Dom którego nie ma

?Dom, którego nie ma. Dlaczego dorosłe dzieci zrywają więzi z rodzicami i jak odbudować wzajemne relacje? autorstwa Joshua Coleman.
Jak wiecie ja nie sięgam po poradniki, ale?
Relacje dziecko-rodzic są dla mnie bardzo ważne?
Moi Synowie niesamowicie szybko dorastają?
I jak każda matka? chcę im towarzyszyć w drodze przez życie.
?Dom, którego nie ma. Dlaczego dorosłe dzieci zrywają więzi z rodzicami i jak odbudować wzajemne relacje? to książka, która była dla mnie jak kubeł lodowatej wody? subtelna okładka i wstrząsająca treść.
Czytanie o sytuacji, w której dorosłe dzieci nie mają kontaktu z rodzicem/rodzicami przez lata jest poruszająca. Wizja zerowego kontaktu w życiu dziecka, które składa przysięgę małżeńską/ staje się rodzicem/ odnosi sukcesy/ upada pod ciężarem porażek? jest wstrząsająca.
A takie sytuacje są i powinniśmy je umieć zrozumieć, umieć wesprzeć ludzi borykających się z tym problemem? ale również mieć świadomość genezy problemu. Jak mówi Autor ?Z zawodowego doświadczenia wiem, że zrozumienie społecznych przyczyn wyobcowania łagodzi towarzyszące rodzicom poczucie samotności, winy i wstydu.?
Często ludzie mierzący się z problemem wyobcowania to osoby, które postrzegamy jako te, które ?z uwagą wsłuchiwali się w marzenia dzieci, by móc zapewnić im najbezpieczniejszą drogę do szczęśliwego, pełnego sukcesów życia. Na ich codzienną dietę składały się: zamartwianie się, poczucie winy, strach, niedobory snu i nadmiar kofeiny, a wszystko po to, by stać się absolutnie-najdoskonalszym-z-rodziców ? oto cel, jaki im przyświecał od chwili, gdy dziecko przyszło na świat.?
To poradnik, który w każdym rozdziale prezentuje studium przypadku, porady i wiele emocji. Te historie zawierają bolesną prawdę. Nie każda opisana rodzina znajduje drogę do porozumienia? jednak są przypadki, które dają nadzieję i odbudowują wiarę.
Gorąco polecam, bo książka zawiera również wnikliwą analizę zmieniającego się społeczeństwa i nową wizję społeczną ?jednostki? oraz ?rodziny?.
We współpracy z Wydawnictwem Zwierciadło.
Ja pozostaję z myślą:
?Bazując na wielu latach doświadczeń, stwierdzam, że reakcja rodziców na sugestię, że powinni spróbować otworzyć się na to, co czują ich dzieci i jakie stawiają zarzuty ? nawet jeśli ich własne odczucia i obserwacje są diametralnie różne ? ma kluczowe znaczenie.?