Dendryty (twarda)

snego cienia, jego krok zestroił się z jej krokami, adrenalina buzowała w żyłach, ona wyczuła za sobą oddech i ciężkie stąpanie, odwróciła się, chciała krzyknąć, lecz zanim zdołała zareagować w jakikolwiek sposób, Nonta chwycił ją, przyciągnął do siebie i co zdążył zrobić, zrobił ukradkiem, milczkiem i naprędce, a co się stało, to się nie odstanie, więc szybko zapomniał, wyparł i pogrzebał w gęstym, dławiącym, bezlitosnym mroku. Nadeszła zima, kobiecy miraż zblakł, Nonta odzyskał stare, dobre ja, pracy przybywało, zamówienia rosły, produkcja domowa nie wystarczała na zaspokojenie potrzeb znamienitych przyjaciół i przyjaciół przyjaciół, myśleli nad nielegalnym importem znad pokrytych lodem kanadyjskich jezior, lecz wielkie interesy kręciły się w Filadelfii, a tamtejsze gangi nie miały skrupułów, Mecca zaś nie chciał się plątać w mafie i podejrzane interesy, jego życie wypełniał zakład pogrzebowy, pieniędzy zarobionych dzięki tamtemu światu starczało mu aż nadto, przynajmniej na razie, zadowolili się więc nieomylnymi regułami podaży i popytu, bo im większa posucha w mieście, tym wyższa wartość domowej produkcji w twardym pieniądzu, im bardziej ludzie spragnieni są alkoholu i uciech, tym lepszy zarobek i większe bonusy. Wszystko szło pomyślnie i równie pomyślnie mogłoby iść nadal, gdyby dwudziestego drugiego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku nie przyszła do domu Mecców, i nie została kompletnie zapomniana, podługowata przesyłka w kosztownym opakowaniu z jaskrawoczerwoną kokardą. Paczka nie miała nadawcy ani adresata, czy choćby wizytówki, niemniej w dniach, kiedy nadeszła, nie budził podejrzeń fakt, że ktoś anonimowo pragnie wyrazić wdzięczność domostwu Mecców, bo przecież od czasu do czasu, a zwłaszcza w okresie świątecznym, członkowie rodziny, przyjaciele i współpracownicy spotykali się u nich, dostawali prezenty i wymieniali się tymiż prezentami przy przystrojonym bożonarodzeniowym drzewku. Był dzień Wigilii, a pani Mecca nie zdążyła kupić prezentów dla zaproszonych gości, córki poszły do krawcowej na końcowe przymiarki i poprawki pięknie uszytych sukien na bal noworoczny, Tony udał się na ważne spotkanie z senatorem republikanów Spaceyem w Central Waterfront, zamierzali posilić się i obgadać sprawy pozyskiwania głosów, ona zaś miała przygotować dom i włożyć nadziewaną gęś do piecyka, gdy tymczasem Sergio, czyszcząc ze zniecierpliwieniem misę pomarańczowych batatów, narzekał na przesadnie, nie w jego guście nadziany drób i mruczał pod nosem, że tysiąc razy wolałby tradycyjnego smażonego węgorza w marynacie z liści bobkowych i ząbków czosnku. Im bliższa była pora wigilijnej kolacji, tym większy niepokój targał panią Meccą, aż wreszcie, nie widząc innego rozwiązania, zawołała Pepita i Nontę, ubranych od dawna w odświętne garnitury, złożyła im życzenia, pochwaliła za pracowitość i przywiązanie, po czym wręczywszy im całe dziesięć dolarów, prosiła, by polecieli i kupili brakujące prezenty dla zaproszonych gości. A ponieważ minęła już piąta po południu, dokądkolwiek szli, wszystkie sklepy zastawali zamknięte, ogarnęło ich przygnębienie, bo przecież pani Mecca pokładała w nich całą nadzieję, aż na którejś ulicy natknęli się na starego Steina z pękiem kluczy zawieszonym na szyi, szedł powoli, powłócząc nogami, i ozłocić go chcieli, byleby tylko otworzył sklep, i na dowód poważnych intencji pokazali dziesięć dolarów zmiętych w dłoni, lecz Żyd pokręcił głową, mówiąc, że połowicznych interesów to on robił nie będzie, a jeśli faktycznie chcą, żeby im sklep otworzył, niechaj dokładnie przeszukają kieszenie i znajdą coś więcej w ramach bonusu. Ale choć przetrząsnęli kieszenie i obmacali starannie szwy najgłębiej ukryte, to nie znaleźli niczego wartościowego, czym dałby się skusić, i gdy mu powiedzieli, że mają w sumie dziesięć dolarów i trzydzieści centów, wyplątał ręce spod płaszcza, żeby pomachać na pożegnanie, bo za samo otwarcie sklepu, zapalenie światła i uruchomienie kasy kalkuluje mu się, razem z usługą poza godzinami, sprzedać towaru co najmniej za dwanaście dolarów. Nie mieli wyboru, pobiegli za nim i go zatrzymali, obiecali dodać te dwa dolary w następnym tygodniu z procentem pięciu centów za każdy dzień zwłoki, po czym, wymieniwszy uścisk dłoni, szparkim krokiem ruszyli we trzech w stronę sklepu. Kolacja niezwykle się udała, jedzenie było sycące, porcje sute, wino czerwone w obfitości - prezent od jednego z zaproszonych gości, komisarza Rigolettiego, który zawsze dbał o to, by zarekwirowane towary trafiały do zaprzyjaźnionych domów - a zanim przy świetle świec zaczęto nakrywać stół do słodkiego, Tony Mecca położył na gramofonie płytę, żeby Pasquale Feis wyśpie