Diamante verde

Podeszłam do tej książki bez wcześniejszego zapoznania się z opiniami innych. Nie miałam też wobec niej żadnych większych oczekiwań. Kojarzyłam jedynie, że autorka jest dość znana przez swoje filmiki o książkach, ale w ogóle nie wpłynęło to na moje nastawienie do zapoznania się z tą powieścią. Przeczytałam opis, prolog i pierwszy rozdział i pomyślałam sobie, że może być to naprawdę coś interesującego. Bardzo szybko przekonałam się, że się myliłam.

?Diamante verde? do dla mnie jedna z najgorszych książek (o ile nie najgorsza), jakie przeczytałam w tym roku. Gdybym miała opisać ją w kilku słowach, powiedziałabym, że jest to czysty chaos. Rozumiem, że ktoś mógł napisać coś tak nielogicznego i nieskładnego, jednak bardzo dziwię się osobom, które puściły to dalej w świat. Widać, że tekst nie przeszedł żadnej redakcji, czy chociażby korekty. Sama historia miała potencjał, bo wątek z drezdeńskim diamentem był początkowo interesujący, ale później wszystko zostało tak spłycone, że aż szkoda mi słów. Pojawiło się tyle różnych motywów, nielogiczności i absurdalnych sytuacji, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, co tak właściwie czytam. Po przeczytaniu zobaczyłam, że książka jest promowana jako taka z wątkiem Formuły 1, i że wiele osób wymienia go, jako nieliczny plus tego tytułu. Trudno jest mi się z tym zgodzić, bo w moim odczuciu F1 i to, jak autorka wykorzystała ten sport, dodało ?Diamante verde? jeszcze więcej nierealności.


Część spoilerowa

Zwykle nie opisuję dokładniej momentów w książce, ale przy tej czuję, że po prostu muszę.

Wątek z tożsamością Merliah/Roselli.
Dziwny i nierealny. Królowa Hiszpanii oddała jedną ze swoich córek siostrze, bo nie była w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa. Co więcej, jej mąż, książę Hiszpanii, przeprowadził się do swojej szfagierki i świat jakimś cudem zapomniał o jego istnieniu. Później królowa i jej córka giną i dziwnym trafem nikt nie zastanawiał się nad przyczyną śmierci, tylko wszyscy szukali ?zaginionej? następczyni. Obywatele nie mieli oporów przed utrzymywaniem nowej królowej, która była niestabilną nastolatką, nieprzygotowaną do reprezentowania kraju na arenie międzynarodowej. Do tego Rosella opuszczała pałac, kiedy miała na to ochotę, bo nikt jej nie pilnował, a ochrona to już w ogóle miała ją gdzieś. Skoro jedna królowa nie żyła, to po co mieli przejmować się drugą.

Wątek z Milicent.
Najpierw Rosella miała dobry kontakt z siostrą, a ta nawet zapewniała ją, że razem poradzą sobie z Charlsem. Tego samego dnia Milicent wpuściła go do domu, bo przecież on i Rosella musieli sobie pewne sprawy wyjaśnić. Następnie okazało się, że Milicent przez całe życie knuła za plecami siostry i robiła wszystko, by Rosella i Charles nie mieli ze sobą kontaktu.

Wątek romantyczny.
Relacja Roselli i Charlesa była tak nierealna, że aż trudno było mi uwierzyć, że ta dwójka darzyła się większym uczuciem. Ciągłe kłótnie, wyzwiska, zmienianie zdania... To było gorsze niż telenowela. Do tego motyw z przyjaciółką Charlesa był niepotrzebny i uwypuklił, jaką niedojrzałą osobą była Rosella.

Wątek mafijny.
Akcja pędziła bezrefleksyjnie do przodu, po drodze zostawiając mnóstwo dziur fabularnych. W końcu już nie wiedziałam, kto i dlaczego ściga Rosellę i o co chodzi w całym konflikcie. Poza tym miałam wrażenie, że gdzieś w połowie książki zapomniano o całej intrydze z zielonym diamentem, bo porwania i pościgi zastąpiły libacje alkoholowe i wyścigi F1 (wszystkie oczywiście wygrał Charles).