Dewocje (twarda)

,,Nawet jakby chciało się nie wiedzieć, to się wie. Zresztą, czemu miałoby się nie chcieć? To zawsze ciekawe - życie innych ludzi. Niby takie jak nasze, a jednak zupełnie do naszego niepodobne??.

,,A jeśli, proszę księdza, Bóg jest wszędzie, bo po prostu taką ma naturę? I wcale nie po to, by człowieka łapać, ale by być przy nim blisko, tak jak chce się być blisko kogoś, kogo się kocha? Może nie rozważa wcale w tym wszędzie i zawsze, uczynków, tylko cicho cieszy się, że nie jest już sam???.

,,Matka mówiła, że trzeba być jak matka Boska, ale nie wiem, jak porodzić niepokalanie, jak trwać dostojnie w zimnych szatach z marmuru i nadal mieć spojrzenie ciepłe i ludzkie, a najbardziej nie wiem, kim była Matka Boska, zanim zostałam matką. Czy wiedziała, czuła, że pewnego dnia wszystko się zmieni???.

,,A jeśli, proszę księdza, każdy z nas ma w sobie takie miejsce, ciemne i twarde, jedną trudność i skłonność, jedną słabość, jeśli każdy w sobie ma wstydliwą przypadłość, jedną zatokę, położoną gdzieś w okolicach serca, gdzie się zbiera w człowieku wszystko, co najciemniejsze???.

Dawno nie czytałam czegoś tak delikatnego, a jednocześnie dosadnego, czegoś tak przesyconego poetyzmem. Książka ta bardzo mnie urzekła!

Sięgnęłam po nią ze względu na opis i tytuł, które mnie zaintrygowały, byłam zaciekawiona w jaki sposób autorka dotknie tematu powieści. I musze przyznać, że nie spodziewałam się tego, co tam znalazłam!

Książka napisana jest wyśmienitym językiem, jest w niej pewna literacka głębia, którą czytelnik chłonie i nie może się od niej oderwać! To jest główna zaleta tej książki. Urzekło mnie również to, w jak umiejętny i metaforyczny sposób autorka przedstawiła pewną wieś, której rytm codziennego życia wyznacza kościelny dzwon, rosół na niedzielnym stole, praca w polu czy wykrochmalona pościel.

Jak cienka potrafi być granica między dewocją, a szczerą wiarą? Jak bardzo ludzie podporządkują swoje życie pod innych, aby nie stracić w oczach sąsiadów?
Fabuła powieści to tak naprawdę wyznania młodej dziewczyny przy spowiedzi. Kreśli ona w bardzo dokładny sposób sylwetki swoich rodziców, brata, gospodyni na plebanii, a także sąsiadów. Przedstawia swoją opowieść, która rozegrała się w zaściankowej wsi. Autorka położyła nacisk na wewnętrzne przeżycia i motywy poszczególnych bohaterów, dając im upust w poetyckich, barwnych opisach.

Spokojnym, pobożnym egzystowaniem mieszkańców wioski nagle wstrząsa pewne wydarzenie, czy będzie ono cudem, czy może powodem obłędu? Musicie przekonać się sami!

"Dewocje" Anna Ciarkowska

Życie mieszkańców wsi takiej, jakich wiele skupia się wokół kościoła. To on stanowi centrum wsi. Wszyscy przychodzą do niego w poszukiwaniu ulgi, radości czy przebaczenia win. Modlitwa odgrywa ważną, o ile nie najważniejszą, rolę w życiu pewnej dziewczyny, w której po czasie budzi się powołanie...
"Dewocje" to książka opowiadająca o miejscu, jakiego odpowiedników na mapie Polski znajdziemy tysiące. Takim, którego mieszkańcy bezkrytycznie, z pochyloną głową, z oddaniem stosują się do nauk księdza głoszonych na niedzielnej mszy, kultywują tradycje przodków oraz są gorliwymi wyznawcami zasady - "Módl się i pracuj". Anna Ciarkowska po mistrzowsku odmalowała słowem właśnie takie miejsce, taką lokalną społeczność, zamkniętą na wpływy z zewnątrz, na inne poglądy. Każdy wyznaje to samo, albo po prostu koniec. Przestrzeń, w której nie ma miejsca na inność, wyróżnianie się postrzegane jest jako sprzeniewierzenie się Bogu.
Powieść skonstruowana przez Annę Ciarkowską ma formę spowiedzi z całego życia. Już na pierwszych stronach ta metoda narracji jest wyraźna, bardzo namacalna. Narratorka opowiada o zdecydowanej większości wydarzeń, które spotkały ją w rodzinnej, dewotycznej wręcz wsi. Właśnie sposób przedstawienia historii jest jednym z najważniejszych elementów "Dewocji", które czynią ją wstrząsającą, szokującą, okrutną i nad wyraz aktualną. Jest to pozycja jest kontrowersyjna, wzbudzająca wiele wątpliwości w czytelniku, ale też niezwykle prawdziwa.
Uważam, że historia zapisana na kartach książki przez każdego zostanie odebrana inaczej. W końcu wszyscy wychowaliśmy się w innych środowiskach, u innych wiara była ważniejsza, u jeszcze innych była zsunięta na dalszy plan.
"Dewocje" Ciarkowskiej są książką co najmniej specyficzną. Bardzo nierówny sposób prowadzenia fabuły sprawia, że mamy problem z chronologicznym uporządkowaniem dziejących się rzeczy. Sprawy nie ułatwia wielce górnolotny styl pisania autorki. Sili się ona na opowiadanie historii filozoficznie, prosto, lecz z dużą dozą ukrytego piękna - co, niestety, nie wyszło do końca tak, jak powinno. Określa się to mianem "przerostu formy nad treścią", i to jest prawda. Książka porusza ważny społecznie temat, jednak te usilne próby wykorzystania poetyckiego języka, wcale nie ułatwiają lektury, lecz sprawiają, że "Dewocje" czyta się ze znudzeniem. Monotonia sięga zenitu - głównie przez ten siermiężny styl pisania.
Niezbyt pogłębiony został wątek dorastania, któremu naprawdę wiele brakuje do ideału.
Mimo że "Dewocje" od początku do końca są, według mnie, opowieścią bezpłciową, beznamiętną, pozbawioną jakichkolwiek uczuć, to ogromnie wpływają na nasze postrzeganie wiejskiej religijności, niejednokrotnie przesadnej i bardzo dla młodego, dojrzewającego człowieka szkodliwej, toksycznej.
?6/10

...