Czulsza niż dotyk

,,Nie. Nic nie miało znaczenia. Poza jej sercem, które wyrwało się z samotności, ponieważ on je dotknął".

Sam tytuł idealnie odzwierciedla całą opowieść. To przepiękna historia pisana jakby piórkiem po tęczy z domieszką poetyckich słów, zachowań i emocji uniesienia w chwilach smutku i zwątpienia. Miałam wrażenie, że ulotne chwile szczęścia były tu odzwierciedleniem samego motyla, który, kiedy przysiadł na kwiatku, w tym wypadku, kiedy ona widziała jego, jej serduszko biło w rytmie trzepotania skrzydeł motyla. Po czym znikało, a my sami odczuwaliśmy wtedy dużą pustkę. To naprawdę magiczna opowieść. Niby zwyczajna, ale pióro autorki można określić szekspirowskim puchem. Bardziej spisana w kierunku duszy i ciała, a nie tylko zwykłych wydarzeń. Główni bohaterzy to Marieta i Max. Oboje po przejściach niemal uciekli na spokojne Mazury, z tą różnicą, że każde z nich przyjechało by odpocząć od innych ludzi. Nie spodziewali się, że zamieszkają obok siebie, gdyż każde z nich z pewnych względów potrzebowało samotności. Przy pierwszym spotkaniu ona obserwuje go i doświadcza małej fascynacji. Natomiast on bierze ją za małolatę i nie jest przy tym uprzejmy. Zachmurzona postanawia więcej nie poświęcać mu swojej uwagi. Jednak krzątając się po kuchni nic nie poradzi na to, że widzi go przez okno, gdyż wejście do jego domku jest dość blisko. Ze splotu pewnych wydarzeń co jakiś czas na siebie wpadają. Długo nie można zrozumieć, dlaczego jego zachowanie zmienia się z miłego na pyskatego. Ona najwięcej emocji widzi w jego oczach, które mówią więcej niż by chciały zdradzić. W rozmowie z kelnerką co jakiś czas dowiaduje się o nim coraz więcej informacji. Wie już, że jest znanym fotografem, który nigdzie nie wychodzi bez swojego aparatu. On również przypadkiem dowie się, że jest rzeźbiarką, lecz chwilowo nieczynną. My długo nie wiemy dlaczego przestała rzeźbić, informacją dla nas jest fakt, że miała wypadek. Dość zagadkową postacią jest jej psychoterapeuta, którego wiadomości nie potrafi rozszyfrować. Długo mnie też zastanawiało kim jest dziewczyna o rudych włosach, która pojawiała się u Maxa. Nie potrafiłam określić czy była zła na Marietę za to, że obserwowała Maxa, czy bardziej chodziło tu o zazdrość. Bardzo dużo wątków sprawiało, że nie mogłam się od niej oderwać. Nie zdradzę wam co się dalej rozwinie, ale z czystym sercem mogę wam ją polecić. Osoby, które lubią wrażliwe książki będą z niej bardzo zadowolone:-)

Marieta kiedyś była utalentowaną rzeźbiarką, a artystyczny świat stał przed nią otworem. Jednak gdy przyjeżdża na Mazury nie chce nawet wspominać o tym, co kiedyś było całym jej życiem. Samotność ma być pomocnym elementem trwającej terapii, a spokój i tak odmienne od warunków życia w stolicy realia powinny stać się dla niej lekiem na niezaleczone rany. W Warszawie może liczyć na swoich rodziców oraz dwójkę oddanych przyjaciół, na Mazurach musi nauczyć się funkcjonować sama ze sobą. Nieprawdopodobnie wygadana, towarzyska młoda dziewczyna szybko zjednuje sobie kolejne osoby w mieście. Oprócz sąsiada, dla którego przez swój sposób bycia jawi się niczym sól w oku. A jednak nikt z nowo poznanych osób nie ma pojęcia, z czym Mari musi się mierzyć każdego dnia?
Maks to utytułowany fotograf, którego prace można podziwiać w wielu znaczących magazynach. Aparat jest jego nieodłącznym atrybutem i ewidentnie widać, że on żyje i oddycha swoją pracą. Jego nieodłącznym towarzyszem jest pies, a Mazury to dla niego powrót do korzeni. Niestety, jego usposobienie pozostawia wiele do życzenia, a wyraz twarzy nie zachęca, by lepiej go poznać. To mrukliwy, wręcz nieprzyjemny, szalenie humorzasty mężczyzna, którego trudno rozgryźć. Co prawda zdarzają się momenty, w których daje się lubić, lecz tak szybko jak się pojawiają również znikają, zastąpione jego posępnością i odpychającą osobowością. Ma swoje sekrety i choć wydaje się, że większość jego znajomych ma ich świadomość, to nikt głośno nie mówi o jego przeszłości. Czy Mari uda się odkryć źródło jego zachowań i ukoić zbłąkaną duszę?
?Czulsza niż dotyk? to znakomita powieść obyczajowa. Dzięki niebagatelnej, pełnej melancholii i emocjonalności narracji, mamy okazję przenieść się w świat bohaterów i wręcz w nim utonąć. Autorce udało się nadać powieści niepowtarzalny klimat, naznaczony tęsknotą, poszukiwaniem siebie, godzeniem się z utraconymi elementami życia, ale i odkrywaniem na nowo tego, co może dać szczęście. W powieści uderza przede wszystkim wyjątkowa, pełna realizmu, jak i bólu, kreacja bohaterów. Zarówno Maks, jak i Mari są zwyczajnymi ludźmi, artystami pogrążonymi we własnym cierpieniu, borykającymi się z demonami, które nie powinny w ogóle stanąć na ich drodze. A jednak, jak to w życiu bywa, nieoczekiwane koleje losu sprawiły, że znaleźli się w miejscu, z którego trudno ruszyć dalej. Ta pozycja to przejmująca powieść o stracie ? w różnych wymiarach, ale także o szansach, jakie niespodziewanie pojawiają się w życiu ? bo nawet jeśli ktoś pojawia się jedynie na chwilę, to ma siłę, by zmienić w nas naprawdę wszystko. A całokształt umiejscowiony w malowniczych terenach, do których podczas lektury z pewnością się zatęskni. Polecam każdemu, kto szuka historii zwykłych osób, opowiedzianej w magiczny sposób.

Dominika Rosik zadebiutowała w 2017 roku wydając "Projekt królowa". Po 5 latach pojawia się jej kolejna, dojrzalsza książka "Czulsza niż dotyk". Zdecydowałam się objąć ją patronatem dopiero, kiedy zapoznałam się z tą historią.

Marieta Walewska, rzeźbiarka, za namową swojego terapeuty, wynajmuje na Mazurach domek, by w odosobnieniu, a więc bez kontaktu z rodziną i przyjaciółmi, przejść cały cykl terapii. Ma ona polegać na stopniowym wykonywaniu zaleceń przesyłanych jej mailowo. W ten sposób musi uporać się z bólem, zarówno fizycznym, jak i psychicznym i utratą marzeń. Musi poukładać sobie w głowie wszystko od nowa.

W domku obok zamieszkuje Maks, fotograf. Mając spędzić całe lato nad jeziorem, na współdzielonym z nim kawałku ziemi, Marieta próbuje być miła i nawiązać kontakt. Jednak sąsiad okazuje się gburem i nie ma ochoty na bliższe kontakty z nowo przybyłą. Tymczasem sąsiedztwo zobowiązuje do częstego widywania się. W ten sposób ich spotkania są nieuniknione. Pomimo awersji mężczyzny, tych dwojga coś do siebie ciągnie. On i ona to artystyczne dusze, wrażliwe na piękno i sztukę. Marieta chciałaby czuć, Maks zaś ucieka od uczuć. Wszystko to wynik ich przeszłości.

Dominika Rosik napisała piękną historię o miłości rodzącej się w cierpieniu. Rozdarte serca, które chcą się posklejać w pięknym otoczeniu mazurskich jezior. Przesycona naturalnością i emocjami. Jestem dumna, że mogę patronować w takim uroczym i znanym gronie. Zachęcam do zapoznania się z tą urzekającą historią.