Czerwone Jezioro

Jak to może być cudownie, gdy los potrafi na naszej drodze postawić wspaniałych ludzi. U Julii Łapińskiej był to dziadek Janek, który raczył ją opowieściami o mieszkańcach i okolicy sąsiadującej z garnizonem w Bornem Sulinowie.Jak to cudownie, że ta młoda pisarka mogła spędzić czas na penetracji okolicy Bornego, zwiedzać ruiny, bunkry, odwiedzić opuszczone miasto Kłomino i spotykać ludzi, którzy pamiętali czasy świetności Bornego Sulinowa w okresie stacjonujących tam wojsk radzieckich.
Bo to właśnie dzięki tym wędrówkom i opowieściom wykiełkowała myśl o napisaniu Czerwonego jeziora.

Wszystko zaczyna się od zlecenia na sfotografowanie przyjęcia weselnego rosyjskiego oligarchy Borysa Morozowa. Kuba Krall to jego kolega z dzieciństwa, który wraz z Borysem wychowywał się w Bornem Sulinowie. Zupełnie przypadkowo Kuba staje się świadkiem tego jak świeżo poślubiona małżonka kolegi, zdradza go z jego własnym ochroniarzem, który tuż nad ranem zostaje znaleziony martwy.
Ofierze odcięto palce u dłoni, okazuje się, że podobne zabójstwo miało miejsce 25 lat temu.
Co może łączyć obydwa morderstwa? Czy coś łączy ofiary i kto dopuścił się tak odważnej zbrodni na terenie pilnie strzeżonego hotelu podczas przyjęcia weselnego?
Czerwone jezioro zaskakuje swą treścią i stylem. Ta książka jest świeżym powiewem na arenie polskiego kryminału.
Ciekawa opowieść, mnóstwo szczegółów historycznych związanych z Bornem oraz wspomnienia, kiedy to wojska radzieckie opuszczały miasto i niestety, smutny koniec wielu pięknych miejsc oraz zdewastowanie okolicznych miejscowości i doprowadzenie zabytków do ruiny .
Oryginalni bohaterowie, każdy z ciekawą przeszłością, choć nie każdemu z nich los był przychylny. Traumy z przeszłości, okropne wspomnienia i śmierć, na którą trzeba było patrzeć przez obiektyw aparatu.Koszmar, który zdaje się nie mieć końca, a w tym wszystkim zbrodnia, ogromne pieniądze, tajemnice sprzed 25 lat.Jest też wielka miłość, ogromny dramat i zdjęcia odkrywające straszną prawdę. A nad tym wszystkim zemsta mająca pomścić niewinnie utracone życie.
...

Jezioro Pile na Pojezierzu Drawskim uchodzi za jedno z najciekawszych akwenów na tym pojezierzu. W powieści Juli Łapińskiej nosi nazwę Czerwonego jeziora, a to z racji miejskiej legendy, która o nim krąży od czasów, gdy w Bornem Sulimowie stacjonował rosyjski garnizon. W latach osiemdziesiątych tej nazwy używali nawet niektórzy Rosjanie. Nie wiadomo, ile jest prawdy w tej legendzie, może tyle, co o krążącej czarnej wołdze, ale od lat ta lokalna historia żyje własnym życiem i ma się dobrze.

Kuba Krall główny bohater, dwadzieścia lat zarabiał na życie robieniem zdjęć, był ciągle w podróży między jedną wojną a drugą. To zajęcie gwarantowało mu adrenalinę, jakiej nie znalazłby w żadnej innej pracy. Teraz nie widzi możliwości powrotu do profesji, nie tylko z racji tego, że redakcjom skończyły się pieniądze, ale on sam się już wypalił. Zniszczyło go to, co widział i przeżył, cierpi na zespół stresu pourazowego, nadużywa alkoholu i jest zadłużony u matki, chociaż ma z nią nie najlepsze relacje. Niegdyś świetny fotograf, teraz wrak człowieka, wraca do Bornego Sulimowa, chociaż wolałby tego uniknąć. Wraca, bo przyjął zlecenie zrobienia zdjęć na weselu rosyjskiego oligarchy, swojego dawnego znajomego z czasów garnizonu. To zlecenie ma go wyratować z tarapatów finansowych, chociaż sesja zdjęciowa na weselu jest poniżej jego aspiracji. Niestety to wesele będzie początkiem jego kłopotów. Gdy postanawia sobie zrobić przerwę i odetchnąć świeżym powietrzem w parku natyka się niechcący na parę w niedwuznacznej sytuacji. Zna ich oboje, ale nie zamierza się wtrącać, więc przemilcza całą sprawę. Niestety jedno z nich zostaje rano znalezione martwe z odciętymi palcami u obu rąk. Kubę ogarnia przerażenie. Kto i dlaczego zabił i czy ten ktoś wie, że był w nocy w ogrodzie?

Do śledztwa zostaje przydzielona Inga Rojczyk, podkomisarz policji Wydziału Dochodzeniowego w Szczecinku , która z Poznania przyjechała w te rejony za swoim mężem. Wyjazd na prowincję nie był szczytem jej marzeń. W Poznaniu jej kariera nabierała rozpędu, a w okolicy, w której zamierzała spędzić spory kawałek życia ?kobietom przebić się w męskim świecie jest równie łatwo, jak ludzkości skolonizować Marsa?. Nie szanują jej koledzy i nie szanuje szef, chociaż Inga jest świetną policjantką z niezwykłym instynktem, lecz nikt tego nie dostrzega, a wręcz przeciwnie, jest celem niewybrednych żartów, bo koledzy lubią dominować.
Z racji sprawy morderstwa, ścieżki Kuby i Ingi się przecinają. Co prawda nie pałają do siebie sympatią, ale świetnie się uzupełniają. Inga chce dopaść mordercę, a Kuba wyjaśnić udział swojej matki w tej sprawie. Autorka stworzyła świetny nietuzinkowy duet śledczych. To było niezwykle przeżycie, móc uczestniczyć w prowadzonym przez nich dochodzeniu, widzieć wszystko ich oczami, podziwiać intelekt i spostrzegawczość obojga.

?Czerwone jezioro? jest, to opowieść przedstawiona z dwóch perspektyw czasowych, wszystko, co ma teraz miejsce, jest ściśle związane z tym, co zdarzyło się przed laty w garnizonie. Bardzo istotnym elementem tej historii są wspomnienia zawarte w pamiętniku Katarzyny Krukowskiej, które doskonale odzwierciedlają życie w latach osiemdziesiątych, gdy ludzie byli zachłyśnięci życiem w garnizonie. Dla mieszkańców miasta wszystko, co dotyczyło garnizonu, było niezwykłe, takie eleganckie. ?Sosny dwa razy wyższe, dostojne jak żołnierze na defiladzie. Borne to inny świat, nawet powietrze jakby lepsze?.

Julia Łapińska napisała wyśmienitą powieść sensacyjno-kryminalną z intrygującą zagadką, w której umiejętnie połączyła wszystkie elementy fabuły. ?Czerwone jezioro?, to mistrzowsko napisana książka, jedna z tych, których nie sposób odłożyć, póki nie przeczyta się do końca. Jedna z lepszych, które przeczytałam w tym roku. W tle Milion krwistych róż wielki przebój lat osiemdziesiątych śpiewany przez Ałłę Pugaczową utwór, który nieustannie towarzyszy bohaterom książki, z doskonałym tłumaczeniem tekstu Krzysztofa Łapińskiego. No i oczywiście ogromne pieniądze, które zmieniają człowieka, zachłanność i zemsta, tłumiona latami, która wybucha w końcu ze zdwojoną siłą.

Jednym słowem, doskonały debiut. Ta książka jest tak świetnie napisana, że moja recenzja nie jest w stanie oddać całego zachwytu, jaki we mnie wzbudziła. Na pochwałę zasługuje przede wszystkim warsztat pisarski autorki. Nie ma tu zbędnych opisów, a fabuła została dopracowana w najmniejszym szczególe. Wiedzę dotyczącą myśli, przeżyć i uczuć bohaterów, Julia Łapińska dawkuje po malutkim kawałku, tu zdanie, tu dwa, powoli uzupełniając kolejne luki w opowieści, by w końcu wszystkie elementy trafiły na swoje miejsce. Smakowałam ten kryminał niczym najlepszą potrawę. Ciągle mi było mało. Zaczęłam czytać powoli, żeby delektować się każdym zdaniem i nie uronić ani słowa z tej smakowitej powieści, ale im bliżej było końca, emocje nie pozwalały mi już na powolne czytanie. Kartki prawie same się przewracały. Wszystko zostało wyjaśnione, wątki domknięte, ale drzwi na koniec zostały lekko uchylone. Wystarczy je dobrze popchnąć, by rozpocząć nową historię z udziałem tych samych bohaterów, na co bardzo liczę. Autorka tak świetnie pisze, że z ogromną przyjemnością przeczytam każdą jej kolejną książkę.

jestem zaskoczona jak dobra jest ta książka, przeczytałam ją dosłownie w jeden weekend. Mega wciągająca wiec czekam na kolejne ten autorki

Książka na pewno warta przeczytania, uważam że to dzieło, pięknie napisana i bardzo wciągająca. Autorka zrobiła świetną robotę i tylko czekam na jej kolejne debiuty. Fabuła nie jest płytka i prosta, miesza w głowie i zajmuje. Gandalf.com.pl

Książka na pewno warta przeczytania, uważam że to dzieło, pięknie napisana i bardzo wciągająca. Autorka zrobiła świetną robotę i tylko czekam na jej kolejne debiuty. Fabuła nie jest płytka i prosta, miesza w głowie i zajmuje.

Borne Sulinowo intryguje swoją historią, dlatego jest tak wdzięcznym miejscem, w którym można umieścić akcję powieści kryjącej w sobie tajemnicę i mrok. Uczyniła to również Julia Łapińska w swojej debiutanckiej książce ?Czerwone jezioro?. I ze znakomitym efektem!

Barwnie i wnikliwie ukazuje tło społeczne zarówno obecne, jak i sprzed dwudziestu pięciu lat gdy w Bornem mieścił się radziecki garnizon. Podsycając ciekawość i niepokój czytelnika wplata w opowieść legendę o Czerwonym Jeziorze, w którym czerwonoarmiści topili porwane i zgwałcone dziewczyny.

Kuba Krall, uznany fotoreporter wojenny, fotografuje ślub dawnego przyjaciela. Długi zmuszają go do pracy poniżej swoich aspiracji. Jako fotograf dostrzega więcej, nie spodziewa się jednak, że jego zdjęcia okażą się ważnym dowodem w sprawie morderstwa.

Również fotografie zaprowadzą go w przeszłość, która skrywa swoje sekrety.

Tocząca się linearnie akcja przerywana jest lekturą kartek z pamiętnika dziewczyny żyjącej tu w 1988 roku. I również Kuba coraz częściej wraca w myślach do tamtych czasów i swojego dzieciństwa w garnizonie. Czy przeszłość uchyli rąbka tajemnicy?

Krótkie rozdziały kształtują dynamikę powieści, a każdy z nich dorzuca ziarnko piasku do klepsydry odliczającej czas do wyjaśnienia zagadki. Śledztwo prowadzi lokalna policjantka, Inga Rojczyk walcząca o pozycję w zdominowanym przez mężczyzn, małomiasteczkowym komisariacie. Czy współpraca tych dwojga przyniesie wyjaśnienie nie tylko aktualnych zdarzeń, ale odkryje karty przykryte kurzem czasu?

Autorce udało się stworzyć nie tylko klimatyczny i wciągający kryminał, w którym dodatkowym magnesem są wykreowani bohaterowie, ale również zwrócić uwagę na ważne problemy społeczne między innymi zespół stresu pourazowego, czy dyskryminację płci. Powieść zyskałaby jednak na bardziej skrupulatnej redakcji, bo choć styl autorki bardzo przypadł mi do gustu, to powtarzane fakty nieco irytowały. Poza tym drobnym mankamentem to świetny debiut i przyklaskuję wszystkim zachwytom pod jego adresem.

Debiut literacki, bardzo dobry debiut, i dobra, mocna, dająca do myślenia powieść, kryminał, thriller....bo Czerwone jezioro ma elementy każdego z tych gatunków. Przy tym, co ma spore znaczenie, powieść bardzo aktualna ponieważ traktująca o ludziach i o rosyjskiej duszy, tej szeroko, bardzo szeroko rozumianej duszy.
Nic dziwnego, że Czerwone jezioro wygrało konkurs Wydawnictwa Agora na najlepszą powieść sensacyjną.
Początek jest mocny, a dalej, z każdą kolejną stroną jest coraz lepiej.
Mamy wszystko czego potrzeba, żeby zachwycić się lekturą. Są spore tajemnice i niedopowiedzenia. Jest ekskluzywne przyjęcie z okrutnymi zbrodniami, które zostały popełniane wiele lat temu w radzieckim garnizonie. Jest mnóstwo niedomówień i fałszywych tropów.
Jest też on, Kuba Krall, najlepszy polski fotoreporter, autor szokujących zdjęć ze wszystkich wojen ostatnich lat. Dostaje proste z pozoru zlecenie zrobienia zdjęć na ekskluzywnej imprezie dla bogatych i jeszcze bogatszych. Jak szybko się okaże, nic w tym miejscu nie jest takim jakim się wydaje być.
Dodatkowo jego zdjęcia, z pozoru zwyczajne, szybko okażą się niezwykłymi, kryjącymi niejedną, dotąd ukryta w mroku tajemnicę.
Mamy wspaniale przedstawione otoczenie, doskonały sekret wyłaniający się krok po kroku.
Sekrety przeszłości, dotąd skrzętnie skrywane, mieszają się z wydarzeniami teraźniejszymi.
Tajemnice radzieckiego garnizonu splecione z życiem obecnej ludności, biednej, skrytej, zupełnie inaczej patrzącej na świat. Do tego grono bogaczy, ich świat i przekonanie, że mogą wszystko, nawet zmieniać, dopasowywać do siebie przeszłość.
Do tego kwestia najważniejszych chyba uczuć, miłości i przyjażni, które zostają wystawione na naprawdę ciężką próbę.
Jednak tym, co naprawdę mnie zachwyciło była konstrukcja głównego bohatera, Kuby Kralla. Trudno do czegoś, kogoś go przyrównać. Takich steranych życiem, mocno doświadczonych postaci jest w literaturze sporo. Jednak Kuba, doświadczony, przeczołgany, znajdujący się na dnie, zdaje się tkwić w jakiejś niewoli, kajdanach. To tylko przenośnia, ale od początku lektury miałam wrażenie, że tego człowieka coś trzyma, gnębi, osacza. Świetnie nakreślona postać, która na długo zapadnie w pamięć.
Tak naprawdę, obok sylwetki Kuby każda z postaci jest świetnie przedstawiona, drobiazgowo, z dbałością o szczegóły i wymowę. Przykładem może być pewien stary, żyjący wspomnieniami Rosjanin. Z jednej strony sprawia, iż jesteśmy trochę zniecierpliwieni, a z drugiej rozczula, ale i wskazuje ważne, istotne kwestie.
Taką sylwetkową wisienką na torcie jest para, która rozpoczyna książkę. Chodzi o rosyjskiego bogacza i piękną, młodą dziewczynę. Z pozoru to układ oczywisty- on starszy bogaty, ona młoda, której zależy tylko na jego pieniądzach. Ale czy tak jest naprawdę? Autorka dosyć szybko udowadnia, iż w jej książce nic nie jest tak oczywistym, jakim zdaje się być i wszystko ma ukryte drugie dno. Nieoczywista jest także sama książka. Lekturę rozpoczyna się z pewnością, iż to kryminał, no może thriller. W trakcie czytania to przekonanie kilkakrotnie ewoluuje. A pod koniec, już niczego nie jesteśmy pewni.
A czym jest tytułowe jezioro? Tego nie zdradzę. Napiszę tylko, iż to nic oczywistego, taka metafora, w której każdy może zobaczyć coś innego. Polecam. Bardzo mocno polecam.

Kuba Krall, najlepszy polski fotoreporter, ma sfotografować przyjęcie weselne wszechwładnego i cynicznego rosyjskiego oligarchy Borysa Morozowa. Ale oko fotografa potrafi wyłowić z luksusowej scenerii niewygodne szczegóły. Pannę młodą, która jeszcze na weselu zdradza świeżo poślubionego męża. Tajemniczego mężczyznę w szatach jurodiwego. Zmasakrowane zwłoki, które ktoś podrzuca nad ranem na teren imprezy... Kluczem do rozwiązania zagadki okazują się zdjęcia. Trzeba tylko wiedzieć, jak na nie patrzeć.

Powieść Julii Łapińskiej ma sporo do zaoferowania. Wątków jest sporo i świetnie się przeplatają. Autorka potrafi tworzyć opisy, w których poznajemy przeszłość bohaterów i zaczynamy powoli rozumieć ich sytuacje i motywacje. Makabryczne odkrycie to początek opowieści ukazującej mroczną historię, w której zemsta, żądza władzy czy posiadania drugiego człowieka zostają precyzyjnie obnażone.

Autorka zaciekawiła mnie kryminalnymi aspektami ? interesujące są kwestie społeczne, związane z transformacją ustrojową po 1989 roku. Intrygujące okazują się też relacje między światem przestępczym, policją, byłymi żołnierzami radzieckimi ? opisane są w sposób wiarygodny i przekonujący, jednocześnie dający wiele do myślenia.

?Czerwone jezioro? to dobry kryminał. Szczegółowe śledztwo, bogate portrety psychologiczne, masa różnorodnych wątków, które przeplatają się ze sobą, tworząc logiczną całość. Hmm... czegóż więcej sobie życzyć?

...