Dom żółwia. Zanzibar (twarda)

"Dom Żółwia" Małgorzaty Szejnert to kolejna ciekawa propozycja. Polskiemu czytelnikowi może się wydać, że nie mamy z tym krajem nic wspólnego, jednak już po wstępnej lekturze okazuje się, że historia lubi się mnożyć i powtarzać, a nasz PRL miał swoje odzwierciedlenie również i w tym kraju. Autorka ma dużo ciekawych wniosków na temat architektury, prowadzą one jednak do rozważań na temat natury ludzkiej i to jest w jej reportażach moim zdaniem najbardziej interesujące. Autorka jest obserwatorem, wnikliwym kronikarzem, który swoją osobę ustawia gdzieś z boku, tak jak komentarz do sytuacji, które same w sobie tworzą pewien obraz ale również i wizję kraju. Czas w tej książce zaciera się, wydaje nam się, że niemal dotykamy i smakujemy przygód postaci, które dawno temu znikły z powierzchni ziemi. No i oczywiście motyw żółwia i bezdomności, która jest efektem ciągłych przemian cywilizacyjnych, spajał wszystkie rozdziały w jedną spójną całość. Polecam wszystkim.

Nie czytałam wcześniej żadnej książki ani nawet artykułu pani Małgorzaty Szejnert – nie wiem, gdzie ja się uchowałam – ale po przeczytaniu „Zanzibaru” już wiem, że chętnie sięgnę po „Czarny ogród” i „Wyspę klucz”. Bardzo podoba mi się styl pisania tej autorki, taki poetycki, choć opowiadajacy o faktach, taki, która nie ma na celu wzbudzić sensacji, czy też powiedzieć „o, patrzcie, jaki jestem fajny, byłem tam” (jak to często bywa w książkach o podróżach), tylko opowiada historię miejsca, które jest głównym tematem. Historię bardzo złożoną i bardzo interesującą, ale czyta się to nie jak jakąś encyklopedię, tylko jak powieść. Nie brak zaskakujących zbiegów okoliczności, elementów budzących uśmiech, i takich wywołujących łzy. Zanzibar wydaje się być miejscem niesamowitym, ludzie, którzy się przez niego przewinęli również są niecodzienni. Polecam każdemu.