Czerwony świt

Lubię, kiedy w trakcie czytania, a szczególności w powieści kryminalnej opisywane są niezwykły sposób zwroty akcji, dające wiele do myślenia już właściwie na samym początku Czytelnikowi prezentujące tajemniczy przebieg dokonanej zbrodni, a w tle jej nikt nie widzi, nie słyszy nic.

Twórczość Pana Jędrzeja Pasierskiego poznałam dzięki przeczytaniu powieści kryminalnej pt. Czerwony świt.

Piątka znających się dobrze od lat przyjaciół lubiących się ze sobą spotykają, się mając na uwadze wzajemne dobro. Nie każdy z występujących tutaj bohaterów drugoplanowych ma wiedzę na temat występujących indywidualnych wzajemnych relacji czy dokonań zawodowych, a jedynie we własnym gronie chcą, poczuć się bezpiecznie zapominając o współczesnym otaczającym ich świecie problemów i beztroskiego toczącego się życia.

Walorem pozytywnym w tej oto przedstawionej powieści kryminalnej jest to, że autor posiada uchwycić momenty prawdziwej grozy i namieszać tak, aby Czytelnik mógł wraz z nim uczestniczyć i dokonać analizy, kim jest osoba kierująca tym niezrozumiałym i dokonanym niespodziewanym dla mnie mordem na niewinnej aktorce Sarze Kosowskiej, która to straciła życie, a mogła je jeszcze realizować wraz z jej zawodowymi marzeniami.

Śmierć Sary spowodowała, że tak naprawdę nikt o niej nie myślał, nie rozumiał jej. Liczyła się dla niej kariera, a pracując, chciała być doceniona w swojej zawodowej branży.

Szczególnie spodobał mi się w trakcie czytania tej powieści wątek przedstawienia umiejętnie i zwrócenia uwagi na problemy współczesne przez autora. Nie ma dla niego nierozwiązanych spraw, w których to nie da się o nich tak łatwo zapomnieć w trakcie poszukiwania właściwie powiązanych ze sobą, o których nikt nie wcześniej wpadł na właściwy trop.

Jak ważny jest każdy szczegół, relacja międzyludzka, opieka nad rodzicem, a gdy inni jej nie dostrzegają roli rodziców, a Nina-pani komisarz prowadząca sprawę mordu Sary Kosowskiej potrafi rozmawiać z tatą, dbając o dobre z nim relacje. Przy okazji rozmów z tatą szuka, swoich prawdziwych korzeni nie tracąc przy tym nadziei, że pozna kiedyś prawdę o nich.

Komisarz Nina Warwiłow według mnie to bardzo ciepła, pracowita, doświadczona zawodowo mocno stąpająca po ziemi osobowość kobieca i została ona tutaj bardzo trafnie dopasowana w tej powieści kryminalnej przez autora.

Autorowi nie zabrakło pomysłowości na opracowanie każdego wątku, który to został, napisany został, uważam za bardzo dobrze pod każdym względem oraz zaskoczył mnie również kreatywnością, znajomością psychologii oraz tym, że do samego końca trzyma on, w ogromnym napięciu i niepewności kim jest ta osoba, która potrafi doskonale się maskować jako prawdziwe oblicze zabójcy.

Uwagę szczególną zwróciłam również na wyjątkowo na intuicję pracy twórczej starszego aspiranta Chodkowskiego, który przyczynił się do tego, aby były widoczne rezultaty wspólnej pracy z Panią komisarz Nina Warwiłow. Uzupełniali się fachowo w pracy w wykonywanej pracy zawodowej bardzo dobrze.

Kryminał ten składa się z dobranych językowo i trafnie do całości 54 rozdziałów..

Polecam przeczytać ten kryminał.

"Nikogo nie można być pewnym na sto procent".

Nowej książki Jędrzeja Pasierskiego wyczekiwałam głównie ze względu na postać Niny Warwiłow. Sprawdziła się przy śledztwie w szpitalu psychiatrycznym ("Dom bez klamek"), przy poszukiwaniach przyjaciółki w Bieszczadach ("Roztopy"), a teraz - ma zmierzyć się z bardzo medialnym śledztwem w samym centrum Warszawy.

Pamiętny poranek
20 marca 2015 r. - to miała być data zapamiętana ze względu na zaćmienie słońca, które można obserwować raz na kilka lat. A jednak zdarzyło się coś, co zdecydowanie to przyćmiło. W swoim nowoczesnym apartamencie umiera Sara Kosowska - wzięta aktorka telewizyjna i reklamowa młodego pokolenia. Odchodzi cicho, bez rozlewu krwi a jej przyjaciół bardziej interesuje to, co dzieje się na niebie, aniżeli jej chwilowa nieobecność na tarasie.
Na miejscu zbrodni policja zastaje znającą się od lat grupę przyjaciół - brata Sary z narzeczoną, Lutka i Borewicza oraz wspomnienie o anonimowej kobiecie, która zniknęła... Oszczędne zeznania, zbieżne relacje o przebiegu wydarzeń, wzajemne alibi i świadomość, że mordercą jest ktoś z tego grona sprawia, że komisarz Ninę Warwiłow czeka ciężkie zadanie.

Kryminalna klasyka
"Czerwony świt" jest kryminałem bardzo klimatycznym, niespiesznym, ale potrafi przykuć uwagę czytelnika do samego końca. Widać, że Jędrzej Pasierski dobrze się czuje w klasycznych klimatach kryminalnych. Postawił na zagadkę zamkniętego pokoju - ale w dość nowoczesnym otoczeniu. 140 metrowy apartament na Marszałkowskiej, ciche morderstwo, pięcioro podejrzanych i śledztwo w błysku fleszy. Nawet forma uśmiercenia bohaterki zapewne spotkałaby się z aprobatą Agathy Christie.
Podążając dalej klasycznym tropem - dedukcja na pierwszym miejscu. Nieprzesiadywanie w laboratoriach kryminalistycznych, niekorzystanie z porad specjalistów z różnych nietypowych dziedzin, nieprzeszukiwanie internetu całymi nocami. Tylko rozmowy, analizy, rozkładanie życiorysów podejrzanych na części pierwsze aż do momentu, kiedy wszystko zaczyna do siebie pasować.
I koniecznie - naprawdę dobry policjant. Komisarz Nina Warwiłow nie jest genialnym śledczym, który natychmiast potrafi wskazać winnego. Też błądzi, odbija się od ścian, ale z determinacją prze do przodu, pomimo że nikt nie chce jej ułatwiać sprawy. Ale sympatię czytelnika zjednuje sobie czymś jeszcze. Ze swoim bagażem doświadczeń wydaje się być taka życiowo normalna. Samotna matka, która z trudem dzieli swój czas pomiędzy pracę, wychowanie córki i odwiedziny u schorowanego ojca. Nigdy w proporcjach korzystnych dla rodziny. Czuje się samotna, chociaż czasu na życie prywatne i tak nie ma. Szuka miejsca, by osiąść na stałe. Ale nie ułatwia jej tego ani niewyjaśniona sytuacja z poprzednim partnerem, ani brak jakiejkolwiek informacji o swojej rodzinie. Codziennie towarzyszy jej uczucie, że jej życie nie jest takie uporządkowane, jakby tego chciała, albo jak być powinno w jej wieku.

Pokolenie rozczarowane życiem
W "Czerwonym świcie" autor też wnikliwie charakteryzuje pokolenie Y na tle wielkomiejskiej szarzyzny. Górę nad melancholią bierze jednak rozczarowanie. Każdemu z nich coś w życiu nie wyszło, a ich marzenia wciąż istnieją tylko na papierze lub są odkładane na bliżej nieokreśloną przyszłość. Nie tak planowali swoje życie, nie tak miała wyglądać realizacja ich młodzieńczych ambicji. Śmierć przyjaciółki zamiast ich jednoczyć, doprowadza do rozłamu. Jakby ktoś ich wreszcie zwolnił z obowiązku dźwigania ciężaru zadowolenia z własnego życia. Mogą odetchnąć z ulgą, ale jest to ulga podszyta niepokojem, że nie znają się aż tak dobrze, skoro jeden z nich jest mordercą.

Warto było czekać na trzeci tom z serii z Niną Warwiłow. Nowe realia, inteligentne śledztwo i furtka, która pozostawia nadzieję, że Nina jeszcze wróci...