Dom na przełęczy

?Zniknęła bariera i nieufność, jaką wzniosło między nimi jego milczenie i uniki.?

Z ogromną przyjemnością i ciekawością przeniosłam się do świata wykreowanego przez Panią Joannę i kolejny raz całkowicie przepadłam. Dalsze przejmujące losy Heleny i Antoniego. Wojna trwała w najlepsze i zbierała swoje krwawe żniwo gdy nasi bohaterowie postanowili się pobrać. Z ufnością i nadzieją wyczekiwali końca wojny. Po wojnie odnaleźli się ponownie, niby tacy sami, a jednak zupełnie inni. Najbliżsi Heleny wyjeżdżają za ocean, dziewczyna pełna wątpliwości i niepokoju o przyszłość zostaje z Antonim. Postanawiają zamieszkać w jego rodzinnej wiosce Rzekowo, położonej w przepięknej, malowniczej dolinie. Bliscy Antoniego nie przyjmują ich życzliwie, mają do niego ogromny, nieuzasadniony żal. Młodzi zamieszkują w niewielkim, rozwalającym się domku po jego babci. Ogromną życzliwość i wsparcie niesie im sąsiadka, starsza pani Julia. Czy mimo niedomówień znajdą drogę do siebie?

Przed nimi trudny czas, mają tylko siebie. Czy to wystarczy, aby w tym poranionym przez wojnę świecie stworzyć bezpieczny, szczęśliwy dom? Akcja powieści toczy się swoim rytmem i wzbudza ogromną ciekawość. Razem z bohaterami przemierzałam ich życiowe ścieżki i z całego serca im kibicowałam. Helena zyskała w moich oczach, mało z niej zostało z naiwnej, chwilami oderwanej od życia dziewczyny. Stała się silną, odważną, mądrą, pewną swoich uczuć kobietą. Moja sympatia do Antoniego trwa niezmiennie, jego odwaga, siła, niezłomność, ogromna potrzeba kochania i bycia kochanym. No i papuga Irena, pyskate, zadziorne, kolorowe ptaszysko, które wnosi do całości szczyptę dobrego humoru.

Nasi bohaterowie są pełni obaw i niepokoju o wspólną przyszłość. Tak naprawdę nie znają się, wojna ich rozdzieliła i zmieniła. Oboje uczą się nowego życia, nie jest im łatwo. Stopniowo odkrywają się siebie nawzajem. Szczere rozmowy wiele wyjaśniają, nieśmiałość i zażenowanie znikają. Rodzi się między nimi prawdziwe, głębokie, szczere uczucie. Razem zniosą bardzo dużo i pokonają niejedną przeszkodę. Rodzina, najbliżsi ich bolące, krzywdzące oskarżenia. Życzliwość, szacunek i wsparcie zupełnie obcych ludzi. Przejmujące, pełne bólu wojenne wspomnienia. Nędza, wojenne zniszczenia, a obok piękno otaczającej natury.

Wciągająca, pełna subtelności i niepewności opowieść. Czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Niesie emocje, zmusza do refleksji. Zakończenie wywołało we nie sporą ulgę i szczery uśmiech. Serdecznie polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :)

?Prawdziwa miłość przynosi spokój i świadomość, że nie jesteśmy sami na świecie?.

Popłynęłam z Heleną i Antonim w dalszą opowieść; tym razem już we dwoje, na swoim, pomimo wszystko.
Delikatna, ciepła, pięknie opowiedziana historia, a raczej kontynuacja losów. Dobrze mi się czytało, spokojnie, czułam się ukojona muzyką powieści. Zatapiałam się w opisach codzienności, upływających dniach, piękna przyrody, ciężkiej pracy i ludzkiej życzliwości.
Obyczajówka z serii, ciekawa książka. Jest w niej wszystko to, co dobre, nad czym, warto się zatrzymać. Autorka umiejętnie włada piórem i przelewa na papier słowa dodające otuchy, snując relację o życiu, trwaniu i przemijaniu.
W mojej biblioteczce robię miejsce na Panią Tekieli.

Antoni i Helena po ciężkich doświadczeniach wojennych układają sobie życie w nowej rzeczywistości. Nie jest to jednak proste, ponieważ rodzina Antoniego ma do niego żal. O co? O to, że przeżył? Helena nie może pogodzić się z tym, że rodzice i siostra jej męża są do niego nastawieni negatywnie. Kiedy Antoni opowiada żonie swoją historię, ta zaczyna na niego patrzeć inaczej, bardziej z czułością i ma go za prawdziwego bohatera.
?Dom na przełęczy? to historia pełna nadziei. Fabuła książki skupia się na powojennej rzeczywistości, która pomimo tego, że wojna się skończyła, wcale nie będzie taka łatwa.
Ciepła i pełna nostalgii opowieść dwojga ludzi, którzy mimo przeciwności losu i ciężkich czasów zachowali w sobie piękne uczucia i miłość.
Uwielbiam książki Joanny Tekieli. Autorka bardzo skupia się na emocjach i odczuciach bohaterów. Jej książki są bardzo autentyczne i pełne wzruszeń.

Jeśli jesteście fanami obyczajówek to mam dla Was niesamowitą historię.
"Dom na przełęczy" to kontynuacja książki pt. "Marzenia na rozdrożu" joannatekieli
Helena i Antoni wzięli ślub podczas wojny, ale zostali rozdzieleni. Po zakończeniu wojny doczekali się wspólnego życia, które próbują ułożyć sobie od nowa. Wyjeżdżają do rodzinnej wioski Antoniego. Trafiają do urokliwej wioski Rzekowo. Helena jest przerażona spartańskimi warunkami i ubóstwem w nędznym gospodarstwie po babci Antoniego. Na dodatek najbliżsi Antoniego okazują niechęć Helenie i Antoniemu. Kobieta u boku męża próbuje znaleźć szczęście i na nowo go poznać. On ma nadzieję, że Helena go nie zostawi.
Czy Helena i Antoni będą szczęśliwi?
Przekonajcie się sami.
To bardzo poruszająca historia, która dostarczyła mi mnóstwo emocji. Autorka wymyśliła wciągającą fabułę i ciekawych bohaterów. Razem z nimi przeżywałam to wszystko, co działo się w ich życiu. To piękna historia o miłości, która pokona wszystko. Autorka ma bardzo przyjemny styl i tę książkę wchłonęłam w błyskawicznym tempie. Ta historia zmusza do refleksji i przemyśleń, a także daje nadzieję na lepsze jutro. Nie mogłam oderwać się od tej książki ani przez chwilę. Uwielbiam czytać takie historie pełne emocji. Bardzo wzruszyłam się i miałam łzy w oczach. Szykujcie chusteczki. Gwarantuję Wam, że dla tej książki zarwiecie nockę.
Jestem zachwycona i polecam Wam przeczytać obie książki.
Rewelacja! Fani obyczajówek będą oczarowani tak jak ja.

Kiedy Helena i Antoni brali wojenny ślub, nie wierzyli, że dana im będzie wspólna przyszłość. A jednak przetrwali, doczekali upragnionej wolności i teraz starają się ułożyć sobie życie w maleńkiej wiosce Rzekowo, położonej malowniczo w dolinie rzeki, wśród lasów i wzgórz, w nędznym gospodarstwie.
W niełasce i odrzuceniu ze strony najbliższych, uczą się siebie nawzajem i próbują znaleźć szczęście w okaleczonym, poranionym przez wojnę świecie.

Było to moje trzecie spotkanie z twórczością autorki, poprzednio czytałam krótkie opowiadanie w wakacyjnej antologii i "Marzenia na rozdrożu" będące pierwszym tomem losów właśnie Heleny i Antoniego, tamta książka ogromnie mi się podobała i nie mogłam się doczekać kiedy będę mogła poznać dalszą historię bohaterów. Książki najlepiej czytać w odpowiedniej kolejności, żeby zrozumieć i poznać od początku losy głównych postaci. Autorka w swojej powieści posługuje się bardzo lekkim i przyjemnym językiem, a kartki powieści po prostu same się przewracają. Postaci zostały wykreowane i przedstawione w bardzo realny sposób i myślę, że wielu czytelników w bohaterach tej książki mogłoby chociaż w małym stopniu odnaleźć siebie samego. Poraz kolejny zostałam wciągnięta do tego trudnego, naznaczonego przez wojnę świata, w którym przyszło żyć, a w zasadzie rozpoczynać wszystko od nowa Helenie i Antoniemu. Autorka akcję książki osadziła w małej polskiej wsi, która urzekła mnie malowniczym krajobrazem oraz prostotą. Bohaterowie mierzą się z wieloma problemami, zarówno tymi dnia codziennego, jak i z niezrozumieniem ze strony rodziny mężczyzny, a towarzyszy temu cały wachlarz skrajnych emocji, które podczas czytania powieści udzielają się również czytelnikowi. Relacja pomiędzy bohaterami została przedstawiona w naprawdę piękny, momentami rozczulający sposób, Antoni i Helena otaczali się nawzajem ogromnym wsparciem, troską, zaufaniem, jestem naprawdę zauroczona tymi postaciami. Pani Joanna na przykładzie swoich bohaterów pokazała, że miłość, ta prawdziwa, ponad wszystko, jest w stanie przezwyciężyć każdą przeciwność losu, wystarczy tylko w każdym trudniejszym momencie polegać na sobie. Książka idealnie wpisuje się obecnie panujący za oknem klimat, zmusza do głębszej refleksji i daje nadzieję na lepsze jutro. Czekam już na kolejne powieści autorki! Polecam! Moja ocena 9/10.

Poraz pierwszy z twórczością Joanny Tekieli spotkałam się przy okazji powieści "Marzenia na rozdrożu". Historia ta zauroczyła mnie tak bardzo, że z niecierpliwością wyczekiwałam dalszych losów jej bohaterów.

Z chwilą, gdy podczas wojennej zawieruchy, Hanna i Antoni powiedzieli sobie "Tak", nie wierzyli, że wspólna przyszłość jest im pisania. Jednak udało im się przetrwać wojnę, odzyskali upragnioną wolność i starają się ułożyć sobie życie w maleńkiej wiosce Rzekowo, położonej w dole rzeki, wśród lasów i wzgórz. Odrzuceni przez najbliższych, starają się odnaleźć szczęście w poniszczonym i okaleczonym przez wojnę świecie.

"Dom na przełęczy" to bez wątpienia przepiękna powieść przepełniona całą paletą emocji. Autorka poraz kolejny przekonała mnie, że po jej powieść warto, a nawet trzeba sięgać. Tą powieścią utwierdziła mnie w przekonaniu, że potrafi pisać książki pełne emocji, które wzruszą nawet najbardziej zatwardziałe serca. Historia Heleny i Antoniego udowadnia nam, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystkie przeciwności losu. I chociaż w oczy wiał im wiatr, oni się nie poddali, walczyli o szczęście i to szczęście zyskali.
"Dom na przełęczy" to powieść, która wciągnie Was do tego stopnia, że nic wokoło nie będzie dla Was ważne. Będziecie kartkować strona za stroną by jak najszybciej dobrnąć do zakończenia. Z całego serca polecam Wam tę powieść, to jedna z najpiękniejszych historii, jakie miałam przyjemność czytać w ostatnim czasie. Jedno co mnie zasmuca, to fakt, że jest to już koniec przygód Hanny i Antoniego.
Jeżeli lubicie powieści obyczajowe, których fabuła osadzona jest w pięknej i malowniczej wiejskiej scenerii to z całego serca polecam Wam sięgnąć po "Dom na przełęczy".