Mechaniczny anioł (twarda)

ała plecy, nie pusz­cza­jąc ręki Jema. - Gdzie jego lek? - spy­tała Willa. - Nie wziął go przed wyjaz­dem z Insty­tutu? - Nie mów o mnie, jakby mnie tu nie było - ode­zwał się Jem, ale bez cie­nia gniewu w gło­sie. Odwró­cił głowę i powie­dział coś szep­tem do Willa, a przy­ja­ciel ski­nął głową i puścił jego ramię. Tessa wyczuła napię­cie w posta­wie Willa. Był czujny, gotowy zła­pać swo­jego para­ba­tai, gdyby ten się zachwiał, ale Jem stał pew­nie na nogach. - Czuję się sil­niej­szy, kiedy Tessa jest przy mnie. Sam widzisz. Will prze­krzy­wił głowę, tak że Tessa nie mogła doj­rzeć jego oczu. - Widzę - potwier­dził. - Tesso, nie ma tutaj jego leku. Jem chyba go nie zażył przed wyjaz­dem z Insty­tutu, ale teraz się do tego nie przy­zna. Jedź z nim do domu i przy­pil­nuj go. Ktoś musi. Jem wziął chra­pliwy wdech. - - Ja będę powo­zić. To żaden kło­pot. Balios i Xan­tos znają drogę. Henry może odwieźć Ligh­two­odów. Will był szybki i sku­teczny, za szybki, żeby mu cho­ciaż podzię­ko­wać. I naj­wy­raź­niej wcale nie ocze­ki­wał podzię­ko­wań. Pomógł Tes­sie zapa­ko­wać Jema do powozu, uwa­ża­jąc przy tym, żeby nie musnąć jej ramie­nia ani nie dotknąć ręki. Następ­nie pod­szedł do pozo­sta­łych, żeby im wyja­śnić sytu­ację. Przed zamknię­ciem drzwi pojazdu Tessa usły­szała jesz­cze słowa Henryego, że musi zabrać z domu księgi Bene­dicta. *** - Co zna­leź­li­ście w domu? - zapy­tał Jem, kiedy prze­jeż­dżali przez otwartą bramę posia­dło­ści Ligh­two­odów. Na­dal wyglą­dał kiep­sko. Głowę opie­rał o poduszki, oczy miał pół­przy­mknięte, jego policzki lśniły od gorączki. - Sły­sza­łem, że Henry wspo­mniał coś o gabi­ne­cie Bene­ - Wła­śnie tam Bene­dict osza­lał - odparła Tessa, ujmu­jąc zimne dło­nie narze­czo­nego. - Musiał postra­dać rozum w dniach przed trans­for­ma­cją, kiedy według Gabriela nie opusz­czał pokoju. Naba­zgrał na ścia­nie, chyba krwią, coś o ,,dia­bel­skich maszy­nach". Że nie znają lito­ści i ni­gdy nie prze­staną przy­by­wać... - Pew­nie miał na myśli armię auto­ma­tów. - Pew­nie tak. - Tessa zadrżała lekko i przy­su­nęła się do Jema. - Może to głu­pie z mojej strony, ale przez ostat­nie dwa mie­siące pano­wał taki spo­kó - Zapo­mnia­łaś o Mort­ma­inie? - Nie. Ni­gdy o nim nie zapo­mnia­łam. - Spoj­rzała na okno, choć nie mogła przez nie wyj­rzeć. Wcze­śniej zacią­gnęła zasłony, kiedy uznała, że ostre świa­tło razi Jema w oczy. - Mia­łam nadzieję, że może zajął się czymś innym. - Nie wiemy, czy tak się nie stało. - Jem splótł palce z jej pal­cami. - Śmierć Bene­dicta jest tra­ge­dią, ale koła zostały pusz­czone w ruch już dawno temu. To nie ma nic wspól­nego z tobą. - W biblio­tece były też inne rze­czy. Notat­niki i książki Bene­dicta. Dzien­niki. Henry przy­wie­zie je do Insty­tutu, żeby prze­stu­dio­wać. Jest w nich moje imię. - Tessa umil­kła. Jak mogła zawra­cać Jemowi głowę takimi spra­wami, kiedy źle się czuł? Jem chyba czy­tał jej w myślach, bo prze­su­nął palce na jej nad­gar­stek, jakby badał puls. - Tesso, to tylko krótki atak. Szybko minie. Wolał­bym, żebyś powie­działa mi prawdę, całą prawdę, nie­ważne, czy jest gorzka, czy prze­ra­ża­jąca. Ni­gdy nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda. - Uśmiech­nął się. - Twój puls przy­śpie­sza. Prawdę, całą prawdę, nie­ważne, czy jest gorzka, czy prze­ra­ża­jąca. - Kocham cię - powie­działa. Jem spoj­rzał na nią z roz­pro­mie­nioną miną, która czy­niła jesz­cze pięk­niej­szą jego szczu­płą twarz. - Wo xi wang ni ming tian ke yi jia gei wo. - - Tessa ścią­gnęła brwi. - Chcesz się oże­nić? Ale prze­cież już jeste­śmy zarę­czeni. Chyba nie można zarę­czyć się drugi raz. Jem się zaśmiał i od razu roz­kasz­lał. Tessa napięła całe ciało w ocze­ki­wa­niu, ale atak oka­zał się lekki, bez krwi. - Powie­dzia­łem, że oże­nił­bym się z tobą jutro, gdy­bym mógł. Tessa udała, że kręci głową. - Jutrzej­szy ter­min mi nie odpo­wiada, sir. - Ale już masz sto­sowny strój - zauwa­żył Jem z uśmie­chem. Tessa spoj­rzała na znisz­czoną suk­nię ślubną. - Ow­szem, gdy­bym miała wziąć ślub w rzeźni. Cóż. I tak nie­zbyt mi się podo­bała. Zbyt krzy­kliwa. - Uwa­żam, że wyglą­dasz w niej pięk­nie - oświad­czył cicho Jem. Tessa oparła głowę na jego ramie­niu. - Przyj­dzie inna pora - powie­działa. - Inny dzień, inna suk­nia. Czas, kiedy będziesz czuł się dobrze i wszystko wypad­nie ide­alne. - Nie ma rze­czy ide­al­nych, Tesso. - W łagod­nym gło­sie Jema brzmiało strasz­liwe zmę­cze­nie.