Dom pod biegunem. Gorączka (ant)arktyczna

Książka, która wpadła mi w ręce zupełnie przypadkiem. Lecz nie żałuję. Dzięki temu mogłam się dowiedzieć, jak wygląda życie naukowców mieszkających na Spitsbergenie, w Polskiej Stacji Polarnej Hornsund. A następnie porównać je z tym prowadzonym w stacji antarktycznej im. Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. Obie placówki znajdują się za kołem podbiegunowym i w podobny sposób jest w nich zorganizowana praca naukowa, badawcza, a także funkcjonowanie zimowników. Różnią się warunkami przyrodniczymi, florą i fauną, która je otacza. Lekturę umilały świetne zdjęcia. Polecam

Na końcu świata
Czy marzysz czasami, aby rzucić wszystko i wyjechać na przysłowiowy koniec świata? Takie myśli pojawiają się najczęściej wówczas, gdy dopada nas stres, kiedy problemy przerastają naszą możliwość ich rozwiązywania, a przynajmniej, kiedy wydaje się nam, że nie jesteśmy w stanie się z nimi uporać. Jednak, mimo takich pragnień, niewiele osób decyduje się rzeczywiście tak postąpić i zrezygnować ze wszystkiego, co udało się osiągnąć, tylko po to, by gonić za marzeniami.
Są jednak tacy śmiałkowie, którzy na wyprawę na koniec świata decydują się z ciekawości, z poczucia braku rozwoju i stagnacji, z niechęci do dojeżdżania jednym tramwajem do pracy aż do emerytury. Ekstremalnym ich przykładem, są ? polarnicy, którzy zdecydowali się spędzić rok w zapomnianej przez Boga i ludzi stacji badawczej na Spitsbergenie. Mowa to o Dagmarze Bożek-Andryszczak oraz Piotrze Andryszczak, małżeństwie, które prosto z Krakowa, niecały rok po ślubie, zdecydowało się podjąć wyzwanie i uczestniczyć w XXXV Wyprawie Polarnej IGF PAN do Polskiej Stacji Polarnej Hornsund. Relacje z pobytu w tym niezwykłym miejscu w latach 2015 ? 2016 roku, małżeństwo umieszczało na blogu o wyprawach polarnych, ale szerokie zainteresowanie niezwykłą pracą (i parą), zaowocowało powstaniem książki, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Bezdroża. Relacja, pt. ?Dom pod biegunem. Gorączka (ant)arktyczna?, to wyjątkowy dokument, obrazujący zarówno proces ubiegania się o tę niecodzienną pracę, podróż na Spitsbergen, ludzi, z którymi parze przyszło żyć, a także samą codzienność. Ta ostatnia okazuje się być najbardziej fascynująca, bowiem w wyizolowanym środowisku, praktycznie pozbawionym bodźców zewnętrznych, zaczyna się zwracać uwagę na drobne rzeczy i doceniać to, co dotychczas było oczywiste.
Wraz z małżeństwem Andryszczaków uczestniczymy w emocjonujących rozmowach kwalifikacyjnych w Warszawie, w siedzibie Instytutu Geofizyki PAN, podczas których Dagmara rozmawiała z rekruterami niejako przez przypadek, przy okazji rozmowy Piotra. Przeżywamy też prawdziwe emocje, kiedy parze przychodzi spakować całe swoje dotychczasowe życie i ograniczyć do rzeczy niezbędnych podczas zimowania na biegunie. Po długiej podróży, która nie odbyła się bez przygód, chociażby w postaci uciążliwej choroby morskiej, docierają na tajemniczą wyspę, która ?kusiła i przyciągała błękitem lodowców oraz surowym, polarnym pięknem?.
Działająca przez cały rok stacja, zwana polskim domem pod biegunem, to najdalej wysunięta stała placówka należąca do Polski. I choć autorom trudno było początkowo uwierzyć, że znajdują się tak daleko od domu, to codzienne życie na stacji, niekiedy boleśnie dawało temu świadectwo. Dzięki małżeństwu Andryszczaków mamy możliwość zajrzeć niejako za kulisy i dowiedzieć się, jak wyglądają najprostsze choćby czynności na biegunie, jak żyje się grupie osób na tak małej powierzchni, śledzimy różne interakcje, jesteśmy świadkami zarówno sytuacji miłych, jak pamięć o urodzinach czy wspólne świętowanie, jak i wybuchów agresji, wynikających z narastającego napięcia. Autorzy opisują cienie i blaski życia na biegunie, konsekwencje wynikające z nieustannie trwającego dnia i zaburzenia w pracy organizmu, problemy, które w Polsce są trywialne, ale na odciętym niemal od świata zakątku urastają do rangi dramatu (jak kończący się zapas owoców, brak zapachu roślinności) czy prawdziwego wyzwania (spróbujcie załatwić na mrozie swoje potrzeby fizjologiczne). Niemal namacalnie odczuwamy zachwyt nad polarną zorzą czy smak potraw serwowanych w kuchni.
To tylko niewielka część rzeczywistości, z którą zmierzyli się autorzy książki, a którą z pewnością warto się zagłębić, i to nie tylko wówczas, kiedy ? planujemy wyprawę na biegun. To książka o prostym życiu, o wspólnocie, o radości płynącej z codziennych czynności, a także relacja z wielkiej przygody, którą warto przeżywać wraz z autorami. Piękne zdjęcia będące częścią książki tylko ułatwiają nam chłonięcie atmosfery i wrażeń, dopełniają obrazów pojawiających się w naszej świadomości, dzięki niezwykłej plastyczności opisów. Z pewnością jest to pozycja, po którą sięga się wielokrotnie, za każdym razem na nowo przeżywając niesłabnące emocje związane z pobytem w ?domu pod biegunem?.

?Dom pod Biegunem? niepozorna, ale niezwykła książka autorstwa Dagmary i Piotra Andryszczak, zwykłych ludzi, jak sami o sobie piszą, którzy spełnili swoje niezwykłe marzenie i spędzili w sumie dwa lata na obydwu biegunach, pracując w polskich stacjach badawczych.
Młodzi ludzie pracujący i mieszkający w Krakowie odpowiadają pewnego dnia na zamieszczoną w Internecie ofertę pracy w Polskiej Stacji Badawczej. Szalony pomysł i odruch serca okazuje się strzałem w dziesiątkę. Przeszli całą długą drogę rekrutacji, od rozmowy kwalifikacyjnej po badania lekarskie i szkolenia i w końcu znaleźli się na Spitsbergenie.
Narratorką w książce jest Dagmara i to ona opisuje bardzo ciekawie jak wygląda życie w stacji. Przygotowywanie posiłków, wspólna praca, borykanie się z przeciwnościami przyrody, jak chociażby walka z wiatrem ale także celebrowanie świąt i rocznic, przygotowywanie prezentów czy nawet oprowadzanie wycieczek odwiedzających stacje. Wielkie wrażenie zrobiły na mnie opisy podbiegunowej fauny i flory, mrożące krew w żyłach spotkania z niedźwiedziami czy opis życia pingwinów.
Najciekawsze było jednak to jak kilka osób zamkniętych na małej przestrzeni i zdanych tylko na siebie daje sobie radę psychicznie. Przyznam, że zazdroszczę autorom książki czasu spędzonego na obu biegunach, gdzie ważne jest to co naprawdę ważne, gdzie czas nie gna jak oszalały, gdzie można zatrzymać się i podziwiać zorzę polarną czy położyć się na śniegu i przyglądać się drzemiącej foce.
Kto jednak myśli, że pobyt na stacji to darmowe wakacje grubo się myli. Wszyscy uczestnicy wyprawy mają określone zadania, są w śród nich naukowcy prowadzący badania, meteorolodzy dzięki którym możemy codziennie usłyszeć czy zobaczyć prognozę pogody i ludzie dbający o sprzęt na stacji.
W książce znajdują się także cudowne zdjęcia ilustrujące to co opisane słowami. Piękne zorze, odwiedzające stacje niedźwiedzie, foki, a także krajobraz letni no i oczywiście polarnicy. To co powoduje, że zdjęcia są tak dobrej jakości jest zarazem niestety dużym mankamentem książki, a mianowicie jej ciężar oraz to, że przy świetle lampy ciężko się czyta, bo błyszczący papier odbija światło, ale przy wszystkich innych zaletach to jedynie drobiazg.
Polecam wszystkim, nie tylko podróżnikom i niespokojnym duchom, ale przede wszystkim ludziom, którzy nie są zadowoleni ze swojego życia, narzekają, ale nie mają odwagi żeby zejść z kanapy i coś zmienić! A właśnie dzisiaj jadąc samochodem słyszałam komunikat, że ponownie poszukiwani są chętni na wyprawę do Polskiej Stacji Badawczej.

Szkoła życia pod dwoma biegunami.

Niesamowita książka o podróżach, o nauce samego siebie, o nauce i rozumieniu innych, o codzienności która buduje relacje i więzi... a wszystko w polarnej scenerii dwóch polskich stacji badawczych, zlokalizowanych przy biegunach północnym i południowym... Magia ;) ...

Małżeństwo które napisało tę książkę uosabia trochę... taki mój mały wniosek ;) ... to, co powinno się rozumieć przez podróżnika-pasjonatę, który chce przeżyć przygodę życia, którego ciągnie gdzieś, gdzie inni niekoniecznie chcieliby się zapędzać, i ciągota ta nie jest bynajmniej sprawą jednorazową. Państwo Andryszczyk, trochę między wierszami, przemycają w tej książce podróżniczego bakcyla, utajoną rogatą duszę która pcha człowieka na krańce świata... ;) Aż naprawdę samemu chciałoby się temu bakcylowi ulec i dać się ponieść we wspomniany świat ;) :)

Wyjątkowo przyjemne w tej książce są opisy codzienności na stacjach polarnych. Taka codzienność... to coś całkiem innego, co jest znane nam wszystkim, zwykłym zjadaczom chleba. To taka, tak jak napisałem na wstępie, prawdziwa szkoła życia... rzeczy dla nas oczywiste wcale takie nie są za kołem podbiegunowym, a i relacje międzyludzkie mają tam, zdaje się, dużo większą wartość... Tak wiele bowiem zależy tam od drugiego człowieka, w ekstremalnych warunkach nie ma miejsca na indywidualizm. Świetnie się o tym czyta :) A całość jest przepięknie zilustrowana, opisana oczami autorów, pełna świetnie wkomponowanych w całość dygresji... lektura pierwsza klasa :)

Polecam, i to gorąco!, wszystkim miłośnikom podróży, wędrówek, wszelakich ekstremów i pełnych adrenaliny wrażeń :) ... Również tym, którzy lubią o tym tylko poczytać ;) - warto.