Sheets Delikatne

Może klasycznie zacznę od tego, że kocham tę serię całym sercem - za fabułę, przesłanie, bohaterów, kreskę i klimat. No i za duchy w prześcieradłach - nadal uważam, że to najbardziej urocza rzecz ever.

"Delikatne", drugi tom serii, nie jest już tak cukierkowy jak "Pralnia duchów". Pojawiają się trudniejsze i poważniejsze tematy, w mojej opinii naprawdę mocne jak na powieść graficzną middle grade. Jeśli więc chcecie podarować lub polecić ten komiks komuś młodszemu, najpierw sami go przeczytajcie i zdecydujcie, czy będzie odpowiedni. Bo tak, dalej obserwujemy Marjorie i jej rodzinę, która próbuje poradzić sobie ze stratą bliskiej osoby - co już samo w sobie jest bardzo trudnym tematem, nie tylko dla najmłodszych. Ale poznajemy też Elizę, dziewczynę która jest gnębiona, wyśmiewana i niezrozumiana przez rówieśników. Tak, młodą dziewczynę, właściwie jeszcze dziecko, która myśli o tym, by "to wszystko skończyć". Kurczę, ale to przerażające!

Przyznam, że czytałam o tym ze ściśniętym gardłem i miałam ochotę krzyczeć na innych bohaterów za to, jacy są bierni, okrutni, jak bardzo krzywdzą osobę, która na to nie zasługuje...

Uważam, że ten komiks jest naprawdę mądry, wartościowy i WAŻNY. Wzbudza w czytelniku ogrom emocji - tych pozytywnych i tych negatywnych. Pokazuje, że nawet będąc żywym, można czuć się jak duch. A przede wszystkim uczy, że proszenie o pomoc to nic złego - a tego wszyscy bez wyjątku powinniśmy się nauczyć.

Pierwszy tom był uroczą, ciepłą historią. Nie wiem, czy o drugim jestem w stanie powiedzieć to samo, bo chociaż dużo scen faktycznie wywoływało u mnie uśmiech i wspaniale czytało mi się o dalszych losach Marjorie i Wendella, wątek Elizy rozwalił mnie na łopatki.

Nie zmienia to faktu, że kocham tę historię i uważam, że dużo w niej dobra i nadziei, a nawet optymizmu. Polecam ją z całego serca - najpierw porządnie złamanego, a później sklejonego uroczym plasterkiem w duszki :)