Demon snów

Macie swoją ulubioną Polską autorkę, która wydaje dużo książek, a wy to na bieżąco czytacie?

Ja mam i jedną z takich autorek top of the top z Polski jest właśnie Ludka Skrzydlewska i ja tak naprawdę czytałam już dosyć sporą część dorobku Pisarskiego. I zdecydowanie Ludka podoba mi się w wykonaniu tym fantastycznym. Przeczytałam jej dwie dylogie fantastyczne i są w moich topkach.

Autorka pisze w bardzo prosty sposób, a jednocześnie porusza nasze emocje na wielu płaszczyznach. My czujemy to co bohaterowie, współczujemy im, jednak tutaj coś nie zagrało.

Demon snów to 2 tom z serii W mrokach Luizjany. - mogą pojawić się spojlery.
Mamy tu czarownice, wilkołaki i demony i wszystko to jest napisane dla dorosłych. Faye zaraz po wybudzeniu ze śpiączki tak naprawdę musi podjąć bardzo ważną decyzję odnośnie swojego życia. Została wychowana tak, aby być głową sabatu.
Więc wiadomo, dla niej liczyło się to jak być głową Zgromadzenia, a nie takie przyziemne rzeczy. W tym tomie to obserwujemy, jak ona się aklimatyzuje, jak się przyzwyczaja do takiego normalnego zwykłego życia. Dla mnie było tego nie co za dużo. Wiem, że ma to sens, bo lepiej ją poznajemy, ale totalnie mnie to nie interesowało.

I mamy tutaj takie zderzenie światów, dodatkowo do tego mamy zaginięcie siostra, jak wiemy, dzieje się to samo co w pierwszym tomie, ale było to jakoś umiejętnie zrobione, że mi to wcale nie przeszkadzało.

Faye W tej części jest po prostu nieznośna w życiu nikt mnie tak nie irytował w książkach jak ona. Jest nieporadna, niezaradna.
I gdyby ona miała trochę inny, charakter i inaczej podchodziła do życia, ja dałabym tej książce bardzo wysoką ocenę. A tak przez to, akurat z nią nie mogą się utożsamić. I ja wiem, że ona się dopiero uczyła podstawowych rzeczy, ale niektóre sytuacje były przesadzone.

Miałam też problem z dynamika tej książki, a to dlatego, że ja nie mogłam wczuć się w tę historię.
Wydaje mi się, że to jest wina bohaterki i tego, że mnie sobą nie zainteresowała.
Za to Setha polubiłam już wcześniej, bo pierwszy tom dał mi zarys tej postaci i mi się to podobało.

W drugim tomie dalej możemy śledzić losy sióstr Cavendish. Tym razem jednak skupiamy się na drugiej bliźniaczce: Faye.

Neve polubiłam od pierwszej strony. Z Faye było mi trochę trudniej. Dziewczyna jest całkowitym przeciwieństwem swojej siostry: wycofana i pogubiona, próbuje się odnaleźć i zacząć normalnie żyć, o ile o takowym można mówić w przypadku silnej czarownicy. Dodatkowo jej spokój zaburza pewien demon snów, z którym została zmuszona współpracować.
Jednak z każdą stroną Faye pokazywała coraz większy pazur, czym zdobyła moją sympatię, a tytułowy Demon Snów, no cóż? Seth spełnia wszystkie warunki by zostać crushem, niejednej dziewczyny. Przystojny, arogancki, sarkastyczny, s3ksowny i temperamentny, a do tego opiekuńczy, biorąc pod uwagę jego czarne skrzydła, mógłby spokojnie dołączyć do bat boyów Maas i mówię Wam, nie odstawałby.

Relacja tej dwójki była dość burzliwa, jednak cudownie było patrzeć, gdy Faye dzięki Sethowi stawała się pewniejsza siebie i bardziej zadziorna.
W tym tomie romans gra pierwsze skrzypce, jednak dalej otrzymujemy sporo akcji: wlki na czary, epickie wejścia przez okna, uprowadzenie i poszukiwanie zaklęcia otwierającego wrota do innych światów. Chociaż Cień schodzi odrobinę na dalszy plan, dalej niepokoi on Nowy Orlean, a magiczni dalej znikają. Czy Bliźniaczkom Cavendish uda się w końcu poznać jego tożsamość?

Autorka stworzyła pełną humoru, ale też wzruszeń historię z ciekawymi, intrygującymi bohaterami i niesamowitymi relacjami między nimi.

Kolejny raz świetnie się bawiłam zanurzając się ?W Mroku Luizjany?. Ta książka idealnie sprawdza się na poprawę nastroju, by oderwać się chociaż na chwilę od rzeczywistości. Wciąga, angażuje i przyprawia o szybsze bicie serca. Będzie ona idealna dla wszystkich wielbicieli romantasy z demonami, wilkołakami i czarownicami w roli głównej. W tej historii nie zabrakło również pikantnych scen, chociaż wydaje mi się, że było ich odrobinę mniej niż w pierwszej części, dalej były świetnie napisane: wywoływały rumieńce na twarzy, a nie zażenowanie.
Jestem ciekawa czy będą jakieś kolejne części tego cyklu, bo chociaż znamy już historię Sióstr Cavendish, to chętnie poznałabym dalsze losy watahy, szczególnie pewnego białego wilka ;)