Człowiek NIE jest miarą wszechrzeczy

"Jedni mówią, że historia lubi się powtarzać. Inni, że jest nauczycielką życia. Jak jest naprawdę? Czy wydarzenia zataczają koło, czy też nic dwa razy się nie zdarza? Czy ludzie potrafią wyciągać wnioski z nieszczęść, które sami powodują?"

Autor książki próbując znaleźć odpowiedzi na te pytania zaprasza czytelnika w fascynującą, po części filozoficzną podróż, której początek usytuowany został w starożytności, i odbywa się poprzez kolejne epoki.

Przybliżona zostaje nam postać Sokratesa, św. Filipa Neri, św. Jana Pawła II. Pomimo wieków jakie ich dzieliły, mają wiele wspólnego. Spojrzenie na świat, na bieżące wydarzenia, na drugiego człowieka. Ich losy zostały przedstawione w bardzo ciekawy, przystępny sposób. A postać św. Filipa mnie niesamowicie urzekła .
Choć przyznam, że początkowo ciężko było mi czytać bo za bardzo to wszystko było filozoficzne ale gdy już przebrnęłam przez te kilkanaście stron to książka mnie wchłąnęła.

Tyle zdarzeń na przestrzeni dziejów o których nie miałam pojęcia a które miały bezpośredni bądź też pośredni wpływ na stan rzeczywistości jaką dziś znamy.

Przechodząc przez historię często tak bardzo tragiczną, widzimy jak kończyła się za każdym razem, gdy człowiek poczuł się miarą wszechrzeczy. Jak niszczycielską siłą potrafią być ludzkie namiętności pozbawione wszelkich hamulców.

"Gdy gaśnie światło wiary, które pozwala dostrzegać różnice między dobrem a złem, rodzą się mroczne upiory, które mając na ustach hasło uszczęśliwiania ludzkości, czynią człowieka miarą wszechrzeczy. W tym momencie nie ma już właściwie instancji do której można by się odwołać , wykazując szaleństwo proponowanych programów..
Żeby zadowolić każdego trzeba by uznać za stan naturalny - chaos."