Dom obok

Oto przykład książki, która mimo lekkiej i pozornie nastoletniej narracji wciąga czytelnika w ponurą sprawę kryminalną.
14letnia Julia, córka policjanta, sama marząca o pracy w tym zawodzie w przyszłości, odkrywa, że w latach 80tych w domu sąsiadującym z jej domem mieszkał nauczyciel, który zamordował dwie nastolatki. Dziewczyna chce napisać na ten temat reportaż na zajęcia z dziennikarstwa, więc zaczyna prowadzić swoje małe śledztwo. Przepytuje ludzi, którzy mogli cokolwiek pamiętać ze sprawy i odkrywa, że prawdopodobnie skazano na karę śmierci niewinnego człowieka. Wydarzenia z teraźniejszości przeplatane są opisami z pamiętnika jednej z ofiar - Joanny, zwanej Aiszą oraz wspomnieniami mężczyzny oskarżonego o morderstwo. Czy faktycznie zamordował dzieci, czy był niewinny?
Z tego co widziałam jest to debiut autorki. Jeśli tak, to według mnie bardzo udany. Gratuluję i czekam na więcej.

"Dom obok" to bardzo wciągająca opowieść, po której zastanowicie się trzy razy?kim tak właściwie jest Wasz sąsiad, albo sąsiadka!
Równolegle czytamy historie dwóch głównych bohaterek: Aiszy, zamordowanej nastolatki oraz Julii, dziewczyny, która po kilkudziesięciu latach postanawia przeprowadzić dochodzenie dotyczące morderstwa swojej rówieśniczki. Na początku jej dochodzenie miało być szkolnym projektem, za który dostanie wysoką ocenę, dopóki jej przyjaciółka nie zostaje porwana. Julia wierzy, że mordercą jest ta sama osoba, która zamordowała Aiszę i pomimo sprzeciwu wszystkich dorosłych, odkrywa, że skazany na karę śmierci nauczyciel, którego posądzono o zabójstwo, jest niewinny. Morderca w dalszym ciągu musi mieszkać w sąsiedztwie, ale kto nim jest?
Świetnym zabiegiem zastosowanym przez Autorkę jest przedstawianie historii z perspektywy każdego bohatera w formie pierwszoosobowej. Dzięki temu poznajemy każdego bohatera, jego emocje i uczucia. Przemyślenia mordercy ukazane są pod postacią ?mroku?, czyli tej niechlubnej strony, którą posiadać może każdy człowiek. Sylwia Gillis wykreowała postać zabójcy w taki sposób, abyśmy mogli zrozumieć motywy zbrodni, które swój zalążek mają w niezwykle trudnej sytuacji życiowej. Nie stanowi to obrony, aczkolwiek ukazuje, jak pewne sytuacje życiowe kreują człowieka. Książkę czyta się niesamowicie lekko oraz przyjemnie. Akcja historii przyspiesza z każdą stroną. Na uwagę zasługuje również ukazanie relacji międzypokoleniowych, sposobu myślenia młodzieży, dorosłych oraz osób bardzo dojrzałych. Warto porównać jak zmienia się podejście bohaterów, w zależności od wieku.

Czy miejsce może być złe? Czy to źli ludzie je takim czynią? Co kryją nasi sąsiedzi w swoich czterech ścianach?


Główną bohaterką książki jest nastoletnia Julka, rezolutna i nad wyraz dojrzała dziewczynka. Wraz z rodzicami zamieszkuje spokojne łódzkie osiedle, sąsiedzi są przyjaźni i pomocni, dlatego tak wstrząsa nią informacja, że w domu obok mieszkał Andrzej Kołtun, morderca dwóch dziewczynek. Jeszcze bardziej wstrząsające okazuje się to, że był nauczycielem języka polskiego w szkole, do której uczęszcza Julka. Dziewczyna postanawia, że sprawa sprzed trzydziestu lat będzie tematem jej pracy na zajęcia dziennikarskie, rozpoczyna swój własny research. W jej otoczeniu mieszka wiele starszych osób i to właśnie od nich, a właściwie od ich relacji i wspomnień rozpoczyna własne śledztwo?Okazuje się, że z jedną z zamordowanych dziewczyn Andrzej przyjaźnił się, a z nieżyjącą już córką sąsiadki, był zaręczony. Czy to przypadek? Julka dociera do informacji, że skazany na śmierć nauczyciel nigdy nie przyznał się do winy, a jego zatrzymanie było poprzedzone anonimowym telefonem. I kiedy nagle znika koleżanka Julki, ta z przerażeniem stwierdza, że może morderca wcale nie został skazany, że może wciąż jest wśród nich?

Książka napisana z perspektywy nastoletniej dziewczyny i jej przemyśleń, co z początku trochę mnie zniechęciło, ale kompletnie niepotrzebnie. Nie znajdziemy tu typowego śledztwa, nie towarzyszymy policji w poszukiwaniu sprawcy, a jednak uczestniczymy w rozwikłaniu zagadki. Fabuła jest spójna i pomimo tego, iż przedstawia wydarzenia z teraźniejszości, a także sprzed trzydziestu lat, czytelnik nie gubi się. Historia rozwija się stopniowo, autorka manewruje faktami i podrzuca nam coraz to nowe tropy. Przemyślane kreacje bohaterów, są prawdziwi, tak jak i dialogi. Nie są sztuczne, a na to bardzo zwracam uwagę czytając książkę. Nic nie zaśmieca też głównej historii , nie ma zbyt wielu pobocznych wątków, a to duży plus.

Słabe wrażenie robi sama okładka, nie przyciąga wzroku, nie zachęca do czytania, a szkoda. Krótkie rozdziały i przyjemny język, jakim posługuje się autorka, sprawiają, że książkę czyta się szybko i z zaciekawieniem. Jednym naprawdę sporym minusem jest zakończenie, rozwikłanie zagadki jest zbyt szybkie, zbyt proste. Szczerze to w połowie książki wiedziałam jaka jest prawda i co wydarzyło się trzydzieści lat wcześniej. Może jest to spowodowane ilością spraw, jakie do tej pory rozwiązałam, oczywiście w książkach. Niemniej jednak szczerze polecam, książka była miłą odmianą od krwawych kryminałów, które ostatnio czytałam i będzie dobrym wyborem na długie jesienne wieczory.