Dom Hadesa

Bardzo mi się podobała, szczególnie, że teraz jest trochę mroczniej niż poprzednio. Podczas podróży przez Tartar świetnie czuć grozę tego miejsca i atmosfera robi wrażenie. Riordan świetnie posługuje się piórem i momentalnie przenosi czytelnika do swojego świata. A trzeba przyznać, że w tej książce podobnie jak w poprzednich jego świat jest naprawdę wciągający i interesujący.

Właśnie skończyłem czytać. Fantastyczna jak poprzednie. Uwielbiam tę serię i nie ma sensu tłumaczyć dlaczego, bo pewnie ją znacie. Za to tę książkę mogę po lecić, bo jest naprawdę niezła. W tym samym stylu, postacie wciąż niezmienne, albo nawet bardziej interesujące, humor na najlepszym poziomie i wciągająca fabuła. Po prostu super. Oby tak dalej!

Podobała mi się ta część tak jak wszystkie inne. Bardzo dobrze mi się czytało i nie mogłam zasnąć dopóki nie skończyłam chociaż rozdziału. Fajnie opisana historia, tym razem wszystko dzieje się w Tartarze, a wszyscy muszą walczyć z siłami zła. Jak zawsze lekko napisane i strasznie wciąga. Polecam wszystkim fanom Percyego i bogów, bo autor nadal trzyma poziom!

Posiadam tę złą przypadłość, że gdy zaczynam czytać to i trzęsienie ziemi nie odrywa mnie od lektury. No chyba, że łapię za coś z półki wyjątkowo nudnych, ale Riordan stoi bardzo, bardzo daleko od tego księgozbioru. Co tu dużo mówić - jego seria o bogach olimpijskich jest naprawdę fenomenalna i ciężko odkleić się każdego tomu tak samo. Dom Hadesa przeczytałam w kilka wieczorów i jedyne, co mogę zarzucić autorowi to to, że jest mi mało. Fabuła jest jak zwykle dobrze rozbudowana, jednak Riordan zachowuje swoją lekkość pisania dzięki czemu czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Właśnie dlatego chyba tak łatwo wejść w tę historię i poddać się biegowi zdarzeń. A jest się czemu poddawać, bo tym razem rzecz dzieje się jakby dwuwątkowo - z jednej strony Percy i Annabeth, z drugiej Argo. A całość wewnątrz i na zewnątrz tytułowego domu Hadesa, czyli Tartaru. Jak poradzą sobie bohaterowie? O tego Wam nie zdradzę. Ale przygotujcie się, ze tym razem jest tak samo ciężko i tak samo pod górę jak poprzednio. Super!

Lubię Riordana od dawna i lekturę wszystkich książkek z serii o naszych drogich herosach mam już za sobą. Z pewną dozą niepokoju sięgałem po "Dom Hadesa", bo zawsze boję się zbyt długiego odgrzewania tego samego kotleta. Zastanawiałem się na jak długo wystarczy pisarzowi jeszcze sił i pomysłów, aby zaskoczyć czytelników czymś zupełnie nowym. Cóż mogę powiedzieć? W tej części wystarczyło mu tego i tego aż zanadto.
W "Domu" jak zwykle spotykamy starych i dobrze znanych przyjaciół. Tym razem jednak Riordan zdecydował się na pociągnięcie dwóch równoległych historii. Z jednej strony Hazel i Argo II, którzy wspólnie muszą zapobiec nieuchronnej wojnie między obozami. Z drugiej strony Annabeth i Percy, którzy na skraju sił przemierzają Tartar szukając jakiejkolwiek drogi ucieczki. Jaka jednak może być to droga jeśli na jej końcu czekają najbardziej obrzydliwe i piekielne monstra Gai? Bez względu na wybory, bo tych bohaterowie w książce muszą dokonywać nad wyraz dużo, wszyscy są w tragicznej sytuacji wydawałoby się bez wyjścia. Nie będę zdradzał fabuły, bo nie chcę zabierać Wam radości z czytania lub raczej szaleńczego połykania strony za stroną (książka totalnie wciąga!), ale dodam tylko, że ich jedyna możliwość ocalenia będzie w?miłości. Choć czasami może się okazać, że wybory niektórych mają z nią niewiele wspólnego.
Cieszę się, że "Dom Hadesa" został napisany w taki sposób. Dwie równoległe historie, które w pewnym momencie zaczynają się przeplatać i mnóstwo przygód, które przeżywają bohaterowie to coś, co zadowoli każdego fana serii. Książkę jak zwykle czyta się bardzo lekko, jest napisana prosto, dzięki czemu czytelnikowi bardzo łatwo przeniknąć do świata herosów, półbogów i bogów. A świat ten, tak jak u Riordana zawsze, pełen jest mitologii zręcznie połączonej z fantastyką. Niewiele ponad 600 stron czyta się w kilka wieczorów, a każdy akapit nie pozwala odłożyć książki na półkę i zachęca do zagłębienia się w kolejny.
Żeby jednak nie było zbyt epicko, bo to w pewnym momencie musiałoby stać się nudne, pisarz do całości dorzuca trochę żartu na całkiem dobrym poziomie. Jak zwykle bawi nas Leo, który wpakowany w wir dziwnych zbiegów okoliczności musi sobie z nimi radzić. Co więcej, tym razem Riordan poświęcił sporo uwagi Nici?emu di Angelo, który jest jeszcze większym dziwakiem niż w poprzednich tomach serii.
Całość oceniam bardzo wysoko, choć to zaskakujące po tylu już częściach cyklu o bogach olimpijskich. Liczę też, że kolejna, zapowiadania już część nie zawiedzenie mnie podobnie jak ta.

Dom Hadesa jest dla prawdziwych fanów serii o Percym. Całkiem niezła fabuła jest przedłużeniem przygód głównych bohaterów znanych z poprzednich części o bogach olimpijskich. Nie jest to raczej książka, od której można zacząć serię, bo wymaga już trochę wiedzy na temat tego, co działo się wcześniej. Ja na szczęście znam te kilka poprzednich tomów i lubię Riordana za to w jaki sposób łączy światy, opisuje realia i z jaką łatwością wciąga w wir wydarzeń pozwalając przenieść się do świata bohaterów. Książka napisana jest bardzo lekko i przyjemnie się ją czyta. Mogę polecić na nudne wieczory, bo nie jest to wymagająca, a raczej odprężająca lektura. Czekam na kolejne tomy, bo mam nadzieję, że opowieść o herosach tak szybko się nie skończy.