastyczne opisy. Dialogów może niea zbyt wiele ale taka ilość wydaje się być wystarczająca.
Jestem ciekawa czy i o kim będzie kolejny tom. Ten póki co mogę wam szczerze polecić, ale koniecznie po zapoznaniu się z dwoma powyżej wymienionymi częściami.
...