Droga Meduzo

Alicia Rivers nie cieszy się sympatią rówieśników w szkole. Mimo że mało kto jest z nią blisko, każdy ma na jej temat wyrobioną opinię. Nikt natomiast nie dostrzega jej bólu. Nikt nie wie, że została wykorzystana przez swojego nauczyciela. No, prawie nikt. Pewnego dnia Alicia znajduje w swojej szafce liścik, który wskazuje na to, że nie była jego jedyną ofiarą.

,,Droga Meduzo" to książka o bardzo dużym ładunku emocjonalnym ze względu na poruszaną w niej tematykę. Główna bohaterka, mimo młodego wieku, jest osobą doświadczoną przez los. Żyje z traumą po wykorzystaniu s*ksualnym, wychowuje się w niepełnej rodzinie, jest wyśmiewana w szkole, a jakiś czas temu została porzucona przez najlepszą przyjaciółkę.

Z każdym kolejnym rozdziałem z zaciekawieniem śledziłam rozwój dziewczyny, choć była to trudna droga, pełna zakrętów. Myślę, że wiele kobiet będzie się mogło w jakiś sposób utożsamić z Alice i z jej rówieśniczkami.

Choć na pewno jest to poruszająca historia, nie wzbudziła we mnie aż takich emocji jak ,,Sezon luster" czy ,,Wilki się czają". Może to za sprawą specyficznej formy (jest pisana w wersach), a może dlatego, że chwilami przemyślenia bohaterki - choć ciekawe i często trafne - w mojej opinii przykrywały fabułę. Mimo to uważam, że jest to ważna książka i warto się z nią zapoznać.

Książka "Droga meduzo" traktuje o bardzo poważnych tematach. Podejmuje ich wiele co w zasadzie jest zazwyczaj plusem. Tutaj jednak czuję ogromny przesyt + mam wrażenie, że autorka nie daje sobie rady z takimi tematami (lub ich ilością) w połączeniu z formą wiersza wolnego.

To trochę tak jakby nie miała przestrzeni na pogłębienie tematu lub też odpowiednie potraktowanie go. A mamy tu wykorzystywanie $eksualne nieletnich, uzależnienia aż do ra$izmu czy nękania. Przerost formy nad treścią.

Końcówka bardzo mnie rozczarowała, niestety uważam, że została potraktowana bardzo po macoszemu. Przy tak ważnym głównym temacie, siedzeniu w głowie bohaterki przez 400 stron i słyzzeniu każdej jej myśli jest to bardzo niesatysfakcjonujący koniec. Przydałoby się jeszcze chociaż ze 100 stron nq rozwinięcir tematu i pociągnięcie winnych do odpowiedzialności/ reakcje bliskich itp..

Czuję się też trochę tak jakby autorka nie miała pomysłu na książkę. Wymyśliła tylko główny temat, dorzuciła parę "traum" bohaterom, rozgrzebała trudne tematy, ale co z budową backgroundu, historii bohaterów?
Rozumiem, że w takiej formie "poezji" nie sposób rozwinąć wszystko, ale jednak przy TAKIEJ książce autorka mimo wszystko zdecydowała się na to. Porzuca tematy, nie kończy i nie rozwija wątków.

Sama książka uważam, że jest ważną lekturą jednak na pewno można znaleźć lepsze traktujące o temacie wykorzystwania nieletnich. Może trochę bardziej rozbudowane, współczujące czy merytoryczne.

Mam wrażenie, że w tej poetyckiej formie autorzy chcą zachęcić czytelników nietuzinkowym formatem, ale nie zdają sobie sprawy, że wymaga on więcej niż "zwykła proza", więc łatwiej wyłapać niedociągnięcia czy też wyłożyć się. Jakby nie umieli dotrzymać tempa, które sami próbują sobie narzucać.

Autorka jednak trafnie opisuje naszą kobiecą codzienność, mam wiele znaczników, które sprawiają, że "czuje" tę książkę, jednak nie na tyle, abym ją pokochała. Niestety.

Nie sądzę, że mogę powiedzieć, że zawiodłam się na tej książce, bo podchodziłam do niej raczej bez oczekiwań, ale zostaje w kategorii "średniaki". Nie można umniejszać poruszanemu tematowi, jednak nie jest wspaniała i odkrywcza.

Droga Meduzo to nietypowa książka, mianowicie jest ona napisana wierszem. Nawet nie wiecie jak się zdziwiłam, gdy to zobaczyłam, ale w sumie zaciekawiło mnie to. Na pewno dzięki temu przeczytałam tą książkę bardzo szybko i z przyjemnością. Jednak nie mogę powiedzieć, że fabuła była równie lekka i przyjemna? a wręcz przeciwnie.

Historia nie jest dla każdego, porusza bardzo trudne tematy [slut-shamingc gw*łt etc.], ale równocześnie są one na maxa ważne ???? Oczami głównej bohaterki - Alice - widzimy świat ofiar molestowania jak i podejścia innych do młodych kobiet, traktowania nas przedmiotowo i seksualizowania. Dziewczyna mierzy się z traumą i brakiem wsparcia oraz szydzeniem ze strony innych, bo przecież ona ?chce tylko atencji?.
Autorka ukazuje bolesną prawdę i to chyba jest najgorsze. Jasne to fikcja, ale podobne sytuacje dzieją się cały czas na całym świecie.

Dzięki lekturze można się oddać w ręce przemyśleń. Jest ona przepełniona głębokimi cytatami, niektóre z nich szczególnie złapały mnie za serce, przykładowo;

?robi to dla atencji
i muszę zapytać
od kiedy to złe
i kiedy wszyscy zapomnieli,
że ludzie są jak
kwiaty?
że potrzebujemy
wody i światła,
by rosnąć??

Tak naprawdę nie ma słów by opisać co ta historia może zrobić z czytelnikiem. Zapewniam, że jest fantastycznie napisana i skłania do refleksji. Zachęcam was do przeczytania