Dasz radę, Nataszo

Dasz radę, Nataszo? to kolejna powieść autorstwa Karoliny Wilczyńskiej, którą przeczytałam właściwie jednym tchem. Niniejszy tom jest kontynuacją książki ?Jeszcze raz Nataszo?.


Natasza po początkowej fazie pewnego rodzaju euforii związanej z rozwodem, gdy zamknęła już etap rozliczania się z przeszłością, a buzujące w niej dotąd emocje zastąpiła coraz mocniej odczuwalna samotność, zaczyna popadać w melancholię, a co za tym idzie znów coraz chętniej zagląda do kieliszka? Jednak będąc o krok od znalezienia się na równi pochyłej w kierunku powrotu do nałogu oraz wizycie u psychologa kobieta opamiętuje się i zaczyna uczęszczać na spotkania AA.

Początkowo bierze udział w terapii grupowej. Nie odnajduje się jednak zupełnie w tej formie wsparcia dla osób uzależnionych, niemniej jednak dzięki spotkaniom w grupie uświadamia sobie, iż nałóg ten może dotknąć każdego niezależnie od statusu społecznego czy materialnego, czego najlepszym przykładem jest ona sama oraz prawnik Mateusz Sajanowicz, który przeprowadził jej rozwód.

Ostatecznie nasza bohaterka podejmuje terapię indywidualną, podczas, której przy pomocy swojego terapeuty stopniowo przepracowuje własne emocje i szczerze odpowiada samej sobie na wiele nurtujących ją pytań np. tych dotyczących przyszłości.

W toku lektury obserwujemy jak Natasza inwestuje początkowo w samą siebie i poznanie własnego wnętrza ? ukrytych w nim bardzo głęboko emocji, marzeń oraz pragnień. Wewnętrzne zmiany, jakie stopniowo w niej zachodzą, a także pewne życiowe sytuacje, które wydarzają się w jej życiu stają się dla niej impulsem do uświadomienia sobie, iż chce ona pomagać innym kobietom i tak oto powoli acz niestrudzenie rodzi się pomysł stworzenia fundacji mającej to właśnie na celu.

Autorka w swojej książce oprócz wielu ważnych tematów takich jak np. poczucie osamotnienia czy nałóg alkoholowy poruszyła również kwestię wchodzenia ponownie w dawne relacje, a jednocześnie ogromnego wewnętrznego lęku przed zawieraniem nowych związków.

?Dasz radę, Nataszo? to opowieść wielowymiarowa, w której odnajdujemy całą gamę ludzkich, a zwłaszcza kobiecych emocji. Nie jest to jednak lukrowana historia, a postać Nataszy doskonale ukazuje nam, iż pomimo różnorodnych życiowych burz, jeśli tylko znajdziemy w sobie motywację to jesteśmy w stanie odbić się od każdego dna, a na przyjaźń, miłość, spełnianie marzeń oraz naukę o samych sobie nigdy nie jest za późno.

Jeśli więc chcecie zajrzeć do budowanego na nowo, pomimo różnych rozterek, świata Nataszy i przekonać się czy nasza bohaterka ostatecznie DA RADĘ osiągnąć postawione sobie cele oraz zrealizować marzenia do lektury.

...

Nataszę poznałam już dawno, przeglądając wraz z nią rodzinny album ze zdjęciami. Przeżywałyśmy wtedy razem trudne chwile i oczyszczałyśmy swoje dusze z kłamstwa i smutku. Tym razem Karolina Wilczyńska pozwoliła mi poznać dalsze losy zagubionej bohaterki. Natasza kryje bowiem w sercu niejeden problem, w tym samotność po rozwodzie z mężem.


Żeby było miło, zacznę od tego, co mnie w książce zachwyca. Przede wszystkim uwielbiam język Karoliny Wilczyńskiej ? poetycki, delikatny, refleksyjny i romantyczny. Dzięki niemu książkę czyta się przyjemnie i szybko, można nawet wyczuć nadchodzącą wiosnę, więc Czwarta Strona idealnie wybrała moment na wydanie tej powieści. Tradycyjnie pochwalę również to, w jaki sposób została wydana? Okładka jest piękna nie tylko na zewnątrz, ale również wewnątrz (możecie to obejrzeć na moim Instagramku).


Sytuację Nataszy mniej-więcej pamiętałam z pierwszej części, jednak właśnie to ?mniej-więcej? trochę mi przeszkadza. Zabrakło mi krótkiego przypomnienia wcześniejszych losów Nataszy ? czytam tak dużo i szybko, że zupełnie nie pamiętałam kto jest kto i co doprowadziło kobietę do obecnej sytuacji. Świat znów widzimy oczami Nataszy i po raz kolejny autorka wykorzystała zdjęcia do budowania rozdziałów. Tym razem bohaterka nie pali fotografii, tylko robi nowe zdjęcia, jednocześnie odkrywając nową siebie. Bardzo lubię tego typu zabiegi ? od razu jestem ciekawa, co oznacza dane zdjęcie i dlaczego ma takie duże znaczenie dla głównej bohaterki.


Dużą zaletą książki jest to, że wiele dowiadujemy się o tym, jak wygląda założenie fundacji i co jest najważniejsze w pomaganiu innym. Najistotniejsze nie jest bowiem współczucie, ale wsparcie i zrozumienie. Jako pedagog doskonale o tym wiem. Dostajemy zatem sporą dawkę wiedzy z zakresu psychologii i pedagogiki, możemy się wiele nauczyć o alkoholizmie i trochę lepiej zrozumieć innych ludzi. Czasem jednak akcja mi się dłużyła ? zbyt wiele ?gadania?, a za mało dynamizmu. Pierwszy tom był dla mnie znacznie ciekawszy i miał mocniejszą siłę przyciągania. Nie zmienia to jednak faktu, że Dasz radę, Nataszo jest również bardzo wartościową książką ( chociaż mniej tajemniczą niż Jeszcze raz, Nataszo). Cieszę się, że przeczytałam tę powieść ? głównie ze względu na ciepło i emocje, które z niej biją na kilometr.

Dasz radę, Nataszo, to książka, która opowiada o sile w różnych jej odcieniach ? sile woli, sile walki, sile nałogu, sile miłości, sile wsparcia i przede wszystkim sile kobiet. Autorka po raz kolejny pokazuje, że kobiety nie muszą być zależne od mężczyzn i doskonale potrafią dać sobie radę bez nich. Karolina Wilczyńska motywuje do wstania z kanapy i wzięcia życia we własne ręce ? tylko w ten sposób możemy bowiem odnaleźć szczęście ? samo do nas nie przyjdzie.