Diabeł nigdy nie prosi

Zawsze gdy widzę w tytule czy opisie słowo "diabeł", od razu mam ochotę poznać taką książkę. Nie inaczej było w przypadku lektury "Diabeł nigdy nie prosi". 

Kim zatem okazał się być rzeczony Diabeł? To pewny siebie, bez uczuć facet z piekła rodem, który uważa, że wszystko mu się należy. Przyznaję, że nastawiłam się na dość mroczną historię, a okazało się, że jego postać zeszła na dalszy plan. Jak dla mnie mogłoby być go znacznie więcej. To Ana gra tu pierwsze skrzypce i jej próba wyrwania się z jego rąk. Jednak zauważamy jej zmienny charakter, niezdecydowanie oraz to, w jaki sposób traktuje innych ludzi. Ale żeby nie było, jest jeszcze... Szatan i Danny. Ale ten ostatni to już zupełnie inna para kaloszy. Intrygująco, nieprawdaż? Jeden daje Anabelle strach, drugi namiastkę bezpieczeństwa, normalności i miłości. Z kolei trzeci to wszystko co drugi, z tym że jest zupełnie inny.

Autorka ukazuje, jak duży wpływ na człowieka ma jego wychowanie oraz jak trudno jest zerwać toksyczne więzi z rodziną. Budzi to sporo pytań i refleksji na temat tego, czy każdy jest zły? A może źli się stajemy? Czytelnik obserwuje, jak ciężko odciąć się od przeszłości.

Monika Kroczak umiejscowiła akcję swojej książki w Parku Narodowym Olympic, co jest pewnym powiewem świeżości, jeśli chodzi o fabułę. Tylko to sobie wyobraźcie... zero miejskich zabudowań, wszędzie tylko dzika natura, przyroda... aż chciałoby się tak żyć.

Autorka wplata też sporo zabawnych sytuacji. Zakończenie pozostawia duży niedosyt i otwartą furtkę do dalszego ciągu tej pokręconej, okraszoną intrygami i zakładami historii.

"Diabeł nigdy nie prosi" to słodko-gorzka książka o odnajdywaniu szczęścia oraz własnego ja. To jedna z tych historii, która udowadnia, że każdy zasługuje na szczęście, tylko trzeba zaufać swojemu sercu. Czy uda się pokonać zło? Diabeł, Szatan, demon - co z tego wyniknie? Sprawdźcie!