Dracul

Zacznę od tego, że książka "Dracul" autorstwa J. D. Barker i Dacre Stoker początkowo mnie nie wciągnęła, a nawet przyznam z bólem, że mnie odrzucała. Jednak ja tak łatwo się nie poddaję. Brnęłam dalej i dobrze zrobiłam. Później zrobiło się ciekawiej i nawet polubiłam się z nią.
Jeżeli lubicie książki w gotyckich klimatach o wampirach, długowieczności, obłędzie i szaleństwie to dobrze trafiliście. W tej historii wysysają krew. Polują na ludzi i zwierzęta. Tutaj realizm miesza się z fikcją.
Autorzy opisują historię Draculi, Brama Stokera (autora "Dracula") i pewnej niewiasty imieniem Ellen, która żyła, umarła i powróciła.
Dacre Stoker jest potomkiem słynnego Brama Stokera. Autorzy postanowili umieścić Brama w swojej powieści. Jak im to wyszło, przekonacie się sami, czytając "Dracul".
"Dracul" jest utworem literackim przedstawiającym wcześniejsze wydarzenia od słynnej powieści "Dracula".
" [...] Usły­sza­łem dziw­ny, prze­szy­wa­ją­cy śmiech o brzmie­niu szkla­ne­go dzwo­necz­ka ? to był jej głos ? wciąż przy­pra­wia mnie o dresz­cze, bo nie na­le­żał do czło­wie­ka.
? Bram Sto­ker, Makt Myr­kran­na [...]"
W tej powieści Bram Stoker ma dwadzieścia jeden lat i spisuje swoje dzieje od dzieciństwa. Jesteśmy świadkami tego, co go spotkało. Jest przerażony. Nie śpi, tylko czuwa. Ma przy sobie ka­ra­bi­n Snider-?Enfield Mark III, białe dzikie róże, dużą ilość zwierciadeł, nóż i krzyże w ilości około pięćdziesięciu sztuk.
Przyznam szczerze, że jest bardzo mrocznie. Czytając tę historię, miałam gęsią skórkę. Bałam się o życie Brama. Co z nim wspólnego miała Ellen Crone? Zachęcam was do poznania Dziennika Brama Stokera.
"Dracul" składa się z trzech części. Podoba mi się gotycki klimat tej powieści. Urzekł mnie jego mrok. Może to dlatego, że już dawno nie czytałam horrorów.
Cieszę się, że autorzy napisali kilka słów do swoich czytelników.
Czy Dracula naprawdę istniał? Bram Sto­ker chciał, żeby jego dzieło nie było traktowane jak literacka fikcja. Czy chciał na maksa przestraszyć społeczeństwo? Czy raczej ostrzec ich przed prawdziwym złem?
Czy potwory, takie jak znajdziecie w książce "Dracul" istnieją naprawdę?
Czy powinniśmy uzbroić się w krzyże, wodę święconą, drewniane kołki i czosnek?
Jeżeli jeszcze nie czytaliście tej powieści, to życzę wam miłej lektury. Zachęcam do czytania jej wieczorową porą. Wtedy będzie super klimacik i dodatkowe wrażenia.
Polecam.

Odpowiadało mi powolne nakręcanie spirali akcji. Pierwsza część powieści to przygotowanie i nakreślenie klimatu. Druga już wymykała się leniwej narracji, wkraczała w sferę poszukiwania odpowiedzi na mnożące się pytania. Dopiero trzecia nabierała dynamiczności w nieuniknionej konfrontacji z siłami zła. Autorzy podtrzymali urozmaicony styl relacji preferowany przez Brama Stokera, sięgnęli po opisy, dialogi, listy, notatki, pamiętniki, wycinki gazet. Konsekwentnie przybliżali swoją opowieść do ?Draculi?, poprzedzali ją czasowo, ale nie naruszyli konstrukcji przyszłości. Dotrzymywali ducha epoki, nie wdawali się w szczegóły, ale odwoływali do klimatu.

Nie mogło zabraknąć zgrabnie wplecionych nici rumuńskiego i irlandzkiego folkloru, trwożnie przekazywanych z pokolenia na pokolenie legend, zabobonnych opowieści, prawie zapomnianych prawd. Ciemne obrazy dopełniały upiorne zamkowe ruiny pokryte wielowiekową pleśnią i dziką roślinnością, resztki dawnej rezydencji z przylegającymi do niej trzęsawiskami, pozostałości zapomnianego klasztoru z cmentarnym placem. Wszystko, by uwierzytelnić pojawienie się istot zrodzonych z diabelskich otchłani, żywiących się krwią innych, dysponujących niewyobrażalną mocą, pozostawiających po sobie widmo bolesnej śmierci, o których wciąż tak mało wiemy... Bookendorfina

Co to była za książka! Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź "Dracul" , od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Ja wierna fanka horroru, która namiętnie ogląda filmy z tego gatunku, miałabym odpuścić taką perełkę? Nie było takiej opcji... I nie pomyliłam się. Książka po prostu mnie porwała. Czułam przyciąganie jak Bram do Ellen. Od pierwszych stron była tajemnicza intrygująca napisana w formie dziennika, co jeszcze bardziej czyniło ją enigmatyczną.
Czytelnik spotyka się tu z opisem tego co dzieje się z Bramem Stokerem obecnie oraz zapiskami z dzienników i listów. Bohater cofa się, aż do momentu swojego dzieciństwa, kiedy to jako chorowite dziecko spędzał czas przykuty do łóżka. I kiedy wydawało się że przegrał walkę z chorobą, z pomocą przychodzi ciocia Ellen. Bram zdrowieje, a ona sama znika. Jej postać intrygowała od samego początku, potwierdzając moje przypuszczenia kim jest i jak potrafiła uleczyć Brama. Od momentu zniknięcia Ellen on i jego rodzeństwo doświadczają rzeczy, których nie umieją wytłumaczyć, a poszukiwania tajemniczej cioci nieuchronnie prowadzą ich do tytułowego Dracula.
Książka znajdzie zwolenników szczególnie wśród fanów wampirów, klimatu grozy i horrorów.

"Dracul" J.D. Barker & Dacre Stoker

Bram jest dzieckiem niezwykle chorowitym. Nieustanne ataki choroby, gorączka i ponowne krótkotrwałe powroty do zdrowia. Jego dom z pozoru niczym nie wyróżnia się na tle innych. Ale tylko z pozoru. Opiekunka zwana przez Brama i jego siostrę ciocią Ellen ma swoje tajemnice, którym już niedługo będzie dane ukazać się w całej swojej niszczycielskiej okazałości...
"Dracul" to powieść, która powstała metodą retellingu. Pierwowzorem jest oczywiście "Dracula" Brama Stokera, który zajął miejsce w popkulturze na eksponowanym stanowisku. Twórcami owej inspiracji są ? potomek autora "Draculi" oraz autor poczytnych kryminałów. I co dobrego wynikło z tej mieszanki?
Przyznam, że ta książka była moim pierwszym zetknięciem z motywem wampirycznym w literaturze i na dokładkę bardzo, ale to bardzo udanym. W przedstawioną historię byłem niesamowicie zaangażowany od początku do końca. Z ogromną zachłannością poznawałem losy bohaterów, ich historie, problemy oraz radości. Powieść miała w sobie to "coś", co nie pozwalało mi ani na chwilę jej odłożyć.
Fabuła jest prowadzona bardzo płynnie, lekko. Niezwykle przystępne pióra autorów, jak i również niepogmatwana fabuła z kilkoma podstawowymi wątkami, sprawiły, że przez książkę połknąłem na jeden raz. Gabaryty, jakie prezentuje sobą książka to jedynie iluzja, fatamorgana. Powieść swoją objętością może odstraszać potencjalnego czytelnika, ale ja gwarantuję, że w jej wnętrzu znajdziecie świetną historię, przez którą nie będziecie mogli spokojnie spać.
Już od pierwszych akapitów osnuwa nas ten mroczna, zatęchła atmosfera XIX-wiecznych Wysp Brytyjskich. Mgła unosząca się nad ulicami miast, pajęczyny w kątach oraz tajemnica wisząca w powietrzu dopełniają, i tak kompletny już, obraz rozgrywających się wydarzeń tworzący się w głowie czytelnika, który staje się coraz to bardziej wyrazisty i namacalny.
Czytając tę książkę, możemy poczuć na plecach dreszcz niepokoju, a nawet strachu.
Nie skłamię, jeśli powiem, że nie spodziewałem się po "Draculu" tak dobrej książki.
?7/10

Za egzemplarz książki dziękuję ...

"Dracul" jak przystało na dobry horror jest historią niesamowitą, która spodoba się większości z Was.
Sama do tego gatunku podchodzę z dużą rezerwą i naprawdę rzadko czytam horrory. Jednak ta książka pochłonęła mnie bez reszty i może czas zmienić nawyki.
W historię wpleciono postacie, które istniały naprawdę a to tylko dodaje smaczku całej powieści. Tajemniczość, krew i mroczny klimat to elementy, które przewijają się przez książkę. Duży plus dla autora, którego język płynnie idzie przez całość książki powodując, że oderwanie się od niej stanowi nie lada wyczyn. Narracja i fabuła na najwyższym poziomie. Dla tych co nie lubią "opasłych grubasów" do czytania powiem, że w tym przypadku ilość stron nie ma żadnego znaczenia. Polecam.

? [...] dorośli tracą zdolność wyobrażania sobie i przyjmowania na wiarę tego, co nieznane. Dzieci traktują tajemnicę jako fakt i przechodzą nad nią do porządku dziennego, nie poświęcając jej ani chwili namysłu.?, czyli potomek twórcy Draculi i twórca Zabójcy Czwartej Małpy łączą siły.

Od J. D. Barkera biorę wszystko w ciemno. Autor kupił mnie książkami o Zabójcy Czwartej Małpy. Jestem zachwycona tymi książkami i polecam je każdemu fanowi kryminałów. Jeszcze w tym roku dostaniemy finałowy tom, ale nie o tym jest ta recenzja. J. D. Barker wraz z Dacre Stoker stworzyli gotycki kryminał, który jest prequelem słynnego Draculi Brama Stoker.

Krewny słynnego autora Brama Stokera oraz finalista nagrody jego imienia łączą siły w oryginalnym prequelu jednej z najbardziej znanych powieści wszech czasów. Zainspirowany notatkami i tekstami pozostawionymi przez autora klasycznej powieści, ?Dracula. Początek? jest paranormalnym thrillerem, który ujawnia nie tylko prawdziwe pochodzenie Draculi, ale także Brama Stokera ? i opowiada o enigmatycznej kobiecie, która ich łączy.

Jest rok 1868, a dwudziestoletni Bram Stoker czeka w opuszczonej wieży, by stawić czoła nieopisanemu złu. Uzbrojony tylko w krucyfiksy, wodę święconą i strzelbę, modli się o przetrwanie najdłuższej w swoim życiu nocy. Desperacko zdecydowany, aby zarejestrować to, czego był świadkiem, Bram spisuje wydarzenia, które go tu doprowadziły...

Jako chorowite dziecko Bram spędza swoje pierwsze dni przykuty do łóżka w domu swoich rodziców w Dublinie. Opiekuje się nim młoda kobieta, Ellen Crone. Kiedy w pobliskim mieście dochodzi do szeregu dziwnych zgonów, Bram i jego siostra Matylda uświadamiają sobie wzorzec w dziwnym zachowaniu opiekunki ? tajemnicę, która się pogłębia, mrożąc krew w żyłach, dopóki Ellen nie znika nagle z ich życia. Wiele lat później Matylda wraca ze studiów w Paryżu, aby przekazać Bramowi wiadomość, że widziała Ellen ? i że koszmar, który według nich dawno się skończył, dopiero się zaczyna.

Wampiry są stale obecne w literaturze czy to młodzieżowej, czy to w fantasy. To stworzenie jest przedstawiane w różnorodny sposób od potulnych istot do krwiożerczych bestii. Jest to dosyć chętnie wykorzystywany motyw, który może przynieść spore zainteresowanie, jak i zyski (takim przykładem mogą być powieści Stephenie Meyer, które później trafiły na wielki ekran i Edward Cullen zarobił miliony). W powieści Barkera i Stokera przenosimy do się do przeszłości i do wampira, który niewiele ma wspólnego z olśniewającym i mimo wszystko potulnym Edwardem. Dziewiętnastowieczna Irlandia czaruje swoim klimatem, a autorzy dopasowali swój styl do panującej wtedy epoki, ale bez obaw, całość czyta się płynnie i bez problemów językowych.

Dacre Stoker jest potomkiem Brama Stokera, czyli autora klasycznej powieści Dracula. Dracul jest prequelem tej historii. Od samego początku czuć mroczny klimat i momentami grozę, która nie pozwala oderwać się od lektury. Akcja toczy się jednak dosyć spokojnie; dopiero pod koniec zaczyna się dziać coraz więcej, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało i nie umniejsza to tej opowieści.

Świetnym pomysłem jest wykorzystanie listów, notatek i artykułów oraz pamiętnika. Urozmaiciło to fabułę, tworząc spójną całość z narracją pierwszoosobową. Dracul nie jest horrorem, więcej tutaj thrillera, więc jeśli ktoś sięga po tę książkę, oczekując strasznej historii, to może się trochę rozczarować. Owszem momentami można się bać, ale myślę, że to nie jest nadal poziom strachu, który towarzyszyłby przy czytaniu horroru. Bardzo się ucieszyłam, że jest to w głównej mierze thriller, ponieważ nie lubię horrorów, które szybko mnie irytują i zamiast się bać, to odliczam tylko strony do końca.

Dracul to świetna powieść gotycka z charakternym bohaterem. Oczywiście całość jest fikcją, ale jednak podświadomie zastanawiamy się, czy któraś sytuacja nie mogłaby się wydarzyć naprawdę. Autorzy stworzyli historię, w której Bram Stoker (autor Draculi) jest głównym bohaterem i przedstawiają, jakie wydarzenia mogłyby tknąć autora do napisania swojej książki.

Widać spory udział J. D. Barkera (chyba nawet bardziej niż Stokera). Fani tego autora na pewno to zauważą (szczególnie w listach, artykułach ? w swojej serii o Zabójcy Czwartej Małpy to właśnie zapiski z pamiętnika odgrywały wielką rolę). Dracul to ciekawa lektura, która przyciągnie fanów Draculi. Autorzy połączyli siły i wyszła im naprawdę dobra i trzymająca w napięciu historia. Jak widać, klasyczny wątek wampirów ma nam jeszcze sporo do zaoferowania.

Powiedzieć, że byłam sceptycznie nastawiona do tej książki, to nic nie powiedzieć. Nie podobał mi się pomysł czynienia głównego bohatera powieści z realnej osoby, w dodatku przodka autora. Taki zabieg w pierwszej chwili wywołał wręcz moje oburzenie. Jednak ostatecznie sięgnęłam po ?Dracula? ze względu na bardzo dobre opinie, bo hasła typu ?tytuł obowiązkowy dla fanów powieści gotyckiej? trafiają bezpośrednio do części mojego mózgu odpowiedzialnej za natychmiastowe chcenie. Uznałam, że zobaczymy, jak to wyszło. A teraz, po lekturze, mam mętlik w głowie.

Nie czytałam dotąd beletrystyki mającej dwóch lub więcej autorów. Mam wrażenie, że przez to chwilami tekst da się scharakteryzować sprzecznymi określeniami. Z jednej strony bowiem widać świetny warsztat, bardzo klimatyczne opisy, przyjemny język i dobre, choć leniwe tempo. Z drugiej zaś fabuła bywa przegadana, a niektóre sceny nużące i nielogiczne. Drobiazgowość chwilami aż irytuje, podczas gdy na innych stronach wręcz zachwyca. Operowanie skrajnościami jest oczywiście typowe dla romansu grozy, jednak nie w ten sposób ? powieść gotycka charakteryzuje się wstrząsającym, nawet brutalnym zestawieniem sacrum i profanum, ciemności i światła, po to, by wywołać wrażenie dysonansu, przepaści. Jednak dotyczy to zwykle elementów tła, postaci i fabuły, a nie warsztatu autora(ów).

Na początku akcja toczy się powoli, klimat niepokoju narasta, sącząc się niepostrzeżenie do umysłu czytelnika. Tajemnica zaczyna nabierać kształtu, a kolejne strony przelatują same, aż do punktu kulminacyjnego, w którym najbardziej intrygująca postać znika. Od tej pory rozpoczyna się śledztwo, w którym trudno doszukiwać się elementów gotyckich. To część kryminalna, niezła, lecz jak wspomniałam, chwilami nużąca. Pojedyncze, przerażające sceny przykuwają uwagę czytelnika na chwilę, by za moment znów przerodzić się w długie, monotonne opisy i dialogi. Potem znów powracamy do tej części przesyconej mistyką, jednak brak już onirycznego klimatu, który towarzyszył nam na początku.

Sama konstrukcja fabuły, narracji (dzienniki, listy), a nawet profile bohaterów to jedna wielka zabawa formą. ?Dracul? jest bowiem retellingiem ?Draculi?. Autorzy nie kryją się z tym, że (prawie) każda z postaci ma swój odpowiednik w oryginalnym dziele z 1897 roku. Tłumaczą wszystkie podobieństwa w posłowiu, twierdząc, że ?Dracula? został przeredagowany, by ukryć fakty, na których Bram Stoker oparł swoje dzieło. W myśl ich zapewnień to właśnie ?Dracul?, oparty na prawdziwych przeżyciach Brama, jest tą oryginalną wersją. Interesujący zabieg marketingowy, choć ja, ze swoją subiektywną, skrajną miłością do gotyku, jestem zdania, że takie zabawy z klasyką to miecz obosieczny. I zwykle nie wychodzą książce na dobre, gdyż nie sposób ustrzec się przy nich porównań do oryginału.

I dlatego według mnie ?Dracul? jest powieścią niezłą, jednak nie doścignął pierwowzoru. Postaciom, chociaż wzorowanym na istniejących, brak głębi i wielowymiarowej symboliki, którą nadał im Bram Stoker. Sama historia ma wiele ciekawych aspektów, kilka momentów wywołujących pozytywne zdziwienie (baśniowe wyjaśnienie historii najważniejszej, najbardziej enigmatycznej postaci) oraz pewne świeże rozwiązania. Tym powiewem świeżości okazuje się przewrotne ukazanie zła, które wcale nie jest tak potworne, jak może się wydawać, a nawet bywa bardziej ludzkie od niektórych ludzi. Minusem jest nadmierna, współczesna dosłowność, której nie znajdziemy w dziełach XIX-wiecznych. Odziera ona nadprzyrodzone istoty z tajemnic, podczas gdy powieść gotycka nie śmie nazywać niczego prawdziwym imieniem, pogłębiając tym samym poczucie zagubienia i niepewność czytelnika.

Z przyjemnością odnalazłam w ?Draculu? odwołania do innych klasycznych dzieł o wampirach (Tołstoj, Le Fanu), jednak to nadal za mało, by mnie zachwycić. Książkę oceniam w odniesieniu do ?Draculi?, choć być może jako samodzielne dzieło bardziej przypadłaby mi do gustu.

...

"Jestem głęboko przekonany, że nie należy wątpić w prawdziwość opisanych tu wydarzeń. jakkolwiek niewiarygodne i niepojęte mogłyby się one z początku wydać. - Bram Stoker, "Dracula" Fragment niedawno odkrytej oryginalnej przedmowy usuniętej przed publikacją. "
"Usłyszałem dziwny, przeszywający śmiech, o brzmieniu szklanego dzwoneczka - to był jej głos- wciąż przyprawia mnie o dreszcze, bo nie należał do człowieka. - Bram Stoker, "Makt Myrkranna".
Jest rok 1896. Dwudziestoletni Bram Stoker przygotowuje się do starcia z bestią. Uzbrojony w lustra, krucyfiks i strzelbę, czeka na atak. To będzie bardzo długa noc...
Historia, którą opowiadają nam Drace Stoker i J.D Barker porywa od pierwszych stron. Choć tempo opowieści nie jest zawrotne, to sam klimat sprawia, że nie możemy oderwać się od lektury. Ciekawym zabiegiem, jaki dokonali obaj autorzy, jest umieszczenie jako głównego bohatera... Autora oryginalnej powieści o hrabi Drakuli. Myślałam, że taki zabieg to kompletny niewypał i że znów dostanę historię, którą zdążyłam już poznać wiele lat wcześniej i która obudziła we mnie miłość do powieści gotyckich, zwłaszcza tych, które opowiadają o wampirach. Jednak moje przeczucia okazały się bardzo mylne. Dostałam świetnie poprowadzoną historię o mężczyźnie, borykającym się przez całe życie z różnymi demonami, który postawił sobie za cel swojego życia, rozwikłanie wszystkich dziwnych zdarzeń, jakie działy się wokół niego niemal od momentu narodzin. Niesamowita kreacja bohaterów, zapadające w pamięć sceny jak bijące serce w prosektorium czy spadająca z sufitu "ciocia" sprawiają, że "Dracul" to idealna powieść dla wszystkich fanów zarówno horrorów, jak i dobrych thrillerów.
Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak wiele pracy zostało włożone w tę powieść i jak dobrze autorzy poradzili sobie z ogarnięciem setek stron zapisków Brama Stokera, który obsesyjnie zapisywał wszystko, czego doświadczał. To też dało twórcom bardzo dużo pomysłów, dzięki którym mamy teraz porywającą powieść, która śmiało może konkurować z oryginalną historią.
Muszę jednak zaznaczyć, że nie jest to powieść dla każdego. Jeśli ktoś nie lubi książek w narracji pierwszoosobowej i formie dziennika, to "Dracul" może okazać się kompletnie nietrafiony.
Poza tym, polecam serdecznie. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest jedna z najlepszych powieści, jakie przeczytałam w tym roku.