DEMONY SEKSU (twarda)

wa wchodzi na scenę, a za nią Kluska. Dziunia się wściekła: ,,Kto wpuścił tego psa? To niedopuszczalne! Proszę go zabrać!". Zupełnie jakby widziała Kluskę po raz pierwszy, a przecież ona regularnie studiowała, dyplom jej powinni dać. Na studiach zaczęła się przyjaźń z Małgorzatą Potocką, która nazywała Sałacką najpiękniejszą dziewczyną w szkole, a po śmierci przyjaciółki tak wspominała tamten czas: ,,Byłyśmy na jednym roku, na Wydziale Aktorskim Szkoły Filmowej. Kiedy spotkałyśmy się na parkingu, stając obok siebie identycznymi samochodami, od razu nas to złączyło, bo w tamtych czasach dwie renówki <> to było coś niesamowitego. Szalałyśmy tymi samochodami, gadałyśmy o klockach hamulcowych, o wale korbowym itd."[7]. PIĘKNA PARA Już wtedy Sałacka wyróżniała się atrakcyjnym wyglądem. Wysoka (173 centymetry wzrostu), zgrabna, ubrana z fantazją, przyciągała uwagę. ,,Ewa była wtedy zjawiskowa, kiedy szła ulicą, zatrzymywali się wszyscy. Faceci wariowali na jej puncie, ale ona nie była łamaczką męskich serc, w miłości była bardzo oddana"[8] - przyznawała Potocka. Najpierw związała się z Dariuszem Wolskim, studentem wydziału operatorskiego, który jednak przerwał naukę i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie po latach zaczął odnosić ogromne sukcesy, realizując zdjęcia do takich przebojów, jak Karmazynowy przypływ (1995) czy cykl Piraci z Karaibów (2003, 2006, 2007, 2011). Wtedy Sałacka poznała starszego o cztery lata początkującego reżysera Krzysztofa Krauzego, także absolwenta łódzkiej Filmówki. Jeszcze zanim ukończyła studia, pobrali się. Był rok 1979, dla niego było to drugie małżeństwo, dla niej - pierwsze. Tworzyli piękną parę. Wydawało się, że są skazani na sukces. Dwa lata później on miał na swoim koncie pierwsze osiągnięcia jako reżyser filmów animowanych i krótkometrażowych, a ona ukończone studia oraz parę niewielkich ról w kinie i telewizji. Kilkumiesięczny wyjazd wakacyjny zamienił się w blisko dwuletnią emigrację. Barbara Sałacka: Stan wojenny był w grudniu, a oni wyjechali na wakacje bodajże w sierpniu, do mamy Krzysia, która mieszkała w Wiedniu. Ewa po szkole została zaangażowana do Teatru Rozmaitości u Andrzeja Jareckiego. Mieli wrócić we wrześniu, bo zaczynał się sezon. Ale Jarecki zadzwonił do mnie, że jest jakiś konflikt, nie można się dogadać w sprawie nowego repertuaru, więc Ewa, jeśli chce, może przedłużyć pobyt o miesiąc czy dwa. Kolejny telefon od Jareckiego miałam na początku grudnia, żeby wracała po Nowym Roku, a święta, jeśli chce, może jeszcze spędzić w Wiedniu. Powiedziałam, żeby zostali z Krystyną, mamą Krzysia, będzie jej miło. W Tragarzu puchu z filmowym mężem Krzysztofem Gosztyłą Po powrocie Sałacka wspominała ten czas jako wyjątkowo dramatyczny: ,,Był to bardzo nerwowy okres w moim życiu. Stan wojenny w Polsce, brak łączności telefonicznej. Nie wiedziałam, co dzieje się z rodzicami. Stewardesa przekazała mi wiadomość o śmierci ukochanej babci. Papieros dawał mi chwilowe ukojenie. W torbie zawsze nosiłam aż dwie paczki, żeby mi nie zabrakło. Miałam brzydką cerę, słabą kondycję, czułam się przemęczona"[9]. Chciała pracować w swoim zawodzie, a próba zaistnienia na innym rynku była na tyle niezwykła i tak dobrze korespondowała z wizerunkiem przebojowej Sałackiej, że pytano ją w wywiadach o tamten pobyt: ,,Wyjechałam za granicę i tam został mnie stan wojenny. Pewna austriacka aktorka pomogła mi dostać się do Volksteather w Wiedniu. Miałam tam normalny etat z prawem do urlopu, ubezpieczeniem; zagrałam niewielkie role w dwóch przedstawieniach i chyba przewróciło mi się w głowie. Moją pasją i marzeniem zawsze było kino, więc pomyślałam sobie, że skoro tak łatwo poszło mi w Wiedniu, to dlaczego nie miałabym pojechać do Paryża i grać w filmach. Pojechałam. I okazało się, że to już nie jest takie proste. W kilku produkcjach złożyłam oferty ze zdjęciami i dossier, aż wreszcie w którymś filmie spotkałam producentkę, która powiedziała mi: <>. Oczywiście, miała rację"[10]. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki ŹRÓDŁA CYTATÓW WSTĘP [1] G. Trela, Takie sceny, ,,Film" 1994, nr 12. [2] Z. Pietrasik, Kino bez sumienia, ,,Polityka", 1984, nr 39. [3] B. Hollender, Żeby było nie tylko śmiesznie, ,,Ekran" 1988, nr 41. [4] M. Pawlicki, T. Sobolewski, dlaczego płaczę na Człowieku z żelaza? Rozmowa z Pat Dowell - krytykiem filmowym ,,The Washington Post", ,,Kino" 1990, nr 7. [5] G. Trela, Takie sceny, dz. cyt