Dokąd zaniesie nas wiatr

Hanka po śmierci matki została sama z problemami oraz cierpieniem. Jej ojciec pogrążony w żalu, ukojenie odnajduje w butelce burbonu. Dziewczyna każdego dnia ma nadzieję iż ojciec się w końcu opamięta. Pewnego dnia spotyka przyjaciela i opiekuna z dzieciństwa - Michała. Chłopaka, który porzucony przez rodziców był wychowywany przez babcię. Nie miał łatwego życia. Zostawiony przez rodziców, po przeszczepie serca oraz po śmierci babci próbuje poradzić sobie z kłopotami oraz samotnością. Spotykając Hankę proponuje jej wspólny wyjazd na długie wakacje kamperem. Dziewczyna waha się tylko chwilę. Cały czas jest nim zauroczona i cieszy ją możliwość spędzenia z nim czasu sam na sam. Nie mają konkretnego planu, zamierzają jechać tam gdzie poniesie ich wiatr. I mimo iż na początku wszystko wydaje się wspaniałe, na jaw wychodzą tajemnice, które Michał zataił przed dziewczyną.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Zacznę od tego iż jest to piękna i wciągająca książka a zarazem przepełniona mnóstwem bólu i cierpienia. Znajdziecie w niej ból po stracie bliskiej osoby, pierwszą młodzieńczą miłość, zmaganie się z nałogiem, chorobą oraz uczucie samotności mimo otaczających nas osób. Wiecie, ja wychodzę z założenia że życie jest wystarczająco ciężkie, czasami przygnębiające oraz bolesne a zatracając się w świecie książek szukam czegoś zupełnie innego. Liczę na to że chociaż ten literacki świat przyniesie radość i mnóstwo pozytywnych rzeczy. Ja wiem że część osób się ze mną nie zgodzi, że nie zawsze jest miejsce na happy end ale ja jednak jestem zdania że życie zmusza nas do płaczu a książki nie powinny ( chyba że ze szczęścia ????) A tutaj łzy pojawiły się już od samego początku. Ta książka złamała mi serce na milion kawałków powodując iż miałam chęć ja zostawić. Jednak historia tak mnie wciągnęła iż nie byłam w stanie, mimo łez, które w pewnym momencie utrudniały czytanie.

Mam wrażenie, że Autorka chce tutaj przekazać czytelnikom, że choćby najgorsza prawda jest lepsza od kłamstw i niedomówień. Sama nie wiem, jak zachowałabym się, gdybym wiedziała (tfu, tfu...) o jakiejś swojej ciężkiej chorobie. Ale gdyby to dotyczyło moich najbliższych, to oczywiście chciałabym wiedzieć o wszystkim od samego początku! Do tego na przykładzie Hani i jej ojca widzimy, że czasem żal, ból po stracie najbliższej osoby potrafi popchnąć nas w objęcia alkoholu czy innych złych używek. Tyle, że tutaj ów zatraceniec nie przejmował się swoją wtedy jeszcze niepełnoletnią córką. A ta przecież też borykała się z utratą matki i dodatkowo poniekąd z utratą ojca. Michał choć postąpił egoistycznie w pewnych sprawach, to mam wrażenie, że go rozumiem. Faceci nie lubią się uzewnętrzniać, nie lubią okazywania słabości przed osobami, na których im zależy. Myślą, że jak dzieje się im coś złego, to oni sami to wezmą na swoją klatę i nie będą obarczać tym innych. Tyle że nie rozumieją, iż wtedy ich psychika też dostaje popalić. No i że jeśli dojdzie do najgorszego - czyli do ich śmierci, to osoby bliskie nie będą umiały sobie z tym faktem poradzić. Nie będą rozumiały postępowania tej osoby, a wręcz mogą czasem siebie obwiniać o fakt, że tamta osoba przed śmiercią im z jakiegoś powodu nie zaufała na tyle, żeby wyjawić prawdę o sobie. Eh... mam nadzieję, że rozumiecie o co mi chodzi? No powiem Wam, że ta książka "Dokąd zaniesie nas wiatr" to nie jest cukierkowa historia, ani taka lajtowa też nie jest. Ona jest mega prawdziwa, mega bolesna, ale też pokazująca, że nie warto oceniać ludzi przed "dogłębniejszym" ich poznaniem. Bo w tej historii zawiązały się pewne przyjaźnie, które na początku nie miały prawa zaistnieć. Dlaczego? Bo pewne osoby wyrobiły sobie zdanie o innych osobach na podstawie tego co zaobserwowali i już! A jednak, kiedy poznali się bliżej, okazało się, że coś ich łączy, a nawet że w pewien sposób uzupełniają się. Napiszę tylko jeszcze, że bardzo, ale to bardzo polubiłam tutaj Kubę. Ten facet ma w sobie coś takiego, co powoduje, że choć można go się na początku bać, to potem może stać się Twoim najlepszym przyjacielem. Dobra. Kończę już, bo mam wrażenie, że i tak już Wam za dużo zdradziłam. Zatem - zachęcam Was z całego serca, abyście sięgnęli po książkę Anny A. Sosny "Dokąd zaniesie nas wiatr".

"Świat nie kończy się wielkim, spektakularnym wybuchem. Świat kończy się po cichu, w samotności, dla każdego z osobna."



Wywołująca całą gamę emocji i odmieniająca je przez wszystkie życiowe przypadki.
Poruszająca trudne, wyciskające łzy z oczu tematy.
Nazanaczona tajemnicami, których wyjawienie zadaje ogromny ból.
Udowadniająca, że miłość puka do serc w najmniej spodziewanym momencie oraz to, ze niegdy nie jest za późno na naprawienie błędów.

"Dokąd zaniesie nas wiatr" to historia Hanki i Michała. Ta dwójka od zawsze dobrze się ze sobą dogadywała, jednak los na kilka lat ich rozdzielił.
Teraz mają możliwość spędzenia ze sobą czasu. Podróżując ciasnym kamperem odkrywają nie tylko ciekawe miejsca, ale także siebie nawzajem. Rosnące między nimi uczucie podsyca historię, jaką tworzą.

Oboje jednak walczą z własnymi demonami. I dla obojga z nich, wspólna podróż jest pewnego rodzaju ucieczką.
Ucieczką od trosk i problemów.
Ucieczką przed tym, co nieuniknione.
Dlatego pragną czerpać z tej podróży pełnymi garściami. Chcą chociaż na chwilę zapomnieć o tym, co ich smuci i boli. Pobyć z sobą samymi i ze sobą nawzajem. Śmiać się i kochać do utraty tchu. Oderwać się od trudnej rzeczywistości i pobyć w tej bańce, którą stworzyli.

Niestety ta rzeczywistość nie daje o sobie zapomnieć. Zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie, wywołując ból i rozrywając serca.
Przed bohaterami trudny czas.
Muszą zmierzyć się z wyzwaniami, które los nieustannie rzuca im pod nogi.
Czy sobie z nimi poradzą?
Czy jest im pisany happy end?

"Dokąd zaniesie nas wiatr" to powieść niezwykła. Delikatnie przewidywalna, ale to absolutnie nie ujmuje jej wartości. Piękna, ale też bolesna. Mimo to napawająca nadzieją.

Anna Sosna stworzyła historię, która chwyta za serca i wyciska z oczu łzy. Zarówno Hanka jak też Michał to osoby brutalnie doświadczone przez los. Każde z nich szuka ukojenia od trudnej rzeczywistości. Nawzajem stają się dla siebie wsparciem. Nawzajem stają się dla siebie lekarstwem na całe zło.
Jednak ich uczucie zostanie wystawione na próbę. Bardzo bolesną próbę...