Czerwone złoto. Kryminał kulinarny

Czerwone złoto to drugi tom kryminalnej serii Toma Hilldenbranda. I jest to nie byle jaka seria, bowiem przy okazji wcześniejszego tomu, po raz pierwszy usłyszałam o kryminałach kulinarnych! Diabelski owoc zaintrygował mnie, był idealną przystawką do kolejnej części. Czy Czerwone złoto okazało się równie ciekawe?
Podczas wystawnej kolacji organizowanej przez burmistrza Paryża, umiera mistrz sushi Mifune. Policja uznaje, że jego śmierć była przypadkowa, jednak burmistrz prosi o pomoc Xaviera Kieffera. Za namową przyjaciółki mężczyzna podejmuje się prywatnego śledztwa. Jako kucharz wie, gdzie i kogo pytać. Czy uda mu się jednak rozwiązać zagadkę? Czy sam nie stanie się przy tym ofiarą? A może trafi na znacznie większą sprawę niż początkowo przypuszczał?
Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam pozytywnie nastawiona do całej serii. Z ciekawością zabrałam się do kolejnej części, oczekując od niej lekkiej rozrywki, wciągającej akcji i... mocno podrażnionego podniebienia! Zdecydowanie nie zawiodłam się. Czytając powieść miałam przed oczami wspominane potrawy, a ślinka aż mi ciekła na myśl o specjałach, którymi zajadali się bohaterowie. Autor sprytnie wplatał w fabułę opisy dań, tak iż stanowiły smakowity dodatek, a nie główną treść książki.
O kulinarnych walorach powieści mogę mówić w samych superlatywach. Jak sprawa się ma z wątkiem kryminalnym? Dotyczy on śmierci mistrza sushi, ale po nitce do kłębka dotarłam do grubszej sprawy - niebotycznie drogich ryb, handlu i hodowli tuńczyków. Co lepsze i smaczniejsze gatunki są na wymarciu, coraz mniej się ich łowi, przez co ich ceny rosną. Ale niektórzy widzą w tym swoją szansę i okazję na zarobienie sporej gotówki. Gdzie pieniądze, tam i niebezpieczeństwo. Chociaż pojawia się ofiara śmiertelna, powieść nie jest krwawa i brutalna, jak oczekiwalibyśmy po kryminale. Podczas lektury nie miałam wrażenia, iż zapadam się w mrok i otacza mnie pewnego rodzaju napięcie. Kryminały Hillenbranda są lekkie, ale nie mniej wciągające niż dotychczas mi znane historie.
Plusem Czerwonego złota ponownie są bohaterowie. Xavier Kieffer nie jest ani trochę wyidealizowany: ma lekką nadwagę, nie wie co to wifi. Zawsze może liczyć na swojego fińskiego przyjaciela Vatanena, który jest wyjątkowo wyluzowany jak na urzędnika. Do tego towarzystwo pięknej Valerie Gabin, posiadaczki wielkiego majątku, która woli trampki i podróż rowerem niż elegancką limuzyną.
Powieść Hillenbranda to idealna odskocznia od szarości za oknem. Kryminał, w którym można się rozsmakować niczym w naszym ulubionym deserze. Już teraz czekam na kolejne przygody kucharza!

"Czerwone złoto" Toma Hillenbranda to książka dla wszystkich, którzy posmakowali w pierwszym tomie przygód kucharza Xaviera Kieffera- "Diabelski owoc".
Od czasu rozpoczęcia związku z najznamienitszą krytyczką kulinarną Francji, luksemburski kucharz zapraszany jest na rozmaite prestiżowe imprezy kulinarne. Jedna z takich imprez- wydana przez mera Paryża, kończy się zaraz po przystawce. Na tej to właśnie kolacji najlepszy, a na pewno najsłynniejszy, kucharz sushi Ryuunosuke Mifune pada nagle martwy. Przyczyna zgonu? Nie inna niż zatrucie rybą. Kucharz detektyw jest jednak bardzo sceptyczny co do przyczyny zgonu. Czy najlepszy kucharz sushi mógłby zatruć się rybą? Czy sam wybierając nie zwróciłby uwagi na jakość i pochodzenie ryby? Kieffer widzi w całym zdarzeniu zbyt wiele sprzeczności, aby uwierzyć w tę wersję wydarzeń. Zanurza się w świat kuchni specjalizującej się w sushi i poznaje okrutną prawdę. Istnieją ryby droższe od złota. Dużo cenniejsze niż ludzkie życie. Czy poznamy przyczynę śmierci Ryuunosuke Mifune? Czy dowiemy się czym tak naprawdę jest tytułowe "Czerwone złoto"?
Hillenbrand pokazuje nam, że wbrew pozornym rozbieżnościom, sztuka kulinariów i mroczny świat zbrodni, są ze sobą powiązane. Bardziej niż moglibyśmy przypuszczać. Łączy je poczucie stylu, cała gama doznań, które równie mocno mogą pobudzić żądzę i wyzwolić najskrytsze pragnienia, uwolnić niepewność i zaintrygować, jak nic innego na świecie.
Za największy plus tej powieści uważam podanie na jednym talerzu - zbrodni, zagadki, zmyślnego dania oraz dużej porcji dowcipu. Kolejnym plusem jest fantastycznie przedstawiony Luksemburg. Po lekturze jestem gotowa, by pojechać do tego miasta i zakochać się w nim tak samo jak autor.
Za minus uważam schematyczność, jaką napisana jest ta powieść. Bardzo podobny zarys do "Diabelskiego owocu". Choć to zupełnie nie odejmuje książce waloru.
Okładka projektu Agnieszki Karmolińskiej jest niepretensjonalna, dzięki czemu zwraca na siebie uwagę na półce. Przedstawia kawałek sushi z tuńczykiem w najprostszej i najbardziej efektownej odsłonie. Książka ma 400 stron i standardową wielkość liter, bardzo przyjemnie się ją czyta. Całość godna polecenia dla osób lubiących kulinarne przygody, zagadki oraz cudowne opisy wspaniałego Luksemburga.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl