Doktor Zosia

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o poprzednich powieściach Pani Ałbeny, jednak nie miałam okazji się z nimi zapoznać. "Doktor Zosia" jest trzecim tomem cyklu uczniowiehippokratesa, historię tą można jednak czytać bez znajomości poprzednich książek tej serii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę mimo iż należy do "grubasków" czyta się nadzwyczaj szybko, ja rozłożyłam sobie losy doktor Zosi na dwa dni, bo jakby nie było lektura jest dosyć wymagająca i czytając ją należy się skupić. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, zaś bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, wręcz ożywające na kartach powieści postaci, z którymi w wielu kwestiach moglibyśmy się utożsamić. Główna bohaterkę - Zosię polubiłam już od pierwszych stron, wspierałam ją mentalnie we wszystkich poczynaniach i mocno jej kibicowałam. Ogromnie podobało mi się to, że autorka przeplatała tutaj losy postaci fikcyjnych i autentycznych, które żyły w tamtych czasach i miały znaczący wpływ na dzieje ludzkości, są to m.in. Korczak, Zofia Kossak - Szczucka i wiele innych. Autorka w świetny sposób pokazała to co działo się w Polsce w tamtych czasach, wielokrotnie czułam jakbym również uczestniczyła w różnych wydarzeniach. Z pewnością wykazała się również dużą wiedzą jeśli chodzi o aspekty medyczne. Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką i jej bohaterami, chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści autorki. Polecam! Moja ocena 8/10.

Przyznam się wam, że ja bardzo szanuję pióro autorki, gdyż nikt tak jak ona nie potrafi wpleść w fikcyjnych bohaterów tych prawdziwych, aby razem stanowili jedną wielką całość. Czytałam już książki autorki i przyznaję, że każda kolejna jest coraz lepsza, bardziej emocjonalna. Pisarka ma szeroką wiedzę medyczną, dlatego tak chętnie wkłada ją w karty opowieści. Jej bohaterowie z reguły są inteligentnymi osobami lubiącymi pomagać innym. Nie przejmują się tym, co sądzą o nich inni, gdyż to ich własne przekonania są tymi najbardziej dla nich istotnymi. Książka napisana z prawdziwą pasją i sercem, dlatego niektórzy mogą odebrać ją bardzo osobiście. Akcja powieści została umieszczona w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Opisany szpital już nie istnieje, gdyż został zbombardowany przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego. Autorka zaznacza, że niektóre postacie są tutaj prawdziwe i posługuje się ich prawdziwymi danymi.
Bardzo spodobała mi się tutaj postać doktor Zosi, która była kobietą pewną siebie z celem, który obrała sobie w życiu. Ma bardzo dobre serce i jest stworzona do tego, by nieść pomoc. Zdanie innych nie gra dla niej roli, gdyż wie, że każdy jest panem własnego losu. Chirurgia była jej życiowym celem, więc gdy los podesłał jej możliwość leczenia chorych w szpitalu, nawet się nad tym nie zastanawiała. Pokazała wszystkim, że płeć męska czy damska nie stanowi dla niej różnicy. Każdego traktowała jednakowo, gdyż jej zdaniem stworzona została do leczenia, a nie segregacji ludzi na jakiekolwiek podziały. Nadchodzi jednak trudny czas, wojna piętrzy się coraz bardziej, a rannych przybywa. Nie ucieka jak niektórzy, tylko dalej wypełnia swoje powołanie. A powiem wam, że bywa naprawdę bardzo ciężko. Nie jestem pewna, czy byłabym skora do tak wielkich poświęceń, co Zosia. Wydaje mi się, że skoro sama nie miała własnych dzieci, to każdego innego traktowała tak, jakby to oni nimi właśnie byli. Książka pełna wzruszeń, nostalgii i nadziei. Znajdzie się tu wątki poboczne, opisy innych ludzi i ich historie. Każda wyjątkowa i nie do podrobienia. Piękna książka!

?A teraz... pora wreszcie się usamodzielnić?.

"Doktor Zosia" jest trzecią i niestety ostatnią częścią cyklu "Uczniowie Hipokratesa". Przenosimy się do lat dwudziestych ubiegłego wieku, Zosia Nibużanka jest nietuzinkową, nowoczesną kobietą. Nie myśli o zamążpójściu, chce spełniać swoje marzenia. Od zawsze chciała zostać chirurgiem. Więc kiedy dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, w którym z otwartością przyjmuje się kobiety i traktuje jak równe mężczyźnie ? nie zastanawia się, ani chwili. Wie, że to jej jedyna szansa, aby doskonalić umiejętności i poszerzać wiedzę. Do pracy staje u boku najwybitniejszych specjalistów, niestety wybuch wojny kończy wszystko. Jednak Zosia nie zamierza siedzieć bezczynnie, służy swoją pomocą w skrajnie trudnych warunkach, nigdy nie odmawia.

Wielowątkowa a przy tym bardzo spójnie opowiedziana historia, od której trudno się oderwać. Fikcja literacka idealnie współgra się z prawdą historyczną. Czuć ogrom pracy, realizm i pasję autorki. Do tego dochodzi duża wiedza autorki z zakresu historii medycyny. Całość wypada wybitnie. Bardzo realnie wykreowani bohaterowie. Obok samej Zosi, która jest postacią fikcyjną, występują dobrze nam znane historyczne osobowości. Zosia skradła moje serce od razu, to niezwykła osoba, której przyszło żyć w czasach nieprzychylnym kobietom. Inteligentna, odważna, o wielkim sercu i wrażliwości, a przy tym bardzo uparta i wytrwała.

Autorka w całym cyklu zajmująco ukazała historię polskiej medycyny i sylwetki osób, które miały znaczący wpływ na dla jej rozwoju. W tym tomie mamy między innymi: Kazimierza Funka, Aloisy Alzheimer, Sigmund Freud, pierwszą kobietę radiolog-Marię Werkenthin, czy pierwszą kobietę ginekolog Zofię Garlicką. Zosia wiedzie życie przepełnione pracą i z nadzieją patrzy w przyszłość. Wybuch II wojny światowej burzy dotychczasowy świat, nic już nigdy nie będzie takie samo. Widzimy determinację, poświęcenie lekarzy, którzy robią wszystko, aby nieść pomoc., Bestialstwo okupanta, dla którego ludzkie życie nie ma znaczenia. Wywózki do obozów zagłady, mordy, prześladowanie, okrucieństwo. Powstanie Warszawskie, przerażający obraz zniszczonej Warszawy.

Przejmująca, bardzo realna, niesamowicie opowiedziana historia, od której trudno się oderwać. Fakty historyczne umiejętnie i z dużą swobodą wplecione w fikcję literacką. Powieść pełna pasji, wiedzy i sprzecznych emocji. Bardzo polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :)

Mimo że twórczość autorki jest dość dobrze rozpowszechniona, ja do tej pory przeczytałam tylko jedną Jej powieść. Seria "Uczniowie Hipokratesa" składa się z trzech części, a "Doktor Zosia" jest ostatnią z nich. Są to jednak osobne opowieści i brak znajomości poprzednich części zupełnie nie przeszkadza w lekturze.
Zosię Nibużankę poznajemy w 1924 roku, gdy jako początkująca lekarka ginekolog, wychowanka słynnej doktor Garlickiej, pracuje w warszawskim szpitalu Św. Zofii. Nie są to łatwe czasy dla kobiet chcących wykonywać ten zawód. Życia nie ułatwia uprzedzony dyrektor szpitala i rodzina, u której Zosia jest na "łaskawym chlebie". Na szczęście bohaterka otrzymuje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie ma szansę zdobyć specjalizację pediatry, choć nadal skrycie marzy o karierze chirurga. Zosia doskonale odnajduje się w nowym miejscu, poznaje wielu wspaniałych lekarzy, od których dużo się uczy, zdobywa przyjaciół. Jej kariera rozwija się świetnie, a do tego wkrótce znajduje miłość i zakłada rodzinę. Szczęście przerywa wybuch wojny. Mąż Zosi wraz z dziećmi wyjeżdża za wieś, ale lekarka nie wyobraża sobie zostawienia szpitala i coraz większej liczby rannych. Często wykonuje swoją pracę i przeprowadza akcje z narażeniem życia. Czasom wojennym poświęcona jest większa część książki.
Wśród bohaterów książki znajdźcie wiele sław - znanych lekarzy, przedsiębiorców np. Jana Wedla, pomagającego wielokrotnie w wykupowaniu więźniów, czy artystów - Lodę Halamę, Zulę Pogorzelską czy Władysława Szpilmana. Rozdziały poświęcone doktor Zosi przeplatane są historiami o lekarzach i naukowcach, których odkrycia przyczyniły się do zrozumienia i leczenia wielu chorób.
Kolejna świetna książka. Już wiem, że koniecznie muszę przeczytać wcześniejsze części.