Dom obok

"Dom obok" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak, ale już wiem, że będzie to jedna z moich ulubionych autorek.???? Powieść napisana jest ładnym językiem, z małą ilością przekleństw, a do tego lekki i przyjemny styl. Bardzo dobrze się czyta, a nowinki medyczne, które przemyca autorka są intrygujące. Skłaniają do przemyśleń, co się stanie gdy stworzone coś z dobrych pobudek trafi w niepowołane ręce. Fabuła wciąga od pierwszych stron, a postać porywacza jest owiana tajemnicą. Atmosfera jest gęsta, pełna podejrzeń i niewiadomych. Cały czas towarzyszy nam niepewność i niepokój w stosunku do nadciągających wydarzeń. Ale "Dom obok" to nie tylko przerażający thriller, to też historia o nadziei, o tym jak przezwyciężyć swój strach, przezwyciężyć ból i tortury by przeżyć, by walczyć o siebie, a przy tym nie zwariować. Bardzo podobała mi się walka Laury o siostrę, jak dążyła do tego by odkryć co się z nią stało, mimo przeciwności losu i sceptycyzmu policji, ona się nie poddała i walczyła.

Milena postanawia zrobić niespodziankę rodzinie i przyjeżdża do nich w piątek bez zapowiedzi, ale nie zastaje nikogo w domu. Nie może się z nimi skontaktować. Decyduje się przenocować u sąsiadów, a następnie rano zamierza wrócić do Gdańska. Jednak dziewczyna tam nie dociera, nie ma z nią kontaktu, nikt nie wie gdzie się podziała, a ona tym czasem budzi się zamknięta w pokoju o białych ścianach. W pokoju należącym do szaleńca, który podda ją niewyobrażalnym torturom. Czy jej siostra zdąży ją uratować z rąk zwyrodnialca i odkryć kto nim na prawdę jest?

Czytajcie, bo to niesamowita lektura, elektryzująca, wciągająca, emocjonująca, nieoczywista, skłaniająca do wielu przemyśleń.

Polecam książkę!!Osobiście, nie mogłam się od Niej oderwać. Choć nie mam zbyt wiele czasu, książkę przeczytałam w 3 dni.

~ Milena na czas studiów przeprowadziła się do Gdańska. Więc kiedy tylko kończy ostatni z egzaminów postanawia zrobić niespodziankę rodzinie i tak bez zapowiedzi pojawia się w rodzinnych stronach. Jednak na miejscu okazuje się, że nie ma nikogo w domu, nikt nie odbiera telefonu, a sama bateria w aparacie kończy swój żywot.
Z braku bezsilności dziewczyna udaje się do sąsiadów obok, którzy niestety nie cieszą się dobrą popularnością, a plotki głoszą iż owa rodzina była zamieszana w zniknięcie młodego chłopca. Milena nie mając tak naprawdę nic do stracenia, prosi ich o pomoc i udaje się pod ich drzwi.
Sąsiedzi witają dziewczynę z wielką serdecznością i zapraszają ja do siebie.Kiedy tylko Milena przekracza próg ich domu, w salonie sprzostrzega ogromne gabloty wypełnione starymi narzędziami chirurgicznymi ale i nie tylko.
Po kolejnych nieudanych próbach kontaktu z rodziną dziewczyna zostaje u nich na noc.
Jednak kiedy się budzi ogrania ją wzmożony starach i panika, gdyż pokój w którym się obecnie znajduje przypomina białą zwykłą celę, zamkniętą na cztery spusty z jednym jedynym meblem - zimnym, starym, metalowym krzesłem.
Milena do samego końca nie wie czy to rzeczywistość, czy sen na jawie, a to tylko początek tego co za chwilę ją czeka...prawdziwy koszmar dopiero się zaczyna, a ona jest jego częścią.
~ Oooo mammooo cóż to była za obłędna, barbarzyńska, a zarazem przeszywająca na wskroś historia, do tego stopnia, że kiedy wracam wspomnieniami do fabuły moje ciało przeszywają dreszcze.
Wiedziałam, że i tym razem Klaudia Muniak postawi sobie wysoko poprzeczkę! Ale że aż tak?
~Autorka już od początku swej historii z doskonałą precyzją niczym iluzjonista wciąga nas w mroczne odmęty świata naszych bohaterów. Miejsca, gdzie panuje ciągły strach, niepokój wraz duszna atmosferą. To właśnie tam przy akompaniamencie mistrzowsko nakreślonych portretów psychologicznych, dwutorowej narracji, wartkiej akcji i niepewności, na własnej skórze doświadczamy pełnej skali sadyzmu, wraz z bezdusznością, brakiem empatii, niewyobrażalnej skali tortur, płynących z rąk samego oprawcy. Mężczyzny który nie cofnie się przed niczym! Zła w czystej postaci!
~ "Dom obok" to zdecydowanie mocna lektura, naszprycowana dużą aurą niepokoju, lęku i grozy.
Klaudia Muniak kolejny raz udowodniła nam, że nie ma sobie równych, w tworzenia arcy mistrzowskich, trzymających w ciągłym napięciu, realistycznych thrillerów medycznych, które zaprowadzą nas do spektakularnego zakończenia. Meritum które dla niektórych może wydawać się szokiem gdyż większość z nas nie spodziewa się takiego obrotu wydarzeń...
~Ja jednak po cichu liczę , na drugi tom?
Pozycja Must Have. Polecam wasza J.K.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki Dom obok autorstwa Klaudii Muniak. Jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością i kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Kaludia Muniak zbudowała swoją historię wokół mieszkającej w Gdańsku Mileny. Kobieta postanawia zrobić swojej rodzinie niespodziankę i udaje się do swojego podwarszawskiego domu rodzinnego. Na miejscu okazuje się, że nie zastała ani rodziców ani siostry, a w dodatku ich telefony znajdują się poza zasięgiem. Studentka postanawia skorzystać z pomocy sąsiadów i przez ich posesję przejść do ogrodu okalającego jej rodzinny dom, gdzie spodziewała się znaleźć zapasowy klucz. Niestety nie było go tam. Milena postanowiła skorzystać z gościnności sąsiadów i u nich przenocować. Następnie widzimy ją przerażoną, zamkniętą w czterech ścianach. Kobieta nie pamięta co się z nią wydarzyło i nie wie kto ją więzi. To czego przyjdzie jej doświadczyć nie mieści mi się w głowie. Klaudia Muniak napisała świetny, trzymający w napięciu od pierwszych stron thriller. Dom obok to książka nieodkładalna. Bardzo przejmująca była naprzemienna relacja obu sióstr. Laura była bardzo zaangażowana w poszukiwania Mileny. Dodatkowo miała podejrzenia, że w zniknięcie jej siostry zamieszani są sąsiedzi, którzy mieli kiedyś związek z zaginięciem młodego chłopaka. Czy wysiłki podejmowane na rzecz odnalezienia Mileny okażą się wystarczające? Czy uda się uwolnić dziewczynę zanim stanie się najgorsze? Odpowiedzi czekają na kartach powieści. Dom obok to must read dla wszystkich fanów mocnych historii. Myślę, że książka zadowoli nawet najbardziej wymagającego i wybrednego czytelnika. Ja z zapartym tchem przerzucałam stronę po stronie. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Muniak wypadło fenomenalnie i na pewno przeczytam kolejne jej książki.

Zdarza wam się, że po przeczytaniu książki jesteście w tak ogromnym szoku, że długo nie możecie dojść do siebie? Ja właśnie tak miałam po przeczytaniu książki Klaudii Muniak ?Dom obok?. Biorąc ją w dłonie nie spodziewałam się tego, co ona ze mną zrobi. Po przeczytaniu ostatniej strony jestem tak skołowana, że moja głowa w tej chwili jest jedną wielką plątaniną pytań bez odpowiedzi. Jestem w tak ogromnym szoku, że myśląc teraz o niej czuję się oszukana. Nie byłam gotowa na tak wiele bólu i obrazowe opisy okrucieństwa, którego dopuszczał się człowiek. Jestem totalnie poruszona i porażona tym, co tutaj przeczytałam. Mój umysł został wysadzony w drobny mak, a zakończenie sprawiło, że nie mogę zrozumieć, jak mogłam tak dać się oszukać autorce. Cały czas patrzyłam w jedną stronę, choć tak naprawdę powinnam patrzeć w zupełnie innym kierunku. I za to należy się ogromne uznanie dla Klaudii.

Nie zamierzam mówić o fabule tej książki zbyt wiele, ponieważ im mniej o niej wiecie przed przeczytaniem, tym bardziej wam się spodoba, a przede wszystkim niejednokrotnie zaskoczy.

Od samego początku autorka wciąga czytelnika w narrację, oplatając go siecią pytań i domysłów, a szok, przerażenie, niedowierzanie i napięcie są dostarczane i utrzymywane przez cały czas. Koncepcja tej powieści jest znakomita, pełna sprytnych zwrotów akcji, których do końca nie widać i wskazówek, które odciągają uwagę czytelnika i wskazują drogę, którą musi podążać. Książka jest bardzo dobrze napisana, sprytnie zarysowana, idealnie rozplanowana, więc po prostu się przez nią płynie, chociaż tak naprawdę nie powinno, biorąc pod uwagę to, o czym czytamy. Nie wiem, jakim cudem Klaudia Muniak to wszystko poukładała i ułożyła w całość, ale pomimo tego, że na końcu wszystko do siebie idealnie pasuje, to mam przeczucie, że coś mi umknęło.

?Dom obok? to niezaprzeczalnie mroczny i wciągający thriller, który trzymał mnie w niepewności do samego końca. Podobała mi się historia i sposób jej przedstawienia, jednak to, co najbardziej mnie uderzyło to fakt, że autorka zręcznie przenika do naszych najgłębszych lęków i pozostawia nas z uczuciem totalnej dezorientacji. Polecam każdemu fanowi thrillerów, którzy nie boją się mocniejszych wrażeń.

Sytuacja Mileny, głównej bohaterki thrillera ?Dom obok? Klaudii Muniak pokazuje, że spontaniczne decyzje i nieinformowanie bliskich o swoich krokach mogą skończyć się tragicznie. Gdy dziewczyna decyduje się przyjechać bez zapowiedzi z Gdańska do podwarszawskiej Zielonki nie spodziewa się, że plotki krążące o sąsiadach z domu obok będzie miała nieszczęście sprawdzić na własnej skórze.

Naprzemienna narracja sióstr, Laury i Mileny jest niczym mrożący krew w żyłach pojedynek dwóch światów, w których niedowierzanie przeradzające się w przerażenie związane z zaginięciem siostry konkuruje z obezwładniającym strachem przed oprawcą. Wspólna linia czasowa to wyścig z beznamiętnie tykającym zegarem, który dla Laury okupiony jest okrutnymi torturami.

Autorka genialnie buduje klimat powieści począwszy od umiejscowienia akcji w kameralnym osiedlu otoczonym lasem budzącym ciarki w obliczu bieżących zdarzeń, poprzez trafne nazwanie emocji bohaterów w sytuacji krytycznej, po perfekcyjne wręcz poprowadzenie fabuły z jej nieoczekiwanymi zwrotami.

Ukazuje również ogrom ludzkiego okrucieństwa i motywy, które gdyby nie były sadystyczną i bezprawną drogą na skróty, dla wielu z nas okazałyby się zrozumiałe, a wręcz godne pochwały.

?Dom obok? jest moim trzecim spotkaniem z twórczością Autorki, a każde kolejne oceniam coraz wyżej. Cieszę się, że po fascynacji thrillerami medycznymi Tess Gerritsen, czy Michaela Palmera mogę ekscytować się świetnymi powieściami tego gatunku dzięki rodzimej Autorce. I Was również gorąco zachęcam, bo ta powieść to kilka godzin nieprzerwanych i silnych emocji, a tego przecież szukamy w thrillerach.

Gdy Milena po zdanych egzaminach postanawia zrobić rodzinie niespodziankę i wsiada w pociąg do rodzinnego domu, nie podejrzewa nawet jak okrutną niespodziankę dla niej los przygotował.
Dom zamknięty na głucho, wokół ciemności i tylko w sąsiednim domu oświetlone okno, zwiastuje czyjąś obecność. Dziewczyna postanawia poprosić sąsiada o pomoc...

"Dom obok" to thriller , który od pierwszych stron wbija czytelnika w fotel i do samego końca trzyma w swoich szponach. Pełna napięcia akcja sprawia, że tę książkę poprostu wchłania się za jednym zamachem. Rewelacyjna fabuła, która ukazuje okrutną stronę człowieka i jednocześnie wielką determinację do walki mimo bólu. A z drugiej strony miłość siostrzana, która nie bacząc na przeszkody, nie pozwala się poddać i prze do przodu, byle tylko zdążyć nim będzie za późno. Czy jej się uda? Czy Milenie nie zabraknie woli do walki? Jakie tajemnice skrywa dom obok?
Gdy myślisz, że idziesz dobrym tropem i rozwiązanie jest już na wyciągnięcie ręki, wtedy właśnie prawda zaczyna odkrywać swoje zaskakujące oblicze..

Pośród przerażającej bieli ścian - panika twoja i strach.
Pośród miejsca niczym piekło najgorsze na ziemi - udręka twoja i koszmar.
Pośród oplatających cię niczym macki ścian - nadzieja twoja i wiara.
I twarz, która bólem cię karmi. Psychicznym i fizycznym.
Niewyobrażalnym.
W szponach psychopaty się znalazłaś.
Jak wiele cierpienia w stanie jesteś znieść?

Ofiara. Oprawca.
Jej strach. Jego trauma z dzieciństwa.
Jej okaleczenie. Jego powrót do piekła dziecięcych lat.
Jej wola walki i wytrwałość. Jego oczy bólem zamglone.

Wydźwięk tej książki jest mocny. Bardzo mocny. Nasycona jest ona bólem. Potężnym. Przerażającym. Takim, które trudno jest sobie wyobrazić. Ten ból jest tak realny i przejmujący. Tak namacalny i rzeczywisty, że zdaje się, jakby czytelnik odczuwał go razem z ofiarą.
Takie emocje lubię. Lubię odczuwać ten dreszcz strachu. Niepokoju. A z tej historii strach i niepokój, ból i cierpienie zdają się wręcz wylewać.

Ale ? Dom obok ? oprócz mocnego akcentu zawiera również obraz nadziei i nieograniczonej woli walki. O bliską osobę, ale też o siebie. Człowiek to silna istota. Jest w stanie przetrwać wiele. Nie można porzucać nadziei. Nie można swojego losu na pastwę oddać.

Twórczość Klaudii Muniak przemyca wartości ważne, ale też intrygujące. Innowacyjność technologii medycznych. Czy trzeba się bać tego, co nowe? Co może nam uratować życie? Ułatwić? Czy raczej dać szansę i szanować postęp? A może to człowieka trzeba się bać? I tego, czym ten postęp w rękach chorych ludzi może się stać?
Autorka daje do myślenia. I to lubię w jej twórczości.

Gdyby portret psychologiczny oprawcy był bardziej rozbudowany, to byłaby najlepsza książka Autorki, jaką przeczytałam. Chciałabym wniknąć do wnętrza jego umysłu, poznać bardziej jego pobudki i uczucia mu towarzyszące. Tego mi odrobinę zabrakło, choć cała gama emocji skutecznie mi to wynagrodziła.